Bon giorno, signora Jolanda!
Het ging van holderdebolder met de bolderkar van Bolderman, maar na twee dagen waren we in ons hotel Golfo e Palme in Diano Marina, waar de airconditioning lekte. Ik zat aan de voorkant met een ruim balkon en het uitzicht op Hotel Moresco. Om de hoek zag ik de Middellandse Zee. De busreis was echt afzien, alsof wij vee waren, dat ergens op tijd moest worden afgeleverd. Om de twee uur werden we even losgelaten bij een snelwegrestaurant om te eten, drinken en toiletteren. Dat laatste kost in Zwitserland 1 euro en de rest is daar ook absurd duur. Alles is er heel steriel en de mensen uiterst keurig en aangepast, zombie-achtig, Het Italiaanse hotel bleek een spookhotel te zijn, aldus de medereizigster Jolanda, die de bediening met de Addams Family vergeleek. Jolanda was er samen met haar even melige schoonzus, de kapster Linda uit Zutphen, en beiden zijn weduwen, hilarische weduwen. Ik heb wat dubbel gelegen met hen, ook omdat zij alle dagen bij mij aan tafel zaten te dineren. Dat dineren viel bar tegen en was soms ronduit onsmakelijk en karig Hollands, met één aardappel en een paar boontjes en een platgewalste schnitzel. De toetjes waren het lekkerste, vooral als het ijs was. Ik dronk steevast een alcoholvrij bier uit Rome, maar aan het einde van de vakantietrip dronk ik toch wat wijn en alcoholische bier. Inmiddels zit ik weer aan de alcoholvrije bier. Tijdens ons verblijf bij de Addams familie gingen we iedere dag ergens naartoe; Alassio, Bordighera, Sanremo, Nice, Cannes, Monte Carlo en Monaco. Bij Cannes zijn we met een boot rond de eilanden Sainte-Marguerite en Saint-Honorat gevaren. Op Sainte-Marguerite zat de mysterieuze man met het ijzeren masker in een gevangenis en op Saint-Honorat staat de Abdij van Lérins, waar de cisterciënzers verblijven.
In Monaco verbleven wij uiteindelijk het langste, mede door een ingelaste 'Monaco bij Night'-tour, met als reisgids de lieftallige, zwoel sprekende schoonheid Monique, die in Imperia woont en met een Italiaanse man is getrouwd. Monique is in Helmond geboren en zij moest echt leren koken om haar schoonmoeder in te palmen. Toen ik haar zag gaf ik haar meteen spontaan een hartverwarmende handdruk. Zij lijkt op Brigitte Bardot in haar jongere dagen. Terwijl zij met een frivole stem over Monaco vertelde, lagen de vrolijke weduwen continu in een deuk. Monique had een paraplustok met een beertje eraan om haar van een afstand te herkennen. Zij was echt heel lief en prettig informerend. Tijdens Monaco bij nacht gingen wij naar het plein voor Hotel de Paris en het Casino, waar de meest dure auto's geparkeerd stonden en af en aan rijden. Ik vond het wel mooi om de duurste flattoren van Europa te zien, die daar staat. Verder zijn er alleen peperdure merkwinkels en is Monaco een door de bergen afgegrendeld reservaat met een sekte van gehypnotiseerde superrijken, die in hun fata morgana van weelde verstopt zitten. De dagtour naar Monaco was ook onder leiding van Monique, die even met haar warme billen tegen mijn linkerarm kwam zitten. Een subtiel hoogtepunt voor mij. Op de Berg zagen wij het huis van prinses Stéphanie Marie Elisabeth Grimaldi, een jeugdidool van mij, waar zij zo'n 15 jaar heeft gewoond. Even later liepen wij langs het graf van haar moeder prinses Grace Patricia Kelly, die op 14 september 1982 bij La Turbie (Nice) een beroerte kreeg en met haar Rover 3500 in een ravijn stortte. De 17-jarige prinses Stéphanie zat ook in de auto en zij brak haar nek, wat jaren later bleek. Prinses Grace werd 52 jaar. Prinses Diana was bij de begrafenisdienst. Die heeft daar dus ook gelopen. We bekeken het paleis van de buitenkant en er was een wisseling van de wacht, wat mij niets interesseerde. Ik liep de berg naar beneden en weer omhoog. Verder bezochten we het Musée Océanographique, waar ik vooral bij de vele, kleurrijke vissen en andere zeedieren ben blijven hangen. Het uitzicht op het dak was majestueus. Monique vertelde dat zij prins Rainier een hand heeft gegeven, al gaf hij een slap handje. Monique gaf mij een stevige hand en zo heb ik ook een via-via-hand aan prins Rainier, Grace Kelly en prinses Stéphanie gegeven.
