Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Liever met opgeheven hoofd de ondergang tegemoet

(voor Yulia Drunina (1924 - 1991))

Je bent geboren als Yulia Vladimirovna Drunina op 10 mei 1924 in Moskou. Jouw moeder was een bibliothecaresse en muzieklerares en jouw vader was een geschiedenisleraar. Op jouw elfde begon je gedichten te schrijven. Eind jaren dertig won je een gedichtenwedstrijd en verscheen het gedicht in een krant. Als kind las je de boeken van A. Dyum en L. Charskaya. In juni 1941 vielen de Duitsers Rusland aan en ging jij als 17-jarige bij het Rode Kruis werken. Je volgde een opleiding tot verpleegkundige en je deed vrijwilligerswerk in een ziekenhuis. Later bouwde je mee aan vestingwerken nabij Mozhaisk.

Tijdens een luchtaanval van de Luftwaffe raakte je van jouw groep gescheiden en werd je door een aantal infanteristen opgepikt, want die hadden een legerarts nodig. Samen met hen werd je door de Duitse soldaten omsingeld, maar jullie wisten 13 dagen in bezet gebied stand te houden. Jij werd verliefd op de bataljonsbevelhebber, voor wie je in jouw verdere leven diverse gedichten schreef. Je noemt hem simpelweg 'bevelhebber'. Deze door jou zo intens beminde commandant is samen met een aantal infanteristen door een landmijn gedood.

In de herfst van 1941 ging je naar Moskou terug, waar je kort daarna met jouw vader naar Siberië vertrok, in het kader van de civiele evacuatie. Jij wilde liever in Moskou blijven, maar jouw vader had aan het begin van de oorlog een beroerte gekregen en hij was ziek, waardoor je toestemde. Begin 1942 overleed jouw vader en ging jij naar Khabarovsk, waar je voor luchtvaart-technicus wilde studeren. Je ging al snel als oorlogsarts naar een gevechtseenheid en naar het Wit-Russische Front. Je diende samen met jouw collega-arts Zanaida Samsonova, die in 1944 in de strijd werd vermoord. Zij werd postuum geëerd met de titel Held van de Sovjet-Unie. Later schreef jij één van jouw meest zuivere gedichten over haar, 'Zinka'.

In 1943 werd jij ernstig geraakt door een garnaatfragment, slechts enkele millimeters van de halsslagader in jouw nek verwijderd. Je was jezelf niet bewust van het gevaar en nadat je jouw nek met verband omzwachtelde, bleef je werkzaam. Tenslotte werd je in kritieke toestand naar een ziekenhuis gebracht, waar je de verwonding maar amper overleefde. Je hebt jouw eerste oorlogsgedichten in dat ziekenhuis geschreven. Na de herstelperiode ging je naar Moskou terug, waar je jezelf bij het Instituut van de Literatuur van Maxim Gorky aanmeldde, maar je werd geweigerd, omdat men jouw schrijfkunst niet rijp genoeg vond. Je ging naar het front terug en je vocht nabij Pskov en in de Baltische regio. Het middeleeuwse Pskov was niet bestand tegen de Wehrmacht-artillerie. Er was een grote schade en velen werden vermoord.

De schrijver Veniamin Kaverin (1902 - 1989) is in Pskov geboren en getogen. Zijn oudere zus Leia trouwde met de schrijver Yury Tynyanov en Veniamin trouwde met de jongere zus van Yury, Lidia, met wie hij twee kinderen kreeg, Natalia en Nikolay. Zijn bekendste roman is 'Twee Kapiteins' en hij behoorde tot de Serapion Broederschap. In november 1944 raakte je weer gewond. Terug in Moskou mocht je jezelf als oorlogsveteraan bij het Instituut van de Literatuur inschrijven. In 1944 trouwde je met jouw klasgenoot en mede-oorlogsveteraan Nikolai Starshinov. In 1946 werd jullie dochter Elena geboren. Jullie woonden in een gemeenschappelijk appartement en in extreme, na-oorlogse armoede, maar je bleef wel gedichten schrijven.

In 1960 scheidde je van Nikolai en trouwde je met de schrijver/filmmaker Aleksei Kapler (1904 - 1979), die eerder met de actrice Tatiana Tarnowska getrouwd was. In 1927 was hun zoon Anatoly geboren. Aleksei was de eerste geliefde van Svetlana Alliluyeva (1926 - 2011), de integere, liefdevolle dochter van Joseph Stalin. Aleksei overleed op 11 september 1979 in Kiev. Je schreef veel gedichten voor en over hem. Je werd lid van de Opperste Sovjet van de Sovjet-Unie. Door de ontbinding van de Sovjet-Unie en negatieve publicaties over het Sovjetsysteem werd je zwaar depressief. Op 21 november 1991 pleegde jij in Moskou zelfdoding. Je werd 67 jaar en je bent in de Begraafplaats Starokrymskoe in Moskou begraven, naast Aleksei Kapler.

In een afscheidsbriefje schreef je: 'Waarom ga ik overlijden? Blijven in deze verschrikkelijke, met ijzeren ellebogen vechtende wereld is alleen mogelijk voor zo'n onvolmaakt schepsel zoals ik als mijn achterhoede sterk beveiligd is. Ik verloor twee dingen, die mij ondersteunden: mijn liefde voor de oude Krim-bossen en de behoefte aan creativiteit. Het is beter voor mij om nu uit vrije wil te overlijden, terwijl ik nog steeds niet fysiek gebroken en geestelijk verouderd ben. Toch kwelt mij de gedachte, dat zelfdoding zondig zou zijn, al ben ik niet gelovig. Maar als God echt bestaat, zal Hij mij begrijpen.'.

Schrijver: Joanan Rutgers, 10 februari 2020


Geplaatst in de categorie: idool

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 37



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)