Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Een bloedend prooidier vrijwillig doodgebloed

(voor Brian Stanley Johnson (1933 - 1973))

Je bent geboren op 5 februari 1933 in Hammersmith, Londen. Jouw ouders waren Stanley Wilfred en Emily Jane Johnson. Je kwam uit een arbeidersfamilie en op jouw zestiende verliet jij de school. Daarna werkte je als een boekhouder, een bankbediende en een klerk bij de Standard Oil Company, in 1870 opgericht door de industrieel/filantroop John Davison Rockefeller. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd je uit Londen geëvacueerd. In jouw vrije tijd studeerde je zelf Latijn. Via een 1-jarige voorbereidingscursus mocht je naar het Birkbeck College in Bloomsbury, maar je ging ermee naar het King's College, in 1829 opgericht door koning George IV. Virginia Woolf, John Keats en Thomas Hardy gingen ook naar deze universiteit.

Je studeerde Engels en na jouw afstuderen schreef je diverse, experimentele, meestal erg persoonlijke romans. In 1963 verscheen jouw debuutroman 'Travelling People'. In 1964 verschenen jouw roman 'Albert Angelo' en jouw dichtbundeldebuut 'Poems'. In 1966 verscheen de roman 'Trawl', waarvoor je in 1967 de Somerset Maugham Award ontving. In 1968 verscheen 'The Evacués', in 1969 verscheen de roman 'The bad luck', in 1971 'House Mother Normal', in 1973 'The private accountancy of Christie Mary' en in 1975 'See the Old Lady Decently'. Je was ook een experimentele dichter, filmmaker, televisie-producer en literair criticus.

In het begin van jouw schrijverscarrière werkte je samen met jouw vriend, de schrijver Zulfikar Ghose, met wie jij de verhalenbundel 'Statement Against Corpses' publiceerde. Zulfikar is op 13 maart 1935 in Sialkot geboren en hij had ook contact met Sylvia Plath en Ted Hughes. Zijn vrouw is de kunstenares Helena de la Fontaine. In de jaren zestig stond jij op één lijn met de andere experimentelen, zoals de schrijver Alan Burns en de Joodse schrijfster Eva Figes, de vrouw van John George Figes, met wie zij twee kinderen kreeg; de schrijfster Kate Figes en de schrijver/historicus Orlando Figes, die professor aan het Birkbeck College is. In 1962 zijn Eva en John gescheiden en kreeg Eva een affaire met Günter Grass, die lid van de Waffen-SS was, te bedenken dat Eva's grootouders in de concentratiekampen zijn vermoord.

Je stond ook op één lijn met de schrijver/dichter Rayner Heppenstall, die met Dylan Thomas contact had en die met George Orwell bevriend was. En met de schrijfster Ann Quin, de Poolse schrijver Stefan Themerson, getrouwd met de schilderes/filmmaakster Francizka Weinles, de Guyanese schrijver Wilson Harris, de schrijfster Christine Brooke-Rose en de schrijver Giles Gordon, die met de kinderboekenillustratrice Margaret Eastoe getrouwd was. Op 1 mei 1972 verscheen de roman 'London consequences', geschreven door 20 experimentele schrijvers. Margaret Drabble en jij bedachten en bewerkten deze groepsroman. Je was jarenlang de poëzie-redacteur van het literaire tijdschrift 'Transatlantic Review', in 1959 opgericht door Joseph F. McCrindle. Je maakte vele, experimentele films, o.a. 'You're Human Like the Rest of Them' uit 1967, 'The Unfortunates' uit 1969, 'Paradigma' uit 1969, 'The Smithsons on Housing' uit 1970 en 'Unfair!'. Je was ook bevriend met de schrijver Vidiadhar S. Naipaul.

Je was voortdurend depressief over jouw commerciële falen. Je was dan ook nauwelijks bekend. Verder ging je gebukt onder familieproblemen. Jouw moeder was overleden en jouw vrouw Virginia Ann Kimpton was van jou gescheiden. Virginia en jij kregen samen twee kinderen. Je kampte ook met jouw obesitas. Op 13 november 1973 pleegde jij zelfdoding in Londen door jouw polsen soor te snijden. Je werd 40 jaar. Na jouw overlijden groeide de liefde voor jouw werk in een rap tempo tot grote hoogte. In 2004 publiceerde Jonathan Coe een biografie over jou, 'Like a Fiery Elephant'. In 2005 ontving deze biografie de Samuel Johnson Prize.


The Short Fear


My awkward grossness grows: I go down, through

I maintain my self in the conviction
that I have as much to say as others
and more apposite ways of saying it

Certainly I feel it has all been said

The short fear is that even saying it
in my own way is equally poinless


The Thames At Mortlake


if only for ten minutes

after the mass feeding of schoolchildren
after the careful inanity of the staff

at low tide
this was the place
for calm, for order of kind

the relief of walking there
and the smell was acceptable
perhaps even preferable

the objects to be
seen
found

principally (I have it still)
a short fat halfpound brass bolt and nut
virgin, unscrewed

other things less permanent

sodden grey bones
scratched glass, rubbed brick, rusted gatebutts
once a chaffinch eggshell

every conceivable other

but mainly dirty shingle
silt
prairies of malachite slime

through was the important thing
that I met no one else there?


Brian Stanley Johnson

Schrijver: Joanan Rutgers, 3 januari 2020


Geplaatst in de categorie: idool

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 36



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)