Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Marion Bloem: Verlangen

Verlangen

Soms hunker ik opeens naar wat ik vergeten was
doordat ik 't tegenkom op straat als hij met zijn
nieuwe al oude vriendin - toevallige voorbijgangers
op een zonnige winterdag of zo'n zwoele zomeravond -
hand in hand mij en man passeert

We groeten niet, kijken gegeneerd elk een kant uit
de gesprekken vallen dood en worden niet hervat
het onze niet, het zijne niet, hij net als ik,
wij weten opeens weer

het eten van elkanders adem, 't drinken van elkanders
lichaamszweet, zijn hoofd tussen mijn lange dijen
mijn bruine handen in zijn bleke lies
De hartstocht is er nog, ik voel hem prikken
in mijn rug als we hardnekkig weer niet kijken
achterom
hij niet, ik niet


Marion Bloem is geboren in 1952 te Arnhem. Haar ouders heten Jaqueline Kouthoofd en Alexander Bloem. Haar Indisch-Nederlandse ouders kwamen in 1950 naar Nederland, omdat ze zich niet meer veilig voelden. Haar vader had aan de kant van de Nederlanders gestaan.
Ze was de tweede dochter van vier kinderen.
Ze ging als kind naar de lagere school in Soesterberg. Ze vond de buitenwereld nogal vijandig. Ze zat op de HBS te Amersfoort. Toen ze vijftien was werd haar eerste korte verhaal 'Zwijgen tot het graf' gepubliceerd.
In 1971 studeerde ze psychologie aan de Utrechtse Universiteit en ze ging samenwonen met de arts/schrijver Ivan Wolffers.
Vanaf 1972 publiceerde ze enkele kinderboeken.
In 1973 kreeg ze met Ivan een zoon, Kaja, die zelf inmiddels twee dochters heeft.
In 1976 debuteerde ze als literair schrijfster met 'De overgang'.
In 1977 studeerde ze af als klinisch psychologe.

In 1983 kwam haar grote doorbraak met 'Geen gewoon Indisch meisje'. Daarna volgden vele romans. Ze maakte ook enkele korte speelfilms, zoals bijvoorbeeld 'Tovenaarsleerling' (1986), waarvoor ze de Cinekid Award kreeg.
Met haar man maakte ze in 1988 'Cursus voor beginners in de liefde'.
In 2002 verscheen haar dichtbundel 'Liefde is soms lastig, liefste'.
Van 2004 tot 2006 zette ze zich volop in voor asielzoekers, die langer dan vier jaar hier waren.
In 2008 verscheen haar eerste bioscoopfilm 'Ver van familie', naar haar gelijknamige roman. Ze schreef het scenario en deed de regie. Anneke Grönloh kreeg een hoofdrol. De première was tijdens 'Film by the sea' te Vlissingen.

In 2009 ontving ze de onderscheiding van Officier van Oranje-Nassau, net als haar man.
In 2010 schreef ze met uroloog Paul Kil 'Als je man verandert', over prostaatkanker.

Ze is ook kunstschilderes en ze exposeert in Nederland en België. Ze doet ook nog aan beeldhouwen. Een megatalent. Over haar omaschap publiceerde ze columns. 'Het obsessieve smachten naar die ene persoon is een ontzettend lekker gevoel, maar ook een marteling, een non-stop marteling', zegt Marion.
Ze reisde de hele wereld over en ze noemt haar grootmoeder haar grootste muze. Sommige gedichten zijn in het Perzisch vertaald en verschenen. Vroeger verlangde ze na een creatieve periode wel eens naar de dood, maar dat is verdwenen. Ze schreef het gedicht 'Geen Requiem' vanwege 65 jaar bevrijding van Nederlands-Indië. Ze lijkt uiterlijk en natuurlijk ook innerlijk wel altijd jong te blijven. Haar stem klinkt lieflijk en zachtaardig, vlotjes en waardig. Begin 2011 verscheen 'Meer dan mannelijk', over een man gedreven door lust en obsessie. Nu weer een dichtbundel?

'Jouw tong in mijn grotemensenoksels, langs kinderholtes mijn hunkerend slettenvlees, ben ik mezelf niet meer, mezelf vergeten. Tong. Nat. Koude. Warmte. Koele hitte. Hete kilte. Tepels die groeien. Wij doen ons lieflijk pijn.'

Schrijver: Joanan Rutgers, 17 mei 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

2.8 met 4 stemmen 470



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)