Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Een reisschrijfster van groot literair formaat

(voor Iris Hannema)

Je bent geboren in 1985 in Haarlem en je bent nu 33 jaar. Je kent Haarlem als jouw broekzak en jouw ouders wonen er nog steeds. Op een dag, zo'n tien jaar geleden, kreeg je de kriebels en wilde je verre reizen gaan maken. Inmiddels bezocht je ruim 100 landen. Je bent reisjournaliste en reisschrijfster, net als bijvoorbeeld Carolijn Visser.

In 2014 verscheen jouw debuutboek 'Miss Yellow Hair, Hello!' bij De Arbeiderspers. Jouw tweede boek 'Het bitterzoete paradijs' verscheen in 2016. Ook bij De Arbeiderspers. In april 2018 verscheen jouw derde boek 'Reizen volgens Hannema', met als belangrijke ondertitel 'Over reislust, ontwortelen en thuiskomen'. Verschenen bij H De Vries Boeken, Haarlem.

In 'Het bitterzoete paradijs' schreef je over hoe hemels het op de eilanden in de Stille Oceaan is. Je kwam tot deze afvaart door de remake van de romantische film 'Blue Lagoon'. Daadwerkelijk was dat het eiland Bora-Bora in Frans-Polynesië.

Je neemt nooit levensgevaarlijke risico's, want je hebt geen doodswens, maar je houdt wel van avontuur en spanning. In het begin van jouw reislust had je daar een vrij banaal beeld bij van mooie, halfblote mannen op een tropisch strand. Een hippie-ideaalbeeld. Je zegt terecht: 'Als je veiligheid en geborgenheid zoekt en alle risico's wilt vermijden, moet je geen reisschrijfster worden!'. Op het eiland Vanuatu maakte je de zwaarste cycloon sinds 50 jaar mee.

Je reisde o.a. naar Israël, Irak, Syrië, Mali, Bosnië, Montenegro, Albanië, Macedonië, Kosovo, China, Japan en Bulgarije. De ondertitel van jouw debuutboek luidt 'Avonturen van een ontembare wereldreizigster'. Het is een openhartig boek, dat alle redenen geeft om thuis te blijven. Je schrijft over de corrupte politie in Colombia, de vlugge seks in een Peruaans regenwoud en het vereren van goden door sambaballen op Cuba. In Zuid-Amerika ontdekte je hoe de machocultuur de vrouwen op walgelijke wijze onderdrukt. Daar praten mannen over politiek, terwijl vrouwen in uitdagende lingerie op sofa's liggen. Dat is walgelijk extreem seksistisch en achterlijk vrouwonderdrukkend. Hoe aardig de mensen ook zijn, het einde van het liedje is, dat ze jou vragen om geld, jouw schoenen of jouw fotocamera.

Reizen is geen prestatie, maar het gevolg van onze welvaart. Het is een manier om mensenkennis op te doen. In Japan kwam je tot rust, zelfs in het drukke Osaka. 'Het is er zoveel ordelijker dan in mijn hoofd en men heeft zo'n voorzichtige manier van doen, een sluipende manier van leven', zeg je. Overigens word je in Japan niet echt aangekeken en ben je onzichtbaar, waardoor jouw bestaansrecht verdwijnt.
In Europa zijn er ook veel mensen, die eerlijk oogcontact vermijden, uit angst voor de confrontatie met hun ware zelf. 'Wanneer staat de eerste instagrammer op, die zegt 'Ik reis niet, ik háát reizen?', vraag jij jezelf af in een interview met 'Vogue'. Je vindt dat reizen een statussymbool is geworden. Je zegt: 'Het lijkt steeds meer op iets wat moet, erbij hoort, met de druk op sociale media. Wie niet reist, is gek, claimen de zotte reisfanatici.'

Drie jaar geleden ontmoette je de Franse duiktrainer Francisque, met wie je een relatie kreeg en hebt. Je woonde met hem en jouw prachtige honden op het atol Fakarava, een waar paradijs. Om meer de jaargetijden te kunnen beleven gingen jullie naar een woonverblijf van Francisque in de Franse Savoie, op 1000 meter hoogte. Gelukkig was je daar met jouw geliefde viervoeters Roche en Gipsy, waardoor je jezelf niet zo bang voelde. Daar ben je eindelijk wat tot rust gekomen en wist je jezelf lange tijd te settelen, te aarden, te incarneren. Je bent inmiddels innerlijk gekalmeerd, zigeunerin-af en schrijfster gebleven. En bovendien zoveel gelukkiger dan voorheen. Je durft nu echt jezelf te zijn, omdat het gejaagde escapisme er af is, dat mechanische stemmetje van 'Hé, je moet weg!'. Je dankt dat ook aan jouw leeftijd, al wens je nog wel naar Congo te gaan.

