Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Op absurde wijze veel absurditeit overgeslagen

(voor Pierre Jacques Vaché (1895 - 1919))

Je bent geboren op 7 september 1895 in Lorient.
Je vader kwam uit Aytre en hij had een Engelse moeder en jouw moeder kwam uit Noizay.
Op je zeventiende kwamen je literaire talenten tot uiting. Je zat op de Grand École met Jean Bellemère, een schrijver/acteur. Met hem, Eugene Hublet en Bisserie Pierre publiceerde je het tijdschrift 'De Slechte Weg', ter ere van Paul Verlaine. Jullie stonden voor de vrije geest, vrijheid van kritiek en haat tegen de burgerlijke aangepastheid en het leger. Jullie publiceerden ook vier uitgaven van 'De Wilde Eend', met dezelfde inhoud.

In 1914 werd je ondanks je pacifisme toch naar het front gestuurd en een jaar later raakte je gewond aan je kuit. Dat was in het dorpje Tahure, dat volledig is verwoest en niet is herbouwd. Je ging naar het ziekenhuis St. Mary-Anne Boccage in Nantes, waar je uit verveling plaatjes met mode-voorbeelden inkleurde en er grappige teksten bij schreef.
Begin 1916 ontmoette je de dichter André Breton, die daar medisch assistent was, en Theodore Fraenkel, schrijver/arts. André was meteen onder de indruk van jou, want hij vond je zeer aantrekkelijk en elegant. Jij deed hem denken aan de dichter Alfred Jarry, die ook zo'n flamboyante, verfijnde uitstraling had. Je gaf hem een warme hand met een diep gevoel van mysterie.
In juni 1916 ging je terug naar het front als tolk voor de Engelse soldaten. Je droeg een Engels uniform, omdat dat er zo mooi uit zag, heel dandy-achtig. Je was nogal onverschillig, cynisch, anarchistisch, en je droeg een monocle. Je schreef brieven naar Andre, waarin je o.a. zei, dat je pornografische en kubistische schilderijen had gemaakt.

Bij de première van het drama 'De borsten van Tiresias' van Guillaume Apollinaire werd je kwaad, omdat het zeer slecht was, je pakte je revolver en je bedreigde de toneelspelers en het publiek, als ze niet stopten, zou je de toeschouwers neerschieten. Je was inderdaad anarchistisch, destructief en onvoorspelbaar. André wist je te kalmeren en Louis Aragon vond het prachtig hoe jij reageerde, surrealisme in topvorm. Volgens André bestond de kunst helemaal niet en verzonnen de mensen dat maar. André was zeer bevriend met jou en jij was zijn grootste inspiratiebron. Jij was de surrealist in hem, hij had alles te danken aan jou, wat klinkt als een liefdesverklaring. Zijn surrealisme en dadaïsme had hij dus gewoon van jou afgekeken, van hoe je leefde en schreef. Hij had ook wel andere voorbeelden, zoals Rimbaud, Jarry, Apollinaire, Nouveau en Lautréamont, maar die haalden het niet bij jou.
Je schreef 'Oorlog Brieven', gepubliceerd in 1919 en ze zijn anti-militaristisch en revolutionair.

Op 6 januari 1919 heb je met je vriend Bonnet zelfdoding gepleegd met een overdosis opium. Je had niet lang daarvoor al tegen André gezegd, dat je sterft als je wilt sterven, maar dan wel met iemand en bij voorkeur met een beste vriend. Dat was een uitnodiging, maar André begreep dit niet. Bonnet en jij lagen naakt en omarmd op een bed in Hotel de France, op Place Graslin in Nantes.
Jij had de opium gekocht, die in een pot van aardewerk zat, waarvan je vader dacht dat het een pot jam was. Eerder die avond waren André Caron, Maillocheau en A.K. Woynow er ook bij, want jullie wilden de aanstaande demobilisatie vieren. Jullie maakten ballen van opium, die jullie inslikten.
Maillocheau merkte er bar weinig van en hij vertrok.
Caron werd ziek en hij vertrok ook.
Woynow viel op de bank in slaap.
Bonnet en jij hebben jullie uitgekleed, de kleren keurig opgestapeld en nog eens een paar opiumballen verorberd. Je wist dat de dosis fataal was. Woynow werd later die avond wakker en hij zag dat jullie nauwelijks ademden. Hij alarmeerde zo snel hij kon een dokter, maar het was al te laat. Je werd drieëntwintig jaar.

Breton zei dat hij je overlijden had voorvoeld in zijn gedicht 'Clef'. Hij was zeer pijnlijk aangeslagen en het was de grootste wond in zijn leven. Daarna moest hij zichzelf noodgedwongen tegen te heftige emoties beschermen.
Hij omschreef je manier van zelfdoding als een slimme verdwijntruc, een komisch bedrog, een definitieve, macabere klucht. Hij kon niet geloven, dat je homoseksueel was, maar dat had je tenslotte niet verbloemd. Hij was namelijk intolerant aangaande homofilie.
Toch was hij niet alleen schatplichtig aan jou, want hij hield wel degelijk zielsveel van jou, waar de doorsnee herenliefde niet aan kan tippen. Hij onderdrukte het fysieke, maar geestelijk wist hij zich niet te maskeren.
Wat me doet denken aan Willem Kloos en zijn eerste geliefde Jan Beckering, die zichzelf in de Spaarne heeft verdronken. Om dezelfde reden als jij. Vanwege de sociale onderdrukking, hypocrisie, buitensluiting, veroordeling en moordende uitstraling jegens homoseksualiteit.

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 april 2013


Geplaatst in de categorie: idool

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 38



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)