Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Een te lieve, schuwe hermelijn

(voor Nicholas Rodney Drake (1948 - 1974))

Je bent geboren op 19 juni 1948 in Rangoon, Birma. Je vader Rodney Drake was een ingenieur bij de Bombay Burmah Trading Corporation. Je moeder Mary Lloyd was een niet onverdienstelijk zangeres, die zichzelf begeleidde op de piano, terwijl ze haar liederen opnam. Ze was net zo gevoelig, knap en kwetsbaar als jij. Je vier jaar oudere zus Gabrielle is een actrice. Op je tweede verhuisde je naar Tanworth in Arden. Je ouders waren beiden muzikaal en jij leerde piano spelen en je maakte je eigen liedjes, die je met een tape-recorder opnam. Je ging naar de Eagle House School en op je veertiende naar het Marlborough College in Wittshire. Je was een geweldige sprinter en de aanvoerder van het rugby-team. Je was nogal introvert. Je speelde ook klarinet en saxofoon. Met vier klasgenoten vormde je de band 'De Geparfumeerde Hoveniers'. Jullie hebben zelfs de zanger Chris de Burgh afgewezen, die teveel van popmuziek hield. Je verwaarloosde je studie en op je achttiende kocht je je eerste, akoestische gitaar.

Je verbleef een half jaar in de Universiteit van Aix-Marseille, waar je hasj begon te roken. Je reisde met enkele vrienden naar Marokko, waar de beste hasj was. Je begon ook LSD te gebruiken. Onbewust verdoezelde en onderdrukte je aanstormende depressies, vanwege een geestesziekte en Weltschmerz. Je ging naar de Universiteit van Cambridge, waar je Engelse literatuur studeerde. Daar zat je het liefste op je studeerkamer te blowen en naar muziek te luisteren. Je werd beïnvloed door Bob Dylan, Josh White en Phil Ochs. Je ontmoette Robert Kirby, die meewerkte aan je eerste albums. De bassist Ashley Hutchings bracht je in contact met de producer Joe Boyd, die je trouwe mentor werd.

Op je twintigste verscheen je debuutalbum 'Five Leaves Left' en je stopte met je studie, negen maanden voor je afstuderen. Je wilde geen universitair vangnet, maar dat was achteraf gezien een gemiste kans. Je depressieve aard verpestte wel meer in je leven. Je verhuisde naar Londen en je sliep bij vrienden op banken en vloeren, totdat je een huisje in Belsize Park kreeg. Je trad op in Londen, Birmingham en Hull, maar live-optredens waren niets voor jou. Je tweede album 'Bryter Layter' verscheen, waarbij John Cale op twee nummers meespeelde. Zowel John als jij gebruikten destijds heroïne. Het album verkocht nauwelijks en Joe verkocht zijn platenlabel en ging naar Los Angeles. Jij zakte daardoor meer en meer weg in een zware depressie. Je was eenzaam en tijdens een concert in Surrey liep je midden in het lied 'Fruit Tree' zomaar van het podium. Je ging naar een psychiater en die gaf je anti-depressiva, wat je verzweeg voor je vrienden. Je wist dat de combinatie met hasj-gebruik niet goed zou vallen. Je moest van Island Records je album promoten, maar dat weigerde je. In plaats daarvan rookte je heel veel hasj en was een psychose op handen. Je zocht de afzondering in je huisje en je weerde familie en vrienden af. Je gaf soms een concert of je ging naar buiten om een nieuwe voorraad drugs te halen.

Je derde en laatste album 'Pink Moon' was heel sober en somber en flirtend met de dood. Het duurde 28 minuten en het is in twee nachten opgenomen, met alleen John Wood en jij in de opname-studio. Enkel jouw gitaarspel en later bijgevoegde piano-klanken. Buitengewoon goudeerlijk. Je deed per uitzondering één interview, waarbij je alleen maar klaagde over live-optredens en de interviewer geen moment aankeek. Je was terneergeslagen en je wilde stoppen met de muziek. Misschien was het leger wat. Je ging weer bij je ouders wonen en je leefde van 20 pond per week. Je kwam en ging zoals jij het wenste en je zweeg als een sfinx. Je waste je lange haren niet meer en je knipte je nagels niet meer. Door een zenuwinzinking lag je vijf weken in het ziekenhuis. In februari 1974 begon je aan een vierde album, maar je stem was verslechterd.

Je kapte de relatie met je beste vriendin Sophia Ryde en een week later, op 25 november 1974, overleed je door een overdosis amitriptyline, een anti-depressivum. Werkte het te slecht en heb je kwaad en verward een overdosis genomen? Je was moe van je geestesziekte en je kon de depressieve levensstrijd niet meer aan, ook al stond er een muzikale hervatting gepland, ook al kon je nog dagelijks op afgelegen plekken je joints roken. Je vreesde nooit meer je vroegere zangstijl te kunnen evenaren. Sommigen, zoals je vader, geloofden in een ongeluk, maar dat is wishful thinking en behoorlijk naïef. Je ouders zagen sowieso niet de ernst van je geestestoestand, want in plaats van regressief bij hen te verblijven, had je in feite professionele hulp in een veilige inrichting moeten krijgen. Juist ook om de geestelijke navelstreng met hen kapot te knippen. Gabrielle gelooft wel in je zelfdoding. Ze noemt dat ook eervoller. Je werd zesentwintig jaar. Je as is begraven onder een eik op het kerkhof van de St. Mary Magdalena Church in Tanworth in Arden.

Op je grafsteen staat: 'Nu kunnen we stijgen en we zijn overal'.

Schrijver: Joanan Rutgers, 24 maart 2013


Geplaatst in de categorie: idool

3.7 met 3 stemmen 62



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
mobar
Datum:
24 maart 2013
Met ontroering gelezen, ook voor mij een idool, luister vaak naar Pink Moon.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)