Op 3 mei 2018 was je in boekhandel Verkaaik te Gouda om een lezing te houden. Je had vertraging vanwege een auto-ongeluk bij Anderen, waardoor je een kwartier later kwam. Roche en Gipsy waren er ook en dat vond ik fantastisch. Je wilde niet dat ze achter in de winkel werden opgesloten. Ik zag meteen hoe goudeerlijk, doorleefd en heerlijk wild je bent. Een echte wildevrouw. Je droeg een zwarte broek en bloes en korte sokjes in gymschoenen. Lekker losjes allemaal. Jouw heldere en open ogen vielen mij extra op, plus jouw daadkrachtige, onstuitbare stem. Verder droomde ik weg bij jouw bruine, krullende, golvende haren. Ik vond het heerlijk om jouw lieve honden te kunnen aaien en één likte mijn hand. Het duurde wel een half uur voordat de laptop gereed was om beeld en geluid uit te zenden. Het leek wel een cabaretvertoning. Toch bleef je optimistisch, zelfs terwijl je nog niet gegeten had.

Ik zat vooraan en je stond pal naast me, wat ik heel fijn vond. Je raakte me zelfs even aan. Een beetje verliefd was ik wel ja. Om nare mannen op een afstand te houden, gebruikte je de truc door te zeggen dat je in Nederland kickboxkampioen bent. Toch zie je er niet robuust uit, maar eerder fragiel en kwetsbaar. Ik weet dus niet of ze jou altijd geloofden. Je wist zeer boeiend te vertellen en jouw ouders waren er ook. Je keek me diverse keren recht in de ogen en dat vond ik heel erg fijn. Je wist mij erbij te betrekken en ik zei dat jouw verhaal me deed denken aan Hermann Hesse, die ooit zei, dat 'de langste reis de reis naar binnen is'. Bingo!, want jij en jouw ouders zijn ook dol op het werk van Hesse. 'Maar dan zit het wel snor bij jou!', reageerde ik. Ik vond je fantastisch! Even verlangde ik in een ander leven ook een duiktrainer op Fakarava te zijn.

Jouw honden lagen inmiddels heerlijk relaxed te doezelen en te gapen. Een behulpzame jongedame zag één hond niet en struikelde erover, waardoor ze in haar been werd gebeten, maar gelukkig niet hard. Zoveel chaos en uitstel had je nog nooit meegemaakt tijdens een lezing. Ik vertelde je spontaan over mijn angststoornis in nachtelijk Amsterdam, toen ik zou vertrekken voor 9 maanden Afrika, maar afhaakte. Ik zei ook dat kunnen reizen een kwestie van de genen is en dat ik slecht in mijn lichaam en geest zit. Meneer de Bruin naast mij zei terecht, dat reislust met de jaren afneemt. Een excentrieke medewerker van boekhandel Verkaaik las voor uit jouw werk. Een intiem deel over jouw liefde voor jouw manlief. Ineens gingen de spotlights volop aan. Dat was wel even schrikken. 'Als na een nacht feesten en dat je ineens beseft, dat je te lang bent blijven plakken', zei je.

Na de indrukwekkende lezing snelde ik op jou toe en gaf ik jou een warme, vriendschappelijk hand. 'Ik ga vanavond nog over jou schrijven op Nederlands.nl!', zei ik. 'Bedankt dat je er was!', zei jij. Ik had je wel willen opvreten, maar ik hield mijzelf gentlemanachtig in. Ik wil geen wig in jouw toekomstgeluk steken. Ik rook het om je heen, je gaat terug naar dat schattige huisje op Fakarava en jouw moederschap zal niet lang meer duren. Dat hoop ik maar voor jou en Francisque. Voor ons Nederlanders hoop ik wel dat je ooit voorgoed naar jouw roots terug keert. Alleen al omdat je in het Nederlands schrijft. Francisque moet dan maar wat water bij de wijn doen. Jij hebt jouw boeken voor hem vertaald. Hij mag niet voor jouw belangrijke schrijverschap wegduiken.

Schrijver: Joanan Rutgers, 4 mei 2018


Geplaatst in de categorie: idool

3.5 met 2 stemmen 58



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)