Romantisch, maar niet zoetsappig

(voor Helen Mary Elizabeth Paterson (1848 - 1926))

Je bent geboren in Swadlincote, waar je vader Alexander Henry als plattelandsdokter werkte.
Je moeder Maria Chance Herford was de dochter van een wijnhandelaar in Manchester en jij was de oudste van zeven kinderen.
Je bent op je eerste verhuisd naar Altrincham, waar je vader zijn beroep voortzette. Je hield als kind al veel van de natuur en van harmonieuze huizen met sierlijke elementen. Als jong meisje werd al duidelijk dat je een groot tekentalent was, waarbij je sterk beïnvloed werd door je oma Sarah Smith Herford en je tante Laura Herford.

Op je dertiende kreeg je heel wat te verstouwen, want je vader stierf, samen met je zusje Isabel, die maar drie werd, met difterie als de oorzaak, waar toen velen aan gestorven zijn. Dit was een zwaar traumatische ervaring voor jou, maar je familie in Birmingham, waar je naartoe verhuisde, heeft je alle bijstand verleend en je tekenkunst extra gestimuleerd.
Ook je jongere zus Caroline bleek uit te blinken in de tekenkunst en jullie zaten vaak samen hetzelfde onderwerp te tekenen, waarna jullie elkanders uitvoeringen bespraken.
Je zat op de Birmingham School of Design en op je zeventiende ging je naar de Female School of Art, waar je helemaal tot je recht kwam.

Op je negentiende ging je naar de Royal Academy of Arts, waar drie jaar eerder tante Laura de eerste vrouw was, die op die academie was aangenomen. Je kreeg er schilderlessen van Frederick Walker, Sir Frederick Leighton en Sir John Everett Millais. Helaas stopte je met die studie, al was je beweegreden heel nobel, want je wilde je moeder helpen om de eindjes aan elkaar te knopen, zodat je als illustrator geld wilde verdienen, wat je lukte, want je maakte al snel illustraties voor kinderboeken en feuilletons. Verder werd je de vaste kracht van het blad 'The Graphic' en je publiceerde illustraties in het literaire blad 'The Cornhill Magazine'. Zo kon je je moeder voldoende ondersteunen en om je carrièrekansen te vergroten nam je 's avonds schilderlessen aan de Slade School of Fine Art. Daar werd je een goede vriendin van de beroemde illustratrice en kinderboekenschrijfster Kate Greenaway, een zeer betrouwbare en aardige vrouw, die altijd je vriendin is gebleven.

Op je zesentwintigste illustreerde je de roman 'Far from the Madding Crowd' van Thomas Hardy, wat zijn doorbraakboek was. Hij was acht jaar ouder en best aantrekkelijk en een uitstekend dichter, waardoor je heimelijk liefdesgevoelens voor hem koesterde, ook al was hij dan getrouwd met Emma Gifford, een buitengewoon aardig mens. Het bleef bij erotische dromen over hem, dat vond je al ondeugend genoeg.
Ook illustreerde je de romans van Juliana Ewing.

Je vertoefde graag in de kunstenaarskringen, waar je vaak nieuwe ideeën opdeed, maar waar je ook de Ierse dichter William Allingham ontmoette, met wie je gelijk op hetzelfde niveau zat. Hij was redacteur van het literaire blad 'Fraser's Magazine', een bankierszoon en een deftige man om te zien. Met zijn dichtwerk had hij zelfs de grote Yeats beïnvloed en onder zijn vrienden rekende hij Dante Rossetti, Thomas Carlyle, Alfred Tennyson, Robert Browning en John Ruskin. Je had een groot respect voor hem en je aanbad zijn persoonlijkheid. De liefde was wederzijds en op je zesentwintigste ben je met hem getrouwd, terwijl hij vierentwintig jaar ouder was, dus al vijftig, maar dat mocht de pret niet deren.
Na je huwelijk ging je vooral aquarelleren en de eerste zeven jaar woonde je in Chelsea. Op de zomerexpositie van de Royal Academy exposeerde je met 'Het Melkmeisje' en 'Wacht op mij', beide werken waren in een mum van tijd verkocht.
Op je zevenentwintigste kreeg je met William je zoon Gerald Carlyle en twee jaar later je dochter Eva Margaret.
Jullie oude vriend Thomas Carlyle stierf, wiens huis je nog zo mooi geschilderd had.
Op je vierendertigste werd je tweede zoon Henry William geboren, genoemd naar je vader en je man. Toen woonde je al een jaar in 'Huize Sandhills' in Witley, waar je graag het landschap en de aandoenlijk mooie huizen schilderde, zo typisch omringd door Engelse tuinen. Je schilderde ook graag op het eiland Wight en met die schilderijen werd je zeer beroemd en je had kopers te over. Je schilderde je kinderen, wasvrouwen, katten en huizen, veel huizen. Op die huizen projecteerde je je intense behoefte aan bescherming en veiligheid, wat voortkwam uit je vroege gemis van je vader en zusje.
Je schilderde in Venetië, Frankrijk en Ierland, waar William je graag de weg wees naar de mooiste uitzichten.

Op je veertigste ging je terug naar Londen, Hampstead om precies te zijn, omdat de gezondheid van William sterk achteruit was gegaan en een jaar later is hij gestorven, vijfenzestig jaar oud, waarbij zijn as naar zijn geboorteplaats Ballyshannon is gebracht.

Nu moest je als enige de kost verdienen, maar dat lukte prima, gezien de beroemdheid, die je inmiddels had vergaard. Je werd het eerste, vrouwelijke lid van de Royal Watercolour Society en je bleef gedreven en ontembaar doorschilderen. Tot op hoge leeftijd bleef je een zeer mooie vrouw om te zien en er waren genoeg oude mannen, die een oogje op jou hadden, zo ook je vriend in Haslemere, met wie je soms wat noodzakelijke, menselijke behoeften deelde, maar bij wie je ook ineens overleed.
Een romantische schoonheid, die veel romantische schoonheid heeft nagelaten.

Sinds 2000 bestaat de Helen Allingham Society, gesticht door Tom en Katy Schaefer, het is maar dat je het weet. Niet gek toch?!

Helen Mary Elizabeth Romantisch maar nie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 133