Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Ben Cami: Waarom glimlach je als zij die niet liefhebben?

Waarom glimlach je als zij die niet liefhebben?

Waarom glimlach je als zij die niet liefhebben?
Ik ben de blaren van de bomen en het is nog lente.
Ik dien om je ogen je gedachten te strelen,
Maar jij hebt jezelf ingebouwd
Buiten de muren van je liefde.

De muren laten mijn verhaal niet door
En je leven blijft in lente als in zomer koud, je leeft
Onbedacht, onvoorbereid op al de liederen die langs de
....[ volmaakte boog van de aarde komen aanrijzen,
En waarvan de tederheid zout is in ons geweten.

Geweten, zin voor evenwicht
Tussen de vragende wereld daarbuiten
En de schone weerspiegeling
Hierbinnen.

Maar wie zich inmetselt tussen muren
Heeft aan alle zijden steun
Der gevangenis.


Ben Cami is geboren in 1920 te Durham, Engeland.
Hij had een Belgische vader en een Engelse moeder. Toen hij één was verhuisde hij naar België.
Zijn vader had een goede baan bij het Belgische Ministerie van Financiën. Op school zat hij in de klas met Louis Paul Boon en via hem kwam hij in contact met Jan Walravens.

Nog voor zijn achttiende publiceerde hij het gedicht 'Het menschdom marcheert' in het socialistische dagblad 'Vooruit', dat was in de rubriek 'De boekuil' van Raymond Herreman.
Op zijn negentiende verscheen zijn gedicht 'Nacht zijgt...' in het rechts-nationalistische tijdschrift 'Nederland', via zijn leraar Nederlands Jef van de Wiele, die later collaborateur werd.
Ben was destijds naïef en beïnvloedbaar en ook al was hij wellicht lid van 'De Vlag' geweest, na 1940 moest hij niets meer van het rechts-nationalisme hebben.
Ben studeerde Germaanse talen aan de Universiteit van Gent.
Hij publiceerde in het begin van zijn literaire loopbaan onder het pseudoniem Johan Benth.

In 1949 was hij mede-oprichter van het experimentele tijdschrift 'Tijd en Mens', naast Louis Paul Boon, Hugo Claus en Jan Walravens. Zij vormden de redactie en hij publiceerde ook zijn eigen gedichten. Het tijdschrift werd duidelijk beïnvloed door het Franse existentialisme, waar Jean-Paul Sartre de roerganger van was, voor mij geen vrolijke stroming. Lees 'De muur' van Sartre en haast u naar de slijterij voor duizend euro aan sterke drank.

Ben publiceerde in o.a. in De Faun, Podium en De Vlaamse Gids.
In 1950 verscheen zijn dichtbundeldebuut 'In de tijd verloren', veelal doorspekt met bittere uitspraken over de schijnwelvaart van het westen. Hij protesteerde vaak tegen van alles en nog wat in zijn poëzie, hij behandelde de verontrustende tijdgeest, de roerige, losgeslagen jaren zestig, de vele politieke misdaden en het algehele verzet daartegen. Hij noemde o.a. Maarten Luther King, Vietnam, Franco, Ghandi, Dag Hammersköld en de paus.
Hij schreef ook verhaaltjes en aforismen.
In 1954 verscheen 'Het land Nod', in 1959 'Roos uit modder' en in 1961 'Doorsneemens'.
Zeven publicaties verder verscheen 'Ten westen van Eden'.

In 1974 won hij de Dirk Martensprijs voor de dichtbundel 'Wat ik wil is gelijk aan nul' uit datzelfde jaar.
Hij won de Prijs van de stad Brussel voor het toen nog ongepubliceerde 'Wat is met de dood gaande?'. Deze bundel werd opgenomen in de verzamelbundel van acht van zijn bundels plus nog extra gedichten 'Ben Cami gedichten' uit 2009.
Het gedicht 'De straat' werd bekroond met de poëzieprijs Knokke-Heist. Voor 'Ten westen van Eden' ontving hij de Herman Gorterprijs.

Hij is in Nederland niet echt bekend en in België slechts bij een select gezelschap. Verder heeft hij zichzelf nooit ingericht bij een bepaalde literaire stroming of groep. Hij was uiterst sceptisch over de literatuur, daar het vaak verloren gaat in nutteloosheid.
Hij schreef menselijke en vernieuwende poëzie, waarbij hij ook persoonlijke thema's gebruikte; via het landschap, via de vergankelijkheid, de moeder en de vader.

Hij was leraar aan diverse rijksscholen, o.a. in Lennik en Geraardsbergen. Hij was levenslang een fijne vriend van Louis Paul Boon.
Op hoge leeftijd heeft hij ook geschilderd.
Hij stierf in 2004 in zijn geboorteplaats Durham.

'En vooral daar hij (alsof hij wist dat hij in vrouwenhand belandt) bescheiden en beschaamd zijn klootjes verborgen houdt onder het zand'

Schrijver: Joanan Rutgers, 26 december 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.0 met 2 stemmen 168



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)