Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

De grappenmaker, die innerlijk weende

(voor Mark Sheridan (1864 - 1918))

Jij bent geboren als Frederick Shaw op 11 september 1864 in Hendon, Sunderland. Jij had Schots-Ierse ouders en zes broers en zussen. Jij groeide op in East End en jouw vader William Shaw was een zeilmaker op Sunderland Docks, waar jij met hem begon te werken. Daarna trad jij in dienst bij het Newcastle-upon-Tyne Theatre, waar je van 1877 tot 1881 in amateur-drama's speelde en ander werkt leverde. Jij was een komiek en een zanger, die wellustige zeeliederen zong. Jij raakte gepassioneerd door het doen van optredens en jij verkorte jouw voornaam in Fred, wat later Mark werd, met de achternaam Sheridan. Het was de voornaam van Mark Twain en de achternaam van jouw Ierse moeder.

Jij werd een professionele theaterman, die in variétéshows in Europa speelde. Jij trouwde met Ethel Maude Davenport, met wie jij in 1890 naar Zuid-Afrika ging, waar jij optredens deed. In 1892 gingen jullie naar Australië en deed jij optredens binnen het circuit van de bariton/komiek/theatereigenaar Harry Rickards, van wie het Garrick (Tivoli) Theatre op Castlereagh Street 79-83 was. Jij deed dubbelacts met Ethel onder de titel 'The Sheridans'. In 1895 kwamen Ethel en jij in Londen terug en stopten jullie met de dubbelacts. Jij verscheen geregeld in de Standard Music Hall in de wijk Pimlico en jij werd een vaste act in het Londense muziekzaalcircuit. Je was één van de meest geliefde muziekzaalkomieken van die tijd. Jij trad geregeld samen op met de music hall zangeres/komiek/actrice Marie Lloyd, de komiek/danser Harry Relph (Little Tich), de komiek/acteur George Wild Gavin (Dan Leno) en de komiek/danser George Robey.

Jouw succesvolste lied was 'I Do Like to Be Beside the Seaside' uit 1909, geschreven door John Glover-Kind. Door de roem van dit lied werd jij de hoofdact in talloze pantomimes en verschenen er meerdere songs, zoals 'Story From the Chestnut Tree', 'One of the Bhoys', 'Who's Who', 'I wanted a Woman', 'They All Walk the Wibbly-Wobbly Walk', 'Belgium Put the Kibosh on the Kaiser', een patriottisch lied uit de Eerste Wereldoorlog, 'Here We Are Again', 'I'd Like To Shake Shakespeare', 'It's Girls That Make The Seaside' en 'Who Were You With Last Night?', wat overal in de zuidelijke zeehaven werd gefloten en door de Engelse soldaten in België werd gezongen. In 1915 speelde je in de striprevue 'Winkles', ook omdat de muziekzalen minder publiek trokken dan revues. In 1917 ging je naar Glasgow terug, waar je succesvol was geweest. Je deed de muzikale, burleske show 'Gay Paree', die je zelf schreef en betaalde. Het is gebaseerd op 'A Royal Divorce' van William Gorman Wills. Je had veertig mensen in dienst, ook jouw kinderen Billy en Fred. Op 14 januari 1918 was de première van 'Gay Paree' in het Colosseum in Glasgow. Jij speelde de rol van Napoleon, die scheidde van Joséphine Bonaparte.

Volgens bepaalde verslaggevers kreeg 'Gay Paree' negatieve reacties van het publiek en de krantenrecensenten en geloofde jij daardoor dat jouw populariteit tanende was, waardoor jij diep depressief en onzeker werd. De schijnbaar negatieve recensies zouden er de oorzaak van zijn, dat jij rampzalig gekwetst was en jij het theater verliet om een einde aan jouw leven te maken. Dit klopte niet met de werkelijkheid, wat zo meteen aan de orde komt. Feit is wel dat jij op 15 januari 1918 in het nabijgelegen, besneeuwde Kelvingrove Park door twee mannen bent gevonden. Jij had jezelf met jouw Browning revolver in het hoofd geschoten. De Browning lang ergens op een wandelpad. Jij werd 53 jaar en jij bent op 18 januari 1918 in de Cathcart Cemetery in Glasgow begraven. Jij liet jouw vrouw Ethel en jouw vijf kinderen achter; Billy, Fred, Jack, Francis en Freda. Jij kreeg een roze, granieten grafsteen.

Alison Young zei terecht dat jij ongelukkig en depressief was tijdens jouw hele loopbaan. Zij heeft geen enkele negatieve recensie gevonden, integendeel. De ochtend van jouw zelfdoding waren de recensies behoorlijk positief en werd er over een 'schommelvaart en geen saai moment van begin tot eind' en 'Een slimme en heerlijke parodie' gesproken. Er stond alleen één negatieve recensie in The Yorkshire Evening Post. De foute verslaggevers zochten naar een verklaring en ze hebben dat slecht ingevuld. Onder jouw hoge, lachwekkende hoed broeide al jarenlang een chronische depressie. Volgens Ethel was jij al twee jaar geestesziek, maar tel daar gerust tientallen jaren bij op. Daarbij had jij angsten over twee van jouw zonen, die bij de marine en het leger dienden. En je was het niet eens met de huwelijkspartner, die één van jouw dochters had uitgekozen. Er werd alsmaar van jou verwacht dat jij de vrolijke noot kwam spelen, terwijl jij innerlijk met een onoplosbare somberheid worstelde. Door de pias uit te hangen, heb jij stelselmatig jouw ware emoties de kop in gedrukt. Met al dat zogenaamd grappig zijn, onderdrukte jij jouw ware gevoelens. Blijkbaar ben je daar al langgeleden in verstrikt geraakt en zag je geen uitweg meer. Bovendien gold het toegeven van een psychische ziekte destijds, laat staan er hulp voor vragen, nog vaak als een grote schande, zeker in jouw melige, onechte, prestatiegerichte, succes adorerende showkringen.

Schrijver: Joanan Rutgers
24 mei 2021


Geplaatst in de categorie: idool

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 52



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)