Hubert van Herreweghen: Juli
Juli
Het water wiegelt in de grachten,
de hemel blinkt met blauwe schijn
tot in de paarse middernachten
die vol verholen klaarte zijn.
Een boereman, een bedelpater,
een knaap die uit de boomgaard vlucht;
traag varen vogels door het water
grondeloos helder als de lucht.
Wij noemen nutteloos de namen,
water van mijn herinnering,
in 't land waarin wij wonen kwamen
blijven wij altijd vreemdeling;
wolken en water, dieren, bomen,
het dorp, een vogel valt in 't graan.
Eenzelvig leven wij in dromen,
eenzelvig ziet het land ons aan.
Al namen, namen, maar het wezen
kennen wij van de dingen niet.
Wie dit beseft kan slechts genezen
als hij de grote schaduw ziet.
Juli in Brabant, grootse zomer,
die eens bedwelmde als zware wijn,
van uwe boordevolle romer
kunnen wij nooit meer dronken zijn.
Hubert Felix Arthur van Herreweghen is geboren in 1920 te Pamel-Roosdaal. Zijn vader was hoofdonderwijzer en zijn moeder onderwijzeres.
Hij werkte in de administratie, de journalistiek en later als produktieleider was hij een van de voorlopers binnen de Vlaamse televisie. Hij studeerde voor regent.
In 1940 schreef hij zijn eerste liefdesgedicht.
Hij is zeer beïnvloed door de opstellen van Paul van Ostaijen, kritische beschouwingen over de poëzie. Ook las hij Karel van de Woestijne graag, wiens werk bij zijn ouders in de boekenkast stond.
In 1943 verscheen zijn dichtbundeldebuut 'Het jaar der gedachten'. Zijn hoofdthema's zijn zijn kindertijdherinneringen, alledaagse belevenissen, een scherpe natuurobservatie en de relatie tussen man en vrouw.
Hij hoorde bij de 'bezettingsgeneratie' van Anton van Wilderode, Christine D'Haen en Jos de Haes.
Hij was redacteur van het tijdschrift 'Podium', dat later 'De Spiegel' werd.
In 1945 ontving hij de Prijs van de provincie Brabant.
In 1948 was hij redacteur van 'Dietsche Warande & Belfort'.
'Voor de oorlog waanden dichters zich nog halfgoden met buitengewone, sensibele krachten, na de oorlog werd daar schamper om gelachen', aldus Hubert.
Vanaf 1950 was hij criticus tijdens literaire en schokkende uitzendingen van de Vlaamse radio.
In 1950 kreeg Maurice Roelants de Staatsprijs voor Poëzie voor zijn bundel 'Lof der Liefde', waar hij en Albert Westerlinck fel tegen gekant waren. Hij was de samensteller van een jaarlijkse bloemlezing van poëzie, zo'n dertig jaar lang, eerst met Jos de Haes, later met Willy Spillebeen.
Zijn poëzie wordt gezien als autobiografisch, romantisch en classicistisch.
In 1961 ontving hij de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Poëzie.
Vanaf 1983 is hij lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.
In zijn bundel 'Aardewerk' van 1984 gooide hij het roer om, bezigde hij een vrijere versvorm en meer parlando en was hij expressiever en vitalistischer, hij neigde naar Gezelle en Van Ostaijen.
In 1985 kreeg hij de Standaardprijs en in 1997 de Emiel Bernheimprijs.
Hubert heeft nooit geprobeerd om proza te schrijven.
In 2003 ontving hij de Orde van de Vlaamse Leeuw en bij uitgeverij Lannoo verscheen 'De schaking van een prinses. De 100 mooiste liefdesgedichten'. In 2005 kreeg hij de Dirk Martensprijs en in 2006 de Prijs voor Letterkunde van de Vlaamse Provincies.
Hij schrijft zijn gedichten niet in één keer, maar knutselt nadien nog lange tijd eraan. Tijdens zijn wandelingen deed hij ervaringen op die dan kristalliseerden tot woordcombinaties, aldus de dichter zelf. In een interview uit 2010 zei hij dat hij al een jaar niet meer schreef, hij vermoedt vanwege het feit dat hij niet meer wandelt, wat de bloedsomloop vertraagt. Hij vindt zichzelf een zintuigelijke dichter vol woordwellust. 'Poëzie schrijven is een absoluut eenzame bezigheid', zegt hij, 'ik heb het alleen te doen'.
Hij leeft met zijn vrouw in een bejaardentehuis. Hij leest haar nog steeds zijn gedichten voor.
Hij schreef een lezing 'Geuze en Humanisme', over de weldaden van dit biersoort.
In 2009 verscheen de bundel 'Webben & wargaren' bij uitgeverij P, in 2010 een CD met eigen voordrachten uit zijn werk. Ook verscheen er in 2010 een volledig nummer van 'Vlaanderen', geheel aan hem gewijd. Zijn dochter Anne tekende een profielschets van zijn gelaat.
Zijn stem klinkt helder, bedachtzaam, krachtig, donker, zachtaardig en diepzinnig.
Over zijn tijd in het bejaardentehuis zegt hij: 'Het is het stil ondergaan van de tijd, maar wel pijnloos'.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Hubert van Herrewegh
140
Geef je reactie op deze inzending: