Alcoholafkick
In mijn jeugd was het stoer om een biertje te drinken, zeker als je nog minderjarig was en het schaamhaar en okselhaar nog niet gegroeid was. Je zag op verjaardagsfeesten en andere bijeenkomsten de volwassen mannen de ene na de andere bierfles ontdoppen en leeg slurpen. In die tijd werd er ook nog heftig bij gerookt. Op de armoedig aangeklede tafels stonden vaak drinkbekers met sigaretten erin, die men mocht grijpen en oproken. Zo heb ik als kind in menig doorrookt, mistig rookhol gezeten. Door het meeroken is er vast en zeker een nicotineverslaving opgetreden, waardoor ik later extra vatbaar was voor het rookgedrag. De alcoholwalmen deden hetzelfde bij mij.
Van de shandy was de stap naar een echt biertje niet zo groot en eenmaal de smaak te pakken, was het hek van de dam. Op verjaardagen dronken de ooms en kennissen van mijn ouders jenever, bier en wijn. Op feestjes bij mijn vrienden gebeurde hetzelfde en al gauw deed ik mee, ook om niet onder te doen voor hen. Dat was sociaal gezellig, maar toen ik sociaal geïsoleerd raakte door mijn psychische mankementen, ging de zucht tot alcoholinname volop verder en werd die zelfs vergroot.
Eenzaamheid en alcoholisme is een funeste combinatie, waar ik alles van weet. Ook al gebruikte ik de alcoholroes voor literaire doeleinden, het sociaal isolementeffect bleef hetzelfde. Dat ik geen maat kon houden had te maken met mijn borderline-kenmerken. De sterke drank was zelfs niet sterk genoeg om mij tot bedaren te brengen. Ik ben nu eenmaal een dikke olifant, die met de allergrootste moeite te vellen is.
Mijn alcoholgebruik was ook een surrogaat voor mijn intense behoefte aan menselijke liefde, vooral op fysiek vlak. Ik smachtte al die jaren wanhopig naar strelingen en liefdevolle oogopslagen. In de drukke kroegen raakte ik vaak stomdronken enkele jongedames aan en daar teerde ik dan op. Soms streek er een tedere borst over mijn rug of langs mijn borst en dan tintelde ik van intens genot. Door de alcohol durfde ik onbeschaamd in de decolletés van de kroegtijgerinnen te kijken en droomde ik later van de ingezogen, erotische beelden, terwijl ik mijzelf omfloerst door hasjmagie zelf, altijd maar weer zelf, tot ongekende hoogtepunten bracht. De directe wegen leken voorgoed afgesloten en een realistische liefdesaffaire leek zeker onhaalbaar. De illusies van de alcoholroes smoorden de realistische daadkracht.
Na het lezen van 'Onechte paradijzen' van Charles Baudelaire was ik al overtuigd van het nepgeluk van hasjgebruik. Toen ik mij door een Chinese toerist liggend op het graf van Baudelaire liet fotograferen, was er al een spirituele klik tussen Charles en mij over het nepgeluk van roesmiddelen. Het nepgeluk van alcoholgebruik is net zo erg en zorgwekkend. Wij gebruiken roesverwekkende middelen om onze basale behoeften aan ware tederheid te onderdrukken. Met massage kunnen levens gered worden, net als met dans en natuurlijke trance.
Heden ten dage heerst er een collectief taboe op rechtstreeks contact, omdat er collectief angsten worden onderdrukt. De nepcultuur met zijn zogenaamd vrolijke schijnreclames werkt daar hard aan mee. Volgens de reclames is het drinken van alcohol louter een plezierige aangelegenheid, die veel sociaal profijt oplevert, maar het tegendeel is waar en daar willen ze niet aan, omdat ze enkel en alleen uit financieel winstbejag opereren. Alcohol is net zo gevaarlijk als heroïne, maar de massaconsumptie en de massaleveranciers steken hun beschonken struisvogelkoppen liever diep in het leugenachtige zand.
Ik heb heel wat literair werk aan de werking van alcohol te danken, maar dat weegt niet op tegen de ellende, die ik door alcohol heb meegemaakt. Alcohol heeft mij nog meer vervreemd van de mensen, dan ik al natuurlijker wijze was. Ik kies nu voor de weg terug, nu het nog steeds niet te laat is en heer Korsakov nog een vage schim is. Eventuele terugvallen ga ik niet op bizarre wijze straffen, maar mild bejegenen en tot toekomstige wijsheid oproepen. Ik weet immers zelf heel goed van hoe ver ik ben gekomen en dat is zeker niet mis. Eens zat ik bij een bijeenkomst van de AA in Gouda en daar zaten allemaal oude knarren heftig van zichzelf af te roken, waardoor ik na één keer genezen was. Man, man, wat een trieste bedoeling! Hulpverlening werkt dikwijls averechts en van de regen in de drup. De eigen wilskracht werkt nog altijd het allerbeste!...
Geplaatst in de categorie: drank
Alcoholafkick
376
Geef je reactie op deze inzending: