Pauline Pisa: Nestblijver
Nestblijver
Tussen het erfgoed van zijn dialect
leidt de boer het varken rond
in cirkels
het allerlaatste dier zit binnen
en streept op ribfluweel
een dagdeel door
in de schemering aan tafel
boven zaterdagse soep
slingeren soortgelijke snorren
halverwege het gezicht
er klinkt een godverdomme!
als het oude loof is weggeknipt
en de rui is gestagneerd
zal de nazaat in beweging komen
Pauline Pisa is geboren in 1968 te Utrecht. Ze heeft twee oudere broers. Pauline groeide op in een flat in de Utrechtse wijk Kanaleneiland. Ze was een ronduit dromerig kind met de onstuimige wil/noodzaak om te gaan schrijven. Creativiteit werd sterk gestimuleerd binnen het gezin en Pauline schreef zelfs mooie teksten op het behang, wat men normaal vond, gewoon een wat groot uitgevallen notitieblok.
Het kanaal en haar ouderlijk huis zijn belangrijke inspiratiebronnen voor veel van haar gedichten.
In 1991 is ze uit Utrecht weggegaan.
In 2006 strekte ze haar weelderige vleugels uit en begon ze her en der in ons land met verbijsterende optredens. Ze is een rasechte performing poet, vol passie draagt ze voor, alles uit haar hoofd voordragend, wat extra knap is. Ze trad in 2006 op in café Helmers te Amsterdam, daar was een dichtersmiddag met een competitie-element, je kon boekenbonnen winnen. In dat café werd ze destijds onterecht miskend, maar gelukkig voor haar zat er ene heer J.H. Corts in de zaal, die zich schaamde voor het domme oordeel van de jury en zodoende is haar debuutbundel er gekomen: via deze meneer kwam haar bundel 'Het gestolen wijf' tot stand, d.w.z. twee jaar later.
In 2006 won ze wel de maandelijkse poëzieslag in Festina Lente, terwijl het jolige jurylid Simon Vinkenoog verheugd naar haar bezwerende stem luisterde.
Ook was ze kandidate tijdens het NK Poetryslam.
In Zeist won ze de juryprijs voor poetry-slam.
Om haar opmerkzaamheden van woorden te kunnen voorzien, koos ze voor de innerlijke wegen, waarbij ze haar beperktheden al snel oversteeg.
Naast poëzie schrijft ze ook verhalen.
Ze associeert veel, maar ze weet haar vocabulaire verstaanbaar te houden. Zoals reeds genoemd, verscheen in 2008 haar dichtbundeldebuut 'Het gestolen wijf', wat me doet denken aan de beroemde maagdenroof. Haar dichtbundel is geïnspireerd door Kanaleneiland en opgedragen aan Kanaleneiland. Liefde voor een woonwijk is nogal opmerkelijk, vind ik, meestal zijn het geliefden of vrienden aan wie een dichtbundel wordt opgedragen. Ze nam zelfs mediamensen mee op een wandeltocht langs haar meest favoriete plekken in de wijk. Ze is in 'Het gestolen wijf' sterk gebiologeerd door het gedrag van de mens tijdens huiselijke gewoonten. Ze geeft eigentijdse observaties over alledaagse dingen, die haar boeien. In de bundel zijn de gedichten steeds ruim op de rechterbladzijden gezet. Het is net een stripalbum en ze prijkt zelf op de cover. Kanaleneiland is niet meer zoals het vroeger was, maar Pauline heeft er een weergaloos document/monument over geschreven.
In 2008 trad ze met anderen op in café Hofman (Utrecht) en toen verscheen de verzamelbundel 'In de Ban van het Ding'.
Haar stem klinkt liefdevol, mooi, erudiet, deftig, rustig, duidelijk articulerend en zacht.
'Het was in de tijd van de fietsende parkwachter, op een avond stak vader zijn hoofd op het balkon, hij deed het langgerekte blaten van een schaap na, er kwamen wolken op af, langzaam weliswaar maar toch, wisten wij veel, de kerk stond er immers nog'
Geplaatst in de categorie: literatuur