Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Delphine Lecompte: Onvoltooid

Onvoltooid

Al mijn avonturen in verleden tijd
mijn avonturen, stel je daar maar niet te veel bij voor
toeristen bekogelen met wijnappelsienen
waarom wijnappelsienen? Hoor ik je vragen
maar zulke vragen stelden wij ons nooit
mijn hond, mijn nicht en ik.

Onze zogenaamde weeskinderlijke lichamen verkopen
aan dikke Duitse toeristen
nog zo'n avontuur dat even zoet
en later nogal wrang smaakte
ik ben niet gemaakt voor het avontuur
moest ik in een anonieme bezemkast concluderen.

Mijn hond is gestorven
mijn nicht is getrouwd
ik zit nog steeds in de bezemkast
haren eten en vlekken tellen.


Delphine Lecompte is geboren in 1978 te Gent. Volgens haar eigen fictieve gegevens is ze enkele jaren later geboren in een Londense buitenwijk uit een Franse vader en een moeder, die verslaafd was aan de heroïne. Ze voelt zich soms een hypochondrische eenling in een schreeuwerige, opdringerige, psychotische wereld. Haar natuurlijke tempo ligt veel lager en dat is niet verwonderlijk in de opgejaagde hectiek van de wereldse heksenketel.

Ze publiceerde veel gedichten in Krakatau en ze schrijft bijna-prozagedichten, zeer kien en opmerkzaam met talloze originele metaforen en gewaarwordingen.
Een recensent schreef: 'Ze sleept je mee door haar diepste treurnis, haar rotste vuiligheid en haar grootste frustraties. Ze is een gevaarlijke femme fatale, volgens hem.
Edoch, sinds Baudelaire begrijpen we dat het uiten van het meest vulgaire genezend werkt, mister nonsense.

Delphine had een nogal turbulente jeugd en ze is daardoor enkele jaren in psychiatrische inrichtingen geweest, waar het passieve bestaan haar desondanks inspireerde tot poëtische beeldtaal. Ze zal daar best heftige dingen hebben meegemaakt.
Over haar eigen problematiek blijft ze zwijgen, wat ik niet ga doen, ik vermoed (!) dat zij van alles wat heeft en inderdaad in de vergaarbak borderline-persoonlijkheidsstoornis thuishoort, wat bij iedereen weer andere proporties aanneemt. Toch zijn het juist deze mensen die de evolutie bepalen. Zij gaan door psychische gebieden, waar de doorsnee mens niet durft te komen, uit angst voor desintegratie/depersonalisatie/zielsverlies.
Daarom is haar moed extra lovenswaardig en is haar poëzie angstwekkend geniaal.
Ze is van nature verknocht aan het schrijven, ze probeert zielsverwanten (psychisch zwaarlijdenden) te raken en te ondersteunen. Ze lijdt aan vele angsten (borderline) en ze is soms euforisch gelukkig (manisch).

Ze is nu 33 jaar en haar vriend, als ze die nog heeft, is ver in de veertig. Ze woont in een piepklein huis in het centrum van Brugge, met als markant gegeven dat er boven haar voordeur een opgezet konijn staat, met een fles Baileys in zijn poot. Bijna surrealistisch, ik zie er nog net het absurdisme in, met een vette knip-oog naar het randpsychotische fabelleven. Haar daadkrachtige haviksneus slaat haar door de fnuikende ellende heen. Bovendien hanteert ze haar taalkunst magistraal.

Ze heeft een heldere, hilarische, maar qua toon misleidende stem, en naarmate ze voortpraat klinkt het al gauw dramatisch-droefgeestig.

In 2010 verscheen haar debuutbundel 'De dieren in mij' bij uitgeverij Contrabas, waarvoor ze de C. Buddingh'-prijs won.
Ze poogt haar angsten te bezweren (magisch-denkend!), haar falende rituelen te overstijgen.

Niet lang daarna verschijnt haar tweede bundel, 'Verzonnen prooi', bij dezelfde uitgeverij.
Men vergelijkt haar gedichten met popteksten, maar dat vind ik ruimschoots beledigend en kortzichtig. Ze beschrijft moedwillig de lelijkheid en verveling, met soms als enig lichtpunt 'de tepelhoven van badende dames'.

Ze is momenteel de stadsdichteres van Damme (rechts boven Brugge) en ze werkt parttime als bejaardenverzorgster in Sint-Michiels. De oude mensen daar leveren voer voor poëzie.

Mijn intuïtie zegt mij dat zij het nog ver gaat schoppen in de poëziewereld, daar ze nog jong en vol vuur is en boordevol munitie zit. Ze is tenminste één van de bijzonderste dichteressen, die ik tot nu toe heb behandeld, ik hou haar graag in de gaten en ik hoop dat haar carrière meer dan voorspoedig verloopt! Ze heeft mijn dichtershart gestolen en dat zegt heel wat.

Daarom sluit ik graag af met een grofeerlijk citaat van haar:
'We drinken bitter bier en luisteren naar Morrissey, hij zegt dat de vader vermoord moet worden, maar mijn vader was nooit incestueus, spijtig voor mijn gedichten'.
Toch, om jezelf als volwaardig mens te bevrijden van negatieve familiebanden, klopt het helemaal wat Morrissey zegt, zelfs Jezus zegt hetzelfde inclusief de moedermoord. Psychische transformatie om boven de bloedbanden uit te stijgen en lid te worden van de Universele Liefde, waar alle goeroe's op wijzen.
Delphine is wat dat betreft hard op weg naar de eeuwige geneugten van het Nirvana. Liefde is de weg!

Schrijver: Joanan Rutgers, 2 maart 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.3 met 3 stemmen 144



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)