Nederlands Dans Theater floreert
Op 19 april 2017 was ik 's avonds getuige van een waanzinnig uitbundige en getalenteerde dansvoorstelling door zestien jonge dansers en danseressen van het Nederlands Dans Theater, waar ik eerder ook al volop van heb genoten. De Goudse Schouwburg zat behoorlijk vol met overwegend oude mensen, wat ik verbazingwekkend vind en plaatsvervangend gênant voor het jeugdige dansgezelschap.
Deze voorstelling 'Smoke and Mirrors' is een vierluik van jewelste, die mij op het puntje van mijn stoel deed zitten.
Het eerste dansstuk 'The Grey' is de eerste, officiële wereldpremière van choreografen Imre en Marne van Opstal, die zus en broer zijn.
Imre is geboren op 20 februari 1989 in Venlo. Van 2002 tot 2007 studeerde ze aan de Vooropleiding Dans Venlo en van 2007 tot 2011 studeerde ze aan Codarts Rotterdam.
Marne is geboren op 2 mei 1990 in Velden. Hij studeerde aan de Dansvakopleiding van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Hun zussen Xanthe en Myrthe zijn ook danseressen.
Het stuk wordt gestuurd vanuit een verlangen om de tijd stop te zetten. Bepaalde passages uit een leven worden opnieuw in overweging genomen. De richting wordt door keuzes en handelingen bepaald. Elke stap is een mogelijk cruciaal moment, die opnieuw een scala aan diverse consequenties oplevert.
Het begint met een lange slinger, die heen en weer gaat, wat mij deed denken aan een wijwatervat in de roomse kerk. In ieder geval werd er meteen een mystieke sfeer gecreëerd.
De dansers zijn gekleed in grijze kledij, die ook door Imre en Marne zijn ontworpen. Het deed mij denken aan de oermensen, die los breken van het aardse slijk, maar de lagen stapelen zich meer en meer op naarmate de fantastische danshandelingen vorderen. Het mogelijk goddelijke wordt verborgen gehouden en tevens nabij gebracht en wat is de bedoeling daarvan. De dansers zijn constant in beweging en in een staat van creatie. Ze bevinden zich altijd in een grijs gebied.
De muziekkeuze bij 'The Grey' is werkelijk hypnotiserend en meevoerend. De componist Amos Ben-Tal gebruikt hoge toonsoorten, die het brein positief beïnvloeden en zelfs hoogst blij maken. Dat deed me denken aan de brainmachine, die ik ooit nog gebruikte. Die muziektonen maken dat je tintelingen in je hoofd krijgt, wat ik ook vaak bij de kapsters kreeg. Aangename gelukservaringen. 'The Grey' duurt 36 minuten en zou eigenlijks op de televisie moeten worden uitgezonden. Met open mond genoot ik van de vele, superlenige houdingen, die de dansers maakten. Het is echt heel jammer dat de jonge generatie de danskunst nog niet echt heeft ontdekt.
Na de eerste pauze was het dansstuk 'Sara' van de Israëlische choreografen Sharon Eyal en Gai Behar. Het duurt helaas maar 10 minuten, want de bewegingselementen zijn werkelijk geniaal en meesterlijk indrukwekkend, met als grote bonus fantastische mimiek. De kledij maakte dat ze bijna naakt op het toneel stonden, wat ik bijzonder schoon vond. Je ziet weer eens hoe fragiel we allemaal als mensen zijn. Bij een zeer slanke danseres zag ik duidelijk haar ribben, wat me gek genoeg diep ontroerde. Zeg maar, de intense ontroering om het nare lot dat ons allemaal wacht, wat onze visie over het hiernamaals ook is. Is die visie echt of slechts een gemoedsrustremedie?...
Het derde deel 'Midnight Raga' van Marco Goecke wordt door twee jongeheren gedanst, Alexander Anderson en Guido Dutilh. Het is een ode aan de homoseksualiteit, althans zo bezag ik het en ik ervoer ik het als een ware ode voor wijlen mijn vader, die zijn homoseksualiteit door bekrompen invloeden maar fragmentarisch kon beleven. Beide dansheren weten volop te overtuigen in hun liefdesdans. Ook dit zou op de televisie moeten worden uitgezonden.
Het vierde deel 'SH-Boom!' boeide mij minder, ook omdat de muziekkeuze oubollig is. Ik heb niet echt zoveel met Jazz-sferen en bizarre humor. De sierlijke dames vond ik er natuurlijk weer uitspringen, maar nee, het was me iets te nonchalant en gemakzuchtig. Het was een beetje een desillusie, net als de coverfoto van 'Smoke and Mirrors', waarop een topless danseres staat, maar die komt dus helemaal niet in de voorstelling voor.
Desalniettemin ben ik vol lof over deze topdansers, die ongekende magie presteren en te weinig bij het grote publiek in de spotlights staan.
Geplaatst in de categorie: kunst
Nederlands Dans Thea
100
Geef je reactie op deze inzending: