Diepzinnige mindfulness in vloeibaar goud
(voor Angélica Liddell)
Jij bent in 1966 als Angélica González in Figueres geboren. Figueres ligt in Catalonië en het is Catalaans voor 'vijgenbomen'. Tot jouw zevende jaar woonde je daar. Je woonde in de kazerne, waar jouw vader een militair was. Je was daar het enige dochtertje. Als antwoord op jouw eenzame kindertijd schreef je tragische verhalen. Zo verweerde jij jezelf tegen jouw kindertrauma's, iets wat je nog steeds doet, maar dan in het groot, met veel bombarie en een wereldwijd succes. Jouw artistieke achternaam heb je uit 'Alice in Wonderland' van Lewis Carroll.
Jij studeerde eerst aan het Koninklijke Concervatorium van Madrid, in 1830 gesticht door koningin Maria Cristina de Borbón-Dos Sicilias, die zelf zong en harp speelde. Jij verliet dit conservatorium, omdat jij in de instelling en de leraren teleurgesteld was. Daarna studeerde jij psychologie en dramatische kunsten.
In de jaren tachtig begon jij toneelstukken te schrijven. Je begon in het Spaanse undergroundtheater. In 1988 debuteerde jij met 'Greta quiere suicidarse', waarmee jij de Alcorcón City Award won. Vele belangrijke prijzen volgden.
Je bent geobsedeerd door oude en nieuwe mythen en je schrijft over de donkerste aspecten van de hedendaagse realiteit, over: de geslachten, de dood, het geweld, de macht en de waanzin. Javier Vallejo vergelijkt jou met Frida Kahlo en Charley Toorop. Dit zet Charley ook meteen in een groter daglicht.
In 1993 stichtte jij met Gumersindo Puche het theatergezelschap Atra Bilis Teatro (Zwarte Gal Theater). Je schrijft ook poëzie en proza. Jouw werk is in meer dan tien talen vertaald. Je maakt gepassioneerde, heftige en duistere theatervoorstellingen, waarin jij autobiografisch materiaal integreert. Je speelt altijd zelf de hoofdrol, die je, zoals jezelf zegt, als een duivelin uitvoert. Je krijst als een hysterische heks en je fluistert als een klein kind. De gesproken teksten worden met ritualistische beelden afgewisseld. Alles draait om de overgave aan de liefde en aan Christus. Naast 'Christ lag in Todesbanden' van Bach presenteer je een popsong van Blondie en verschijn je met een rokende joint in jouw mond. De hallucinatie is de verbindende factor.
Met veel herrie donderen er zes houten balken als fallussymbolen uit het grit. Charles Manson en Ingmar Bergman worden opgevoerd en jij verschijnt in een kardinaalrode jurk, liefde en bloed symboliserend. De liefdestekst van Paulus wordt geprojecteerd en jij looft de schoonheid van de onvoorwaardelijke liefde, terwijl jij de wilde bewegingen van een ware zottin maakt. Je maakt vaak gebruik van naakte acteurs en actrices. Je haat alle vormen van conformisme, je haat alles wat riekt naar politieke correctheid. Je draagt een wijde, zwarte jurk met op de borst een rode A en met een open rug met zichtbare wonden van gruwelijke folteringen. De inspiratiebron is 'The Scarlet Letter' uit 1850 van Nathaniël Hawthorne.
In Hawthorne's boek wordt de hoofdpersoon Hester veroordeeld wegens overspel en moet zij levenslang de letter A van Adultry op haar kledij dragen en wordt zij verbannen. Als de dominee Arthus Dimmesdale sterft, ziet men eenzelfde A op zijn hartstreek gekerfd. Hij pleegde overspel met Hester en hij is de vader van haar kind. Ideologie en moraliteit verlamt ons en smoort alle kracht van passie en lust in de kiem.
Jij werkt o.a. met performance, dans, klassieke muziek, popsongs en schilderkunst. Jouw vaste medespeelster is Lola Jiménez. De roomse symboliek is volop aanwezig en je gebruikt veel naaktheid en seksualiteit. Je bent geïnspireerd door Antonin Artaud en je smult van dit heilige theater van de wreedheid, dat inderdaad de allerdiepste krochten van het collectief onbewuste afgraaft.
In 'You Are My Destiny' draai je het verhaal van de verkrachte Lucretia, die zelfdoding wil plegen, totaal om en hunkert het lichaam van Lucretia van begeerte, ze biedt geen weerstand tegen de verkrachter en ze droomt er zoet bij weg. Je bent compromisloos en je zegt 'Ik hou niet van de wereld van vrouwen die mannen haten!'. Dit is een duidelijke stellingname tegen de me-too-beweging en meer van dat soort opgeblazen gedoe. Terwijl jij door tien naakte mannen bent omringd, volvoer jij jouw bezweringsrituelen, als een Wicca-hogepriesteres. Je showt ons de hoerige, manipulatieve vrouw, die de wereldwijde samenleving tot op het bot heeft gecorrumpeerd. Je verbindt de massamoord op Utoya met het sprookje van Peter Pan en je beweegt als een flamencodanseres. Ongegeneerd orgastisch en vol woede rollen de woorden uit jouw mond.
In 2013 zat je in een zware crisis en wilde je zelfdoding plegen, maar het schilderij 'Infante Felipe Próspero' van Velazquez heeft jou daarvan weerhouden. Filips Próspero (1657 - 1661) werd niet ouder dan drie jaar en dat wist hij. Op het schilderij staat de dood in zijn ogen. De bloeddorstige haai zwom aanvalsgericht in zijn zwarte pupillen. Jij zag het en jij moest vreselijk huilen om die triestheid en die melancholie en die dapperheid. In wezen huilde je natuurlijk om jezelf. Hij was zo dicht bij de dood, besefte je, en juist dat bracht jou terug naar het leven. Je bent extreem expressief, hypergevoelig en radicaal goudeerlijk.
In 2017 liet je in een voorstelling enkele vrouwen masturberen met levende inktvissen, waardoor er bezoekers wegliepen. Die wensten blijkbaar niet in hun onbewuste te kijken. Artaud werkte ook met de oerdriften van de acteurs en actrices. Na heftige, fysieke uitputtingen komen die namelijk wel vrij. Bij die tien naakte mannen stopte je één piemel van hen in jouw mond en één van die naakte mannen stopt zijn vinger in jouw vagina. Jij vindt dat de samenleving steeds benepener wordt en dat de verworven vrijheden ingeperkt worden. Jij vreest dat de stap van inperking naar verbieden maar klein is. Gelukkig kun je in de theaterwereld nog steeds doen wat jij het liefste wilt uitbeelden.
Geplaatst in de categorie: idool