Als lesbienne feitelijk geëxcommuniceerd

(voor Jeanne-Paule-Marie (Jeannine) Deckers (1933 - 1985))

Je bent geboren op 17 oktober 1933 in Brussel.
Je ouders Lucien en Gabrielle Deckers hadden een welvarende bakkerij.
Je moeder was kil en vijandig en je vader zei geen woord. Je broers waren Hubert en Edgard en je zus was Madeleine.
In de oorlog zaten jullie in Frankrijk en zat je vader in het verzet.
Op je twintigste was je tekenlerares in o.a. het Sint-Anna-instituut, een meisjesschool in Gosselies. In de zomer van 1959 was je de begeleidster van een zomerkamp in Koksijde, waar je de 15-jarige Annie Pécher ontmoette. Jij was elf jaar ouder.

Enkele maanden na dat zomerkamp trad je in bij het dominicanessenklooster van Notre Dame de Fichermont in Waterloo. Je wilde ineens missiezuster worden. In wezen wilde je vooral weg uit het onderwijs, dat je tegenviel. En je wilde ontkomen aan de benauwende bemoeizucht van je moeder. Je was de kluts kwijt en je wist niet goed wat je moest doen met je leven. Je had ook een sterke bindingsangst. De afstandelijkheid van je ouders werd in feite verlengd door je intrede bij de nonnen in Waterloo, ook al waren zij tamelijk moderne nonnen met een progressieve moeder-overste. Er was een radio en soms werd er een televisie gebruikt. Wanneer er jongeren op bezoek kwamen, dan trakteerde jij hen op zelf gecomponeerde liedjes en gitaarmuziek. Je had er zo'n succes mee, dat het klooster een debuutelpee liet maken, die verkocht kon worden aan bezoekers. In 1963 ging Philips ermee aan de slag.

Het lied 'Dominique' (over Sint-Dominicus) werd een single en stond een maand op nummer één in Amerika. Het was een wereldwijd succes en het is door velen gecoverd.
Op 11 mei 1960 deed je je tijdelijke geloften en heette je voortaan zuster Luc-Gabriël. Je artiestennaam werd Soeur Sourire (Zuster Glimlach). Door jouw gave liedjes wist je de jongeren op een godsdienstig pad te brengen. In oktober 1963 ging je studeren aan de Katholieke Universiteit van Leuven. Je had nog steeds contact met Annie, die inmiddels als 19-jarige in Leuven fysiotherapie studeerde. Het klooster weigerde interviews met de pers, want je was daar vooral om non te worden en het mocht niet uit de hand lopen. Toch kwam er een foto-reportage, waarbij men je alleen op de rug mocht fotograferen en jij een sluier moest dragen.

De Amerikaanse reporter Ed Sullivan mocht je wel interviewen, wat je nog meer beroemd maakte. Je ontving een Grammy Award in de categorie 'Beste Gospel'. In 1965 kwam er een verfilming over jouw leven, getiteld 'The Singing Nun', met Debbie Reynolds in de hoofdrol. Jij was intussen weer volop bezig met je kloosterbestaan.

In 1967 ben je uitgetreden om je muzikale loopbaan voort te zetten. Je wilde verder als lekenzuster, want je vond de kloosterregels te streng en beperkend. Je noemde jezelf Luc Dominique. Je zong veel religieuze liederen en kinderliedjes, maar verder succes bleef achterwege. Je woonde samen met Annie in Heverlee en je lesbische praktizering bereikte ook moeder-overste en de hogere instanties. De voortgaande inkomsten van 'Soeur Sourire' gingen allemaal naar het klooster, terwijl jij er de belasting over moest betalen. Je werd kritisch naar de roomse kerk en je hekelde haar mening over anticonceptie.

Met Annie begon je een school voor autisten in België. Weer zat de belastingdienst achter je aan, omdat je nog meer moest inleveren voor je plaatopnamen, je pakweg dertig songs. Dus nam je in 1982 een disco-versie van 'Dominique' op, maar die flopte en je schulden bleven staan. Een disco-beat eronder was niet genoeg en bovendien zag je eruit als een omaatje, wat op de lachspieren van de jeugd werkte. Die kerkruïne symboliseerde ook jou.
De media noemden je voortaan 'De lesbische, zingende non'. Het werd je verboden door Philips om op te treden als 'Soeur Sourire', gezien het contract met het klooster. Je vond het trouwens toch een belachelijke naam, want je leven was echt niet om te lachen.

In 1968 verscheen je autobiografie, waarbij koning Albert aanwezig was, maar ondanks dat werd het boek nauwelijks verkocht. Je zocht hulp bij een psychotherapeut en dankzij de Charismatische Beweging zag je tijdelijk het licht weer.
In 1974 wilde de belastingdienst 22.500 euro van jou. Het was terecht geweest als de inhalige dominicanessen dat voor jou hadden betaald. Plus wat ze allemaal van jou gestolen hebben. Ook de school voor autistische kinderen kwam in geldnood. Hállo, nonnekes! In 1982 ging dit centrum voor autisten failliet.
Je probeerde nog een elektronische versie van 'Dominique', maar ook dat werkte niet. In 1984 had je een expositie van je eigen kunstwerken, maar het publiek kwam niet kijken en je verkocht niets. Annie en jij waren zwaar verarmd geraakt en gevaarlijk depressief.

Op 29 maart 1985 hebben Annie en jij samen een einde aan jullie leven gemaakt door een overdosis slaaptabletten, opgelost in cognac. Annie werd veertig en jij werd eenenvijftig. Alle spullen waren keurig ingepakt en van opdrachten voorzien. Jullie zijn in één graf begraven op het kerkhof van Waver.

In 2009 verscheen de indrukwekkende film 'Soeur Sourire' van Stijn Coninx, met in de hoofdrol Cécile de France.
In een bepaald klooster gniffelden sommigen over hun uitpuilende schatkist.

Jeanne-Paule-Marie D Als lesbienne feitel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 246