Psychisch uitgehongerd
(voor Christine Chubbuck (1944 - 1974))
Je bent geboren op 24 augustus 1944 in Hudson, in de staat Ohio. Je ging naar de Laurel School in Shaker Heights, een buitenwijk van Cleveland. Dat is een kleuterschool voor meisjes, die hoopt dat elk meisje haar belofte nakomt en de wereld zal verbeteren. Hun lijfspreuk is 'Droom, durf, handel!'. Op die school was je de stichteres van de 'Datumloze Wonder Club'.
Je studeerde aan de Miami University in Oxford (Ohio), waar je een jaar verbleef, met als hoofdvak theaterkunsten. Daarna studeerde je aan het Endicott College in Beverly (Massachusetts). Dat is een tweejarige vrouwenopleiding, die vrouwen wil trainen voor een grotere onafhankelijkheid en een betere positie op de werkvloer. Susie Castillo (1979, Methuen) zat ook op deze school en zij was Miss America 2003 en ze is een MTV-beroemdheid. Verder zat de schrijfster Jill Davis (1966, Reading) op deze school. Jij ontbreekt in de succeslijst.
Op je eenentwintigste behaalde je een diploma in de massa-communicatie aan de Universiteit van Boston. Martin Luther King (1929 - 1968) zat ook op deze universiteit. Voorts o.a. de actrices Marisa Tomei, Emily Deschanel, Julianne Moore en Geena Davis. En nee, jouw naam duikt weer niet op.
In 1966 werkte je een jaar voor de Public Broadcasting Service-lid WVIZ, een televisie-omroep.
In 1967 bezocht je een zomerworkshop over radio en televisie aan de New York University. In 1968 werkte je een paar maanden voor de openbare televisie-stations in Pittsburgh, Pennsylvania en Canton. Daarna was je vier jaar een computer-operator in een ziekenhuis en je werkte twee jaar bij een kabeltelevisie-bedrijf in Sarasota (Florida). Je werkte ook voor het televisie-station WTOG in St. Petersburg.
Je was vrijwilliger bij het Sarasota Memorial Hospital, waar je met veel enthousiasme poppenkast speelde voor verstandelijk gehandicapten. Soms nam je die poppen mee voor in de WXLT-tv talkshow.
In 1970 probeerde je met een overdosis medicijnen uit het leven te stappen. Tegen je familie sprak je openhartig over je bikkelharde gevechten tegen de depressies en je suïcidale neigingen, al hield je de exacte redenen daarvoor voor jezelf. Je kwam onder behandeling bij een psychiater. Je kon moeilijk relaties aangaan, laat staan ze op te bouwen en te onderhouden, wat je verstikkende isolement alsmaar bedrukter maakte. Bovendien zijn depressieve mensen bij de meerderheid niet echt aantrekkelijk. Je privé-leven was uitermate eenzaam en je zat onthand gevangen in je depressieve psyche. Ommuurd door ondoorlaatbare, sociale handicaps.
Robert R. Nelson (1924 - 2012), de eigenaar van WXLT-tv, promoveerde jou van verslaggeefster tot de presentatrice van de talkshow 'Suncoast Digest', die 's ochtends om negen uur werd uitgezonden. Het praatprogramma behandelde o.a. de organisaties, die zich bekommeren om alcoholisten, drugsgebruikers en andere 'verlorenen van de samenleving'. Je nam de onderwerpen bloedserieus en je sprak ook met lokale ambtenaren.
Je verhuisde naar het gezinshuis op het eiland Siesta Key, nabij Sarasota, waar je geschilderde slaapkamer en je hemelbed een tienersfeer uitstraalden. Blijkbaar was je in regressie en probeerde je nog wat recht te zetten.
Je ouders gingen scheiden en jij bleef met je moeder Peg en je jongere broer Greg in het eilandhuis wonen. Je moeder en Greg waren je beste vrienden, maar iedereen had je meer vrienden gegund, al was je niet bij machte om die te verkrijgen. Greg verliet het huis en je oudere broer Timothy kwam weer bij jou en je moeder wonen.
Je ging een paar keer stappen met een man, maar je kon niet echt contact maken en je had bindingsangsten en bindingsstoornissen. Inzage in de paperassen van je psychiater had veel kunnen verklaren, al denken sommigen dat dat gezien je noodlot en uit respect maar beter achterwege kan blijven. Wat mij betreft mag de grootst mogelijke waarheid altijd boven water komen. Je wilde immers gekend worden, gezien worden, begrepen worden, bemind worden om wie je in wezen was. Dat je geen man kon krijgen deed je intens veel verdriet en het vergrootte je depressie. Ook ging je al naar de dertig en je was nog steeds een maagd, wat je hoogst tergde.
Je werd verliefd op je aantrekkelijke collega George Peter Ryan, voor wie je op zijn verjaardag een lekkere taart bakte om hem te versieren, maar hij bakte er niets van, want hij ging er met de sportverslaggeefster Andrea Kirby vandoor, jouw vriendin. Andrea verhuisde naar Baltimore. Beiden verloren.
Je hunkerde naar echte vriendschap en tederheid, maar je kon de vriendelijkheden tevens niet binnenlaten. Je zat volkomen klem en je was ook nog eens bizar streng voor jezelf. Je moest een eierstok laten verwijderen, waardoor je nog hooguit drie jaar de tijd had om zwanger te geraken. Je was in je show bezig met het thema 'Hoe pleeg je het beste zelfdoding'. Je flirtte soms met suïcide, tot walging van je collega's. Je wist dat je al over de fatale drempel was gegaan. Je had al een week een revolver op zak.
Op 15 juli 1974 opende je je talkshow met het voorlezen van het nieuwsbericht, iets wat je nooit deed. Ineens hield je een revolver tegen je hoofd en je zelfspot (lees: zelfhaat) was op een hoogtepunt gekomen, toen je als laatste zei: 'Hier hebben we weer een primeur voor u: een poging tot zelfdoding!'. Je aarzelde geen moment en het beeld ging snel op zwart. Veertien uren later overleed je in het Sarasota Memorial Hospital, waar je ooit gehandicapten verblijdde met je poppenspel. Je werd negenentwintig jaar. Je as is verstrooid in de Golf van Mexico.
Geplaatst in de categorie: idool
Christine Chubbuck
77
Geef je reactie op deze inzending: