Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen over literatuur

Weet Alma Mathijsen wie ze zelf is?

Het is half november 2019 en bij de lokale boekhandel nam ik het gratis promotieblad 'Vol van boeken' mee, met op de cover het rimpelloze gezicht van de schrijfster Alma Mathijsen. Haar scheiding in het midden van haar lange haren doet me aan een brave burgermademoiselle denken, maar schijn bedriegt nog steeds. In het genoemde blad staat een gedeelte uit haar nieuwste roman 'Ik wil geen hond zijn', verschenen bij De Bezige Bij. Het boek handelt over de verwerking van liefdesverdriet. De hoofdfiguur transformeert in een hond om zo haar ex-geliefde te kunnen beminnen. De hond Capi van Remi uit 'Alleen op de wereld' heeft haar daartoe geïnspireerd. Op een foto zit ze braaf een theezakje in een kopje water te dopen, maar Alma kan heel subtiel en venijnig een plaagstoot uitdelen als ze daar zin in heeft. Neem bijvoorbeeld de zin: 'Een klein hondje pist tegen de onderste rij boeken, ik kan de laatste roman van Leon de Winter door zijn straal heen zien.'. Ze weet met weinig woorden een brede sfeer neer te zetten, zoals met de woorden 'De wc wordt onderschat als leesplek, juist daar kan ik het beste wegzakken in een boek, met een briesje tussen de billen door.'. Voor de duidelijkheid staat er een paginagrote foto van haar naast, waarop ze op een toilet zit en het boek 'Dune' leest, althans voor de foto heeft opengeklapt. Aan haar engelachtige, glanzende gezicht te zien, zou je denken dat ze tegenover koning Willem aan de eettafel zit te dineren. De foto's impliceren in ieder geval dat ze een echte boekenwurm is.

Alma Rosa Jeannetta Mathijsen is geboren op 16 oktober 1984 in Amsterdam. Ik zat toen zo'n twee maanden in het benedictijnse Sint-Adelbertklooster in Egmond-Binnen, met als kersverse abt Gerard Mathijsen, die familie van Alma is. Alma's moeder is Marita Theodora Catharina Verkooijen, geboren op 14 augustus 1944 in Belfeld (Venlo). Haar vader was de violist Hubertus Herman Josef Maria (Hub) Mathijsen, geboren op 16 april 1942 in Weert. De abt komt ook uit Weert. Hub was de zoon van een bierbrouwer en van 1968 tot 1984 leidde hij het Residentie-orkest. Hij werkte samen met de kunstenaars Robert Jasper Grootveld, Theo Kley, Max Reneman en Cor Jaring, ook een gelukzalige bodypainter. Theo (1936, Rotterdam) leeft nog. Hub protesteerde tegen de milieuvervuiling en insecticidegebruik. In 1969 speelde hij in het Hilton Hotel voor John Lennon en Yoko Ono. Marita is een Harry Mulisch expert en ze interviewde hem. In 1990 verscheen haar boek 'De geest van de dichter', waarvoor ze terecht de Multatuliprijs 1991 kreeg. In 2018 verscheen haar boek 'Jacop van Lennep. Een bezielde schavuit'.

Alma studeerde Beeld en Taal aan de Gerrit Rietveld Academie. In 2011 is ze afgestudeerd. Ze studeerde ook Creative Writing aan het Pratt institute in New York. Ze schreef columns in het online jongerenmagazine Spunk, opgericht in 2001 door de uitgever Frank Bierens en de hoofdredacteur Erwin van der Zande. Ze schreef ook columns voor 'Linda'. Samen met Fanny van de Reijt schreef ze iedere week in de zaterdagbijlage van Het Parool. Vanaf 2008 schrijft ze voor het NRC Handelsblad en de nrc.next. In maart 2006 debuteerde zij met de verhalenbundel 'Binnen spelen', waarin zij sex heeft met 13 publieke figuren, zoals Jan-Peter Balkenende, Karin Bloemen, Bert van Sesamstraat en Klaas Vaak. In september 2011 verscheen haar debuutroman 'Alles is Carmen' bij De Bezige Bij. In 2014 verscheen haar tweede roman 'De grote goede dingen', waarin ze over haar vader schrijft en naar Ruigoord en Eilat reist. Hub overleed op 3 juni 1994 in Amsterdam. Hij werd 52 jaar. Ze schreef: 'Ik was negen toen hij overleed. Maar dat was zo intens en heftig dat ik dat heb uitgesmeerd over mijn hele leven.'. Hub rookte twee-en-een-half pakje sigaretten per dag en hij dronk jenever als water. Verder sliep hij maar drie uur per nacht. Dat heet een uitputtingsslag.

In 2017 verscheen haar derde roman 'Vergeet de meisjes'. In 2019 verscheen er tijdens de Maand van de Geschiedenis het essay 'Niet schrikken mama'. Foto's met haar moeder verschenen alom. Hierop lijkt Marita op Angela Merkel en Alma op een gestroomlijnd fotomodel en een rijzige jongedame, die boven haar moeder uitsteekt. De grootborstige Alma (de appels vallen niet ver van de boom) doet mij denken aan een jeugdige Isabel Allende. Of dat literair gezien ook gaat gebeuren, valt nog te bezien. Beter is het beiden maar niet met elkaar te vergelijken, daar hun genre's compleet verschillen. En in september 2019 verscheen dus Alma's vierde roman 'Ik wil geen hond zijn'. Alma zat in een bus met de actievoerders, die in Dokkum tegen Zwarte Piet wilden protesteren, maar door Friese verzetshelden werden geblokkeerd en teruggestuurd. Alma deed verslag in 'Vrij Nederland' en dat viel in slechte aarde bij de grofgebekte sujetten van Geen Stijl, die gehakt van haar maakten. Toch zit er wel iets van waarheid in, in wat de Geen Stijlers over haar beweerden, met name dan dat zij sterk overdreef en dat zij de slachtofferrol van de 'zwarte' medemens sterk bevestigde. Alma denkt dat ze zichzelf volkomen in kaart heeft, maar je zou haar wat echte ontberingen gunnen om haar eigen grenzen te ontdekken en om meer diepgang te ontwikkelen. Ze staat teveel met beide benen in het softe, luxe, zoetsappige gemiereneuk van de Amsterdamse literatuurkringen. Ze wordt teveel op het schild geheven door de oude garde, die haar daarmee, zonder dat zij dat beseft, inlijft en assimileert. Misschien moet ze eens met de asielzoekers naar Engeland proberen te komen. Dat zet pas zoden aan de dijk.

Schrijver: Joanan Rutgers, 15 november 2019


Geplaatst in de categorie: literatuur

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 49



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)