Camaraderie aan de leugendetector
Eind vorige, begin deze eeuw.
'k Heb echt mijn uiterste best gedaan om het zo te zien, te kunnen ervaren en te beleven. In het begin leefde ik met de idee dat de aanslag op mijn leven goed was bedoeld. Dat de uitvoering van die misdadige poging helaas/gelukkig schromelijk is mislukt, stelde mij voor een dilemma: als ik iets onderneem, doe ik het goed. Of ik doe het niet. Niemand heeft iets aan halfbakken maatregelen, goed bedoeld of juist niet. Gebrekkige ondersteuning is dodelijk. Géén steun is dan beter.
De dubbele bijna-doodsteek op mijn leven is verwoestend geweest. Ik bleek niet dood te zijn, maar destructie heerste alom. Reeds handenschuddend met geesten uit de andere wereld, werd ik naar de aarde teruggetrokken. Een heláás schromelijk mislukte aanslag, daar ik in een tijdsbestek van enkele jaren twee belangrijke pijlers uit mijn leven verloor. Mijn eerste echte liefde; zij is gezwicht voor argumenten, waarvoor ik bij omgedraaide rollen nooit zou zijn geweken. Laat fantasie de vrije loop, maar gun haar geweten de gave van geluk. We hadden plannen, waren bezig en maakten meer. Tweeëndertig jaar geleden, gerekend vanaf 2020, kuste ik haar vanuit New York, Dallas, Los Angeles en San Francisco. Nu beschrijf ik het leed vanuit het verleden. Niet omdat ik zielig ben, niet om aandacht te genereren, maar slechts vanwege het gemis. -Wij schrijven nog immer 20/21 jaar geleden-. Want als ik drink, drink ik op haar en als ik denk, denk ik aan haar. Als ik verlies, verlies ik haar, verlies ik jou. Het was nu of nooit. Samen oud worden, kan nog steeds. Samen door de hel zijn wij gegaan. De hemel het duister door het licht. Het is nu of nooit. 'k Twijfel noch aan jou, noch aan mijzelf. Noch aan het leven en of de aarde draait om de zon. Zeg mij wat ik kan doen!
Veertien jaar geleden dacht ik zoals hiervoor beschreven. Inmiddels ben ik alweer lang gelukkig met een prachtige en intelligente vrouw die net als ik door het leven is getekend zonder tegelijkertijd de waarde van datzelfde leven te appreciëren. Bovendien zijn veel mensen door het leven getekend. Vormen zij en ik hierop geen uitzondering en zeker geen expliciete; nadrukkelijk geenszins, want een ieder heeft zijn, mijn, haar of hun rugzak(je). De/Het ene varieert in gewicht (soms) aanmerkelijk ten opzichte van de/het andere, maar de intensiteit daarentegen kan wel degelijk in balans zijn. Lang geleden, maar wel in het huidig millennium, las ik eens een citaat van Anselm Grün. Deze Duitse Benedictijner pater kwam 14 januari 1945 in Junkershausen ter wereld. Is schrijver van spirituele boeken, referent in spirituele thema's, bovendien geestelijk verzorger en cursusleider voor meditatie en contemplatieve trainingen.
Het citaat luidt als volgt:
'Hoe meer tevreden we met onszelf zijn des te eenvoudiger kunnen we leven...'!
Hier wil ik het wat 'Camaraderie aan de leugendetector' betreft (voorlopig) bij laten.
28 juli 2020
hotmail.comGeplaatst in de categorie: individu
Gezamenlijk
1.114
Geef je reactie op deze inzending: