Erik Lindner: De zee is paars...
De zee is paars bij Piraeus.
Een vlag kruipt uit de klokkentoren
als de wind draait.
Een man stapt over een hond.
Een vrouw wrijft gebogen over haar ooglid.
In een parapluwinkel valt een paraplu van de toonbank.
Op een smalle tak zit een duif
die eraf valt, fladdert en opnieuw gaat zitten
de bes die te ver op het uiteinde van de twijg zit
de tak die doorbuigt, de kraag die opbolt als de duif verschuift.
Een meisje stapt in de metro met een bureaula.
Op het dikke zand aan de branding
schuift een visser horizontaal zijn hengel uit
een fiets staat naast hem op de standaard.
Hij staat wijdbeens alsof hij plast.
Vogelpootafdrukken in het zand.
De hengel kromt boven de zee.
Erik Lindner is geboren in 1968 te Den Haag.
Op zijn veertiende/vijftiende verliet hij de middelbare school en verdween hij naar Frankrijk.
Op zijn zestiende droeg hij al gedichten voor, als een kloon van Rimbaud. Hij woonde later dan ook twee jaar in Parijs.
Van 1998 tot 2003 was hij literaire programmamaker bij het Institut Néerlandais in Parijs.
Hij heeft op de een of andere manier toch vloeiend Frans weten te leren, want hij ging later gedichten naar het Frans vertalen.
Ook woonde hij drie maanden in het Centre International de Poésie Marsaille, terwijl hij aan een Franse vertaling ging werken, wat hij volbracht en zo ontstond 'Terrain', dat in 2007 verscheen.
Eerder verscheen zijn debuutdichtbundel 'Tramontane' in de Kleurenreeks van uitgeverij Perdu, dat was in 1996.
In 2000 verscheen 'Tong en trede' bij De Bezige Bij en bij diezelfde uitgeverij verscheen in 2004 'Tafel', welk werk genomineerd werd voor de Hugues C. Pernathprijs.
Het genoemde 'Terrain' bestond uit vertaalde gedichten uit 'Tafel' en enkele nieuwe gedichten. Of hij er in Frankrijk mee is doorgebroken, valt te betwijfelen, daar Franse dichters een hoog niveau hanteren en behoorlijk chauvinistisch zijn.
Van 1984 tot 1994 deed hij vaak optredens met verschillende muzikanten. Hij etaleert in zijn poëzie vaak een brede, diepere kijk op de alledaagsheid. Het zijn meestal staccato-achtige observaties, die hij aaneen probeert te rijgen wat hem niet altijd lukt: de hiaten tussen zijn observaties zijn vaak net te groot om er als lezer een soepel lopend geheel van te maken. Hij creëert kloven, die onoverbrugbaar zijn, als gaten in het geheugen, echt zorgwekkende verbindingsproblemen.
Toch was hij bij vele internationale festivals present, maar sociale lef is niet het hele eieren eten. Dat hij een flamboyante vrijbuiter is, staat buiten kijf, een dichter pur sang ook, maar ik heb persoonlijk wat moeite met zijn registrerende dichtwerk, alsof hij het enkel van de buitenwereld moet hebben en dan ook nog haperend en gemankeerd waarneemt.
Het eveneens weinig persoonlijke stoort me ook.
Hij zou beter kunnen, vermoed ik, als hij zich maar door die aardlaag van stoïcijns opsommen heenbijt. Daarom denk ik dat hij nog maar net begonnen is, dat het leeuwendeel nog komt.
In 2003 maakte hij samen met Henk Pröpper een bloemlezing van 33 Nederlandse dichters in de Franse vertaling 'Le verre est un liquide lent'.
Hij werkte ook samen met de Belgische beeldend kunstenares Ruth Verraes.
In 2009 schreef hij met Henk van der Waal 'De kunst van het dichten', essays en interviews met o.a. Esther Jansma, Astrid Lampe, Anne Vegter en Anneke Brassinga. Uitgeverij Querido.
Ook was hij een tijd leraar aan de Gerrit Rietveld Academie, niet slecht voor een selfmade man.
Verder schrijft hij poëzierecensies voor De Groene Amsterdammer, Ons Erfdeel, Poëziekrant en De Reactor.
In 2010 verscheen zijn voorlopig laatste dichtbundel 'Terrein'. Als terreinverkenner toont hij ons dat de poëzie op straat ligt, als je maar net iets scherper dan normaal waarneemt. Dat hij sperwerogen bezit, is mij wel duidelijk, een snel reactievermogen ook, maar ik hoop dat hij meer contemplatief te werk zal gaan, de reis naar binnen gaat verwoorden, die zal veelbelovender zijn.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Erik Lindner
94
Geef je reactie op deze inzending: