De weledele Hendrickje Spoor op het spoor

Hendrickje Elisabeth Hedwig Spoor is op 9 augustus 1963 in Bad Godesberg geboren.
Haar vader was de vermaarde journalist André Simon Spoor (1931 - 2012) en haar moeder was de kunstschilderes Juliantje Wilhelmine de Blieck.
Haar vader trouwde in 1954 met jonkvrouwe Willemina Jacoba Louisa Huydecoper. Zij kregen samen een dochter.
In 1962 hertrouwde hij met Juliantje de Blieck. Ze kregen samen dochter Hendrickje en zoon Daniël.
Haar vader had ook een relatie met de antiquaire Agnes Ida Barbara Pander, die twaalf jaar jonger was. Zij kregen samen een dochter.
Zijn laatste vrouw was Monique Joekes en in 1992 werd hun zoon Alexander geboren.

Hendrickje haar opa was generaal Simon Hendrik Spoor, die in Batavia op 47-jarige leeftijd door hartfalen overleed. Haar overgrootvader was de beroemde concertviolist André Spoor. Haar vader was correspondent in Washington, New York, Bonn en Wenen. Verder was hij hoofdredacteur van NRC Handelsblad (dertien jaar) en Elsevier. Hij was onweerstaanbaar voor vrouwen.

De eerste zes jaar van haar leven verbleef Hendrickje in Amerika. Ze herkende meer in haar vader dan in haar alcoholistische moeder, die tijdens heftige ruzies asbakken naar haar vader gooide. Best onveilig voor een kind. De vrije, seksuele handelingen van haar ouders hadden natuurlijk een keerzijde. Hendrickje en haar vader vertelden elkaar alles en ze hadden vaak dezelfde smaak, idealen en opvattingen. Op een dag zag ze haar vader in de keuken met een au-pair rommelen. 'Dacht ik het niet!', zei ze verontwaardigd.

Vanaf haar tiende werd ze beschouwend en begon ze korte, angstige verhalen te schrijven. Ze was anders en zeker geen groepsdier. Op haar tiende verscheen ze ook in een IKON-serie over kinderen van gescheiden ouders, waarin ze vertelde dat haar vader haar moeder sloeg, maar dat had ze verzonnen. Wellicht een indirecte vorm van boosheid.
Haar moeder ging naar een excentrieke psycholoog, Henk Jurriaans, maar ze bleef een getormenteerde persoonlijkheid en een beeldschone, drankzuchtige schilderes.

Vanaf haar vijftiende leed Hendrickje aan een chronische angst. Haar ouders waren extreem narcistisch, met weinig ruimte voor haar emoties en belevingswereld. Ze raakte ondergesneeuwd en ze was veelal eenzaam en depressief. Ze vroeg haar ouders, waarom zij zo eenzaam was. Beiden reageerden heel egoïstisch over hun eigen eenzaamheid en er niet bij te horen.

Hendrickje had een enorme moeite om haar weg te vinden en ze bleef loyaal aan haar ouders. Haar vader nam haar mee naar ontvangsten met hooggeplaatsten, musea en theaters. Ze speelden piano en ze luisterden naar Bach.
In Amsterdam woonde haar vader aan de Herengracht en at ze wel eens met hem bij restaurant De Belhamel, aan de overkant.
Ze woonde bij haar vader in Den Haag, terwijl ze een grote, zwarte hoed met een voile droeg. Ze identificeerde zich jarenlang met Oscar Wilde en samen met haar vader in de auto reciteerden ze de verzen van Charles Baudelaire. Heel chic.

In 1993 verscheen haar romandebuut 'De verweerde spiegel'. Ze was min of meer door haar vader bekokstoofd, getrouwd met de atheïstische filosoof Herman Philippe (1951, Den Haag), die eerder getrouwd was met Anne Oudemans. Later werd Herman universiteitshoogleraar aan de Universiteit van Utrecht. Haar moeder gaf haar vader een venijnige kat, door hem 'een smerige neukepiet' te noemen. Haar vader zei zelf dat hij toch geen nee kon zeggen.

In 2015 verscheen 'Vader en Dochter - Het verhaal van een opvoeding' bij uitgeverij Balans.
Haar vader overleed in 2012. Ze zegt: 'Na zijn overlijden lag hij opgebaard in de kamer. Ik merkte het meteen toen ik binnenkwam. Het zware gevoel was weg.'. Ze miste hem heel erg, waardoor ze een boek over hem is gaan schrijven. Niet een roman, want ze verveelt zich bij bedachte romans. Ze schreef een volstrekt openhartig, authentiek boek.

Momenteel woont Hendrickje in een gehucht in de Nièvre, samen met haar geliefde, de Franco-Israëlische dichter en musicus Claude Servajean.