Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Je zag de liefdesstad door haat verduisteren

(voor Helène Berr (1921 - 1945))

Je bent geboren op 27 maart 1921 in Parijs. Je rijke, Joodse familie woonde al vele generaties in Frankrijk.
Je vader was Raymond Berr, ingenieur van het Corps des Mines en vice-president van het bedrijf Kuhlmann, waar chemische producten werden gemaakt.
Je moeder heette Antoinette. Je had twee oudere zussen en een oudere broer Jacques.
Je leerde thuis genieten van schone kunsten en je studeerde Russisch en Engelse literatuur aan de Sorbonne. Je speelde getalenteerd viool. Je kon niet meedoen aan je eindexamen, want dat werd verboden door de antisemitische wetten van het Vichy-regime.
Je was zeer betrokken bij de 'Algemene Organisatie van Joden in Frankrijk', waarbij je als vrijwilliger uit elkaar gescheurde gezinnen hielp en ouderloze kinderen.

Op 7 april 1942 begon je een dagboek bij te houden, na een bezoek aan de dichter/schrijver/filosoof Paul Valery, die je vroeg om een boek te signeren. Je dagboek staat vol met citaten van William Shakespeare en Lewis Carroll. Je kwam in een beangstigende nachtmerrie terecht en in juni 1942 moest je een gele ster gaan dragen. Je eerste reactie was pontificale weigering, maar je vond de solidariteit met de andere Joden belangrijker. Je las John Keats en Percy Shelley, maar ook Winnie de Pooh. Je was werkelijk mooi en intelligent. Menige student op de Sorbonne draaide zijn hoofd om, wanneer jij voorbij schreed. Maar het was de student Jean Morawiecki, die jouw hart mocht veroveren. Hij werd je verloofde. Hij groeide later uit tot diplomaat.

Je schrijfstijl lijkt op die van de Nieuw-Zeelandse dichteres/schrijfster Katherine Mansfield. Je dagboek eindigde op 15 februari 1944 in het interneringskamp Drancy. Je beschreef 262 losse papiervellen met blauwe en zwarte inkt en met een potlood.

In het begin van je dagboek schrijf je over het Parijse uiterlijk, geliefden en vrienden, het studieleven aan de Sorbonne. Al snel beschrijf je de levensbedreigende situatie door de Duitse soldaten, dat de Joden niet meer in de parken mochten wandelen en zitten, de vervolging van familieleden en vrienden en de arrestatie van je vader, die een Medaille van Eer had, vanwege zijn aandeel in de eerste wereldoorlog. Er werd gesproken over gaskamers, je sprak met een ontsnapte, gedeporteerde Jood, en je vreesde het ergste, terwijl je nog geregeld nieuwe boeken uit de openbare bibliotheek haalde en las.
In november 1942 werd Jean lid van de Vrije Franse Strijdkrachten en hij vertrok naar Noord-Afrika. Je was diepbedroefd en in diezelfde maand stopte je negen maanden met schrijven om daarna weer volop verslag te doen van de gruwelijke daden, die krankzinnige, paranoïde, afgestompte vechtmachines pleegden. Je registreerde dat de politie een tweejarig kind arresteerde. Je worstelde met het dilemma van in Parijs blijven of uit Frankrijk vertrekken of onderduiken, maar je besloot om te blijven, want 'weggaan zou voelen als een desertie tegenover mezelf', en je zag dat als een laffe capitulatie voor de terreur van de Duitse bezetters.
Je eindigde je literaire getuigenisverslag met de woorden uit Shakespeare's Macbeth: 'Horror! Horror! Horror!', aangaande wat men zoal vertelde over de concentratiekampen.

Je twee getrouwde zussen en je broer waren gevlucht voor de opgevoerde vervolgingen. Jij woonde bij je ouders in het zevende arrondissement van Parijs, in een riant appartement op de vierde verdieping van een gracieus gebouw, nabij de Eiffeltoren. Het was begrijpelijk dat je bij je ouders bleef.
In maart 1944 zijn je ouders en jij gearresteerd door de Franse politie en zijn jullie naar het interneringskamp Drancy gestuurd. Op 27 maart 1944 ben je samen met je ouders naar het concentratiekamp Auschwitz vervoerd, genaamd 'Konvooi nummer 70'. Je moeder is daar na twaalf dagen vergast en je vader na ruim vier maanden.

Op je drieëntwintigste verjaardag ben je overgebracht naar het concentratiekamp Bergen-Belsen. Je was volledig uitgeput, je had tyfus en je werd mishandeld. Op 10 april 1945 was je niet meer in staat om op te staan na het moment van de oproep tot aantreden. Een zwaargestoorde SS-er heeft je botweg en demonisch-sadistisch doodgeslagen. Vijf dagen later is Bergen-Belsen door het Engelse leger bevrijd.
Je werd vierentwintig jaar en in Frankrijk heet je 'De Franse Anne Frank'.

Je nicht Mariette Job wist uiteindelijk je dagboek in januari 2008 te laten uitgeven. Jean had het haar eind jaren negentig gegeven. Het bevat een voorwoord van de schrijver Patrick Modiano en Mariette schreef aanvullend 'Helène Berr, een leven verspeeld'.
Alleen om jou al mogen al die moordenaars uit de tweede wereldoorlog zich doodschamen en bittere, schuldige tranen wenen, nadat ze hun harten van steen bij de gratie Gods hebben ingeruild.

Schrijver: Joanan Rutgers, 12 mei 2013


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 4 stemmen 90



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Petra Hermans
Datum:
13 mei 2013
Email:
worldpoet546live.nl
Adolf Hitler: 'Hoeveel pijn heeft u doorgedragen?'
Laten wij blijvend getuigen.
Naam:
George
Datum:
12 mei 2013
Horror!Horror!Horror! Soms schieten woorden tekort voor aangedaan leed aan medemensen. Of de nazi-daden gestoord waren of gewoon in en in slecht, wie zal het zeggen. Een mooi portret van een onvervangbare jonge vrouw.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)