Ten diepste zijn de meeste vrouwen zwaar depressief

(voor Prudence Heward (1896 - 1947))

Jij bent geboren als Efa Prudence Heward op 5 juli 1896 in Montreal. Jij was de zesde van acht kinderen. Jij studeerde aan privéscholen en jij was al op jonge leeftijd in de kunst geïnteresseerd. Jouw moeder en jouw zus Dorothy waren artistiek ingesteld en zullen zij zullen jou beïnvloed hebben. Op jouw 12-de begon jij met tekenlessen aan de Art Association of Montreal school aan Phillips Square, waar een bronzen monument van koning Edward VII staat. Jij kreeg les van de Schotse, impressionistische kunstschilder William Brymner, een leerling van Bouguerau en Robert-Fleury. Een andere leerlinge van Brymner was Helen Galloway McNicoll, geboren op 14 december 1879 in Toronto. Zij studeerde in Londen bij Philip Wilson Steer en haar levenslange partner was de kunstenares Dorothea Sharp. Helen overleed op 27 juni 1915 in Swanage door de complicaties van diabetes. Zij werd 35 jaar. Ik noem haar schilderij 'Fishing' uit circa 1907.

Op 16 mei 1912 overleed jouw vader en nog niet eens een week later overleed jouw zus Dorothy in haar kraambed. In oktober 1912 overleed jouw zus Barbara, die 20 jaar werd.

Een andere leraar van jou was de impressionistische landschapskunstenaar Maurice Cullen, getrouwd met de weduwe Barbara Merchant Pilot. In de Eerste Wereldoorlog woonde jij samen met jouw moeder en jouw zus Honor in Heward, Engeland, waar jullie bij het Rode Kruis dienden. Jouw broers dienden daar in het Canadese leger. Aan het einde van de oorlog ging jij naar Canada terug en hervatte jij jouw schilderkunst. Jij nam weer les aan de Art Association of Montreal school, waar jij jouw collega-kunstenaars ontmoette; Sarah Robertson, Lilias Torrance Newton, Anne Savage, Edwin Holgate en Nora Collyer. Jij kreeg ook les van Randolph Hewton. In 1924 exposeerde jij voor het eerst in de Royal Canadian Academy of Arts in Toronto. In 1925 en 1926 woonde en werkte jij in Montparnasse, Parijs, en studeerde jij aan de Académie Colarossi, waar Charles Guérin jouw leraar was. Jij kwam in het Dome Café, waar schrijvers als Ernest Hemingway, F.Scott Fitzgerald, Ezra Pound, James Joyce, Gertrude Stein en de Canadees Morley Edward Callahan ook kwamen.

Jij ontmoette de schilderes Isabel Grace McLaughlin, geboren op 10 oktober 1903 in Oshawa. Haar vader was de autofabrikant/filantroop Samuel McLaughlin en haar moeder was Adelaide Mowbray. Isabel was een leerlinge van Arthur Lismer en Yvonne McKague Housser, met wie zij levenslang bevriend was. In 1929 was Isabel jouw leerlinge aan de Scandinavian Academy. Zij was een goede vriendin van jou en jullie reisden samen maar Italië. Jij schilderde een Venetiaans uitzicht en in 1928 een Italiaans meisje, getiteld 'Tonina'. In Canada maakte jij samen met Isabel natuurschilderijen. In 1929 won jouw schilderij 'Girl on a Hill' de hoofdprijs bij de Governor General Willingdon wedstrijd. Jij mocht samen met de Group of Seven exposeren, waardoor jij met Alexander Young Jackson bevriend raakte en samen met hem schetsen langs de Saint Lawrence rivier maakte. Naast enkele landschappen schilderde jij de Oostelijke Townships in Quebec. In 1929 schilderde jij 'The Immigrants'. In 1931 werd jij lid van het uitvoerend comité van 'The Atelier: A School of Drawing Painting Sculpture'. Pas in 1932 was jouw eerste solo-expositie in de Scott Gallery in Montreal. In 1933 was jij een charterlid van de Canadian Group of Painters. Jij schilderde ook naakten, zoals in 1931 'Girl Under a Tree', een naakte vrouw met hysterische ogen en ribben, die bijna uit het vlees steken.

Door jouw strijd met astma en andere kwalen werd jij afgeremd. In 1939 kreeg jij een auto-ongeluk en werden jouw werkzaamheden nog meer beperkt. Tot 1945 maakte jij nog enkele voortreffelijke portretten, maar in 1945 moest jij vanwege jouw verslechterde gezondheid stoppen met schilderen. Jouw schilderij 'Jeune Femme assise' is overwegend in grijze, glinsterende tinten gedaan, waardoor de jonge vrouw met haar omgeving samen vloeit. Het is intrigerend hoe zij moe van het lange wachten op een minnaar bijna van moedeloosheid in elkaar stort. Jij bent gespecialiseerd in vrouwenportretten, waarbij de vrouwen bijna allemaal somber kijken, alsof ze allemaal zwaar depressief zijn en misschien waren ze dat diep van binnen ook wel. Jij toont diep-serieuze, eenzame, hypochondrische, lijdende vrouwen. De vrouwen weerspiegelen voor een groot deel jouw melancholische gesteltenis. In zekere zin zijn het dan ook zelfportretten, al zijn ze niet zo bedoeld. In 1925 portretteerde jij een zus van jou, slapend in een stoel of/en zwaar depressief. Het gemis van jullie vader en twee zussen is voelbaar aanwezig.

Op 'Anna' (1927) zit een vrouw in de sneeuw en toont zij zich kwetsbaar en nogal verloren. 'Rollande' (1929) toont een zelfbewuste, stoere boerenvrouw met de handen onverzettelijk in de zij. Op 'Girl in Yellow Sweater' (1936) kijkt een vrouw uitdagend en afwachtend, gesloten, maar bereid om een geschikte minnaar toe te laten. Ze is duidelijk door het leven gevormd en op haar hoede. Jouw zus Rooney uit 1938 ziet er als een oude, eenzame, serieus mokkende, oude vrijster uit. 'Ann' (1942) is een raadsel, vooral voor zichzelf. Op 'Miss Zimmerman' (1943) zit een wat ineengedoken vrouw met de benen stijf over elkaar. Ze heeft iets treurigs over zich, maar kom er maar eens achter. 'The Farmers Daughter' (1945) is standvastig, emotioneel gesloten en zelfverzekerd. Ze is opgemaakt en zonder glimlach op liefdespad. Zelfs de kinderen op jouw portretten kijken zwaarmoedig en ingetogen, zoals Barbara in 1933. Alleen op 'Autumn' (1942) lacht het meisje met de appel zowaar wat. De zon leek een beetje door te breken. In de zomer van 1945 schilderde jij jouw laatste schilderij 'Caladium'. In Los Angeles zocht jij nog naar een medische behandeling voor jouw astma. Op 19 maart 1947 ben jij in een ziekenhuis in Los Angeles overleden. Jij werd 50 jaar. Volgens Alexander Y. Jackson was jij de allerbeste schilder van Canada en kreeg jij nooit de erkenning die jij tijdens jouw leven verdiende. De professor Kunstgeschiedenis en Communicatiewetenschappen Julia Skelly zegt: 'Ik ben gefascineerd door het gevoel van innerlijkheid dat Heward kon creëren in deze schilderijen van niet-lachende vrouwen.'.

Prudence Heward

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 13