We hebben op de weg gestaan, waar de remsporen van de Formule-1 autorace nog zichtbaar waren en wij zagen het huis van Max Verstappen, vlakbij de haven met de extreem dure jachten. In Nice en Cannes werden we hooguit twee uren uitgelaten, zodat je enkel de dure winkels kon bekijken, die gesloten waren. In Cannes werd en passant nog opgemerkt waar het congrescentrum voor de filmhelden is. Voordat je dat besefte, was je al weer holderdebolder over de bergen richting het hotel, waar Fatima, Elena en een kok, die ik op burgemeester Aboutaleb vond lijken, voor ons de eetgangen afsnelden. Het was aan de eettafel, dat de lieftallige, knappe, uiterst humoristische Jolanda vertelde, dat de ober/nachtportier op de butler Lurch van The Addams Family lijkt. En ze zei, dat Thing er ook is, waarmee ze waarschijnlijk de hoofdober bedoelde, Aboutaleb. Maar het meest opmerkelijke en hilarische was wel de ober/nachtportier, die overduidelijk en openlijk zwaar alcoholistisch is. Hij waggelde als een dronken eend en terwijl wij zaten te dineren, zagen wij hem naar zijn auto waggelen, waar hij een fles wijn uit haalde, waar hij flink aan lurkte. Na de avonddiners gingen de meesten buiten op het terras zitten en kwam Lurch ons bedienen. Dat ging heel langzaam en één voor één, zodat sommigen het voor gezien hielden. Hij herhaalde steeds 'One at a time' en je zag hem zijn bestellingen repeteren. Soms stopte hij en keerde hij terug om zijn laatste bestelling nog even te checken. Hij kwam soms met iets anders aanzetten, maar daar moesten wij hartelijk om lachen. Zijn rol als komiek was ronduit geslaagd. Hij stootte een flesje bier om, maar bracht wel weer een nieuwe en toen men hem vroeg om de kurk op een wijnfles te doen, smeet hij de kurk demonstratief weg. Veel vrouwen vonden hem maar een engerd, maar hij was in wezen een superaardige man, die uit de toon viel, maar daardoor wel echt zichzelf was. 's Ochtends zag ik hem vanaf het balkon de bladeren voor het hotel wegvegen en die keurig bij de oude spoorlijn leggen.
Er was ook een zachtaardig, hoogstvriendelijk, spiritueel verlicht, lesbisch echtpaar aanwezig. Ik had een zeer aangenaam gesprek met Heleen, die de dochter van een Hervormde dominee is. Ik voelde mij als domineeszoon meteen op mijn gemak bij haar. 'Domineeskinderen zijn altijd rebels!', zei zij, wat klopt. Op haar onderarm stond een kleurrijke tattoeage met 'God is Liefde' in het Italiaans: Dio è amore. Op haar bovenarm staat een gekleurde, open bloem. Haar vrouw is een Engelse vrouw, die bijzondere Reiki-gaven bezit, helende krachten via haar handen. Tijdens het afscheid legde zij spontaan en onverwachts haar handen op mijn schouders/bovenrug, waaruit heel veel helende, onvoorwaardelijke liefde stroomde. Hierbij dank ik haar alsnog voor die christelijke weldaad, die zachte handoplegging, waaraan ik veel waarde hecht. Dat werkt automatisch retour. Heleen is heel ontwapenend en net als zovelen, incluis mijzelf, afgeknapt op de kerkistische 'christenen'. Die hebben het oorspronkelijke christendom verkwanseld en verneukt. Op een avond ben ik in de zee gaan zwemmen, wat officieel niet mag. Ik speelde nog een aanspoelende verdronkene, wat ik al sinds mijn kindertijd graag doe. Ober Lurch zei: 'If you drown, I let you drown!'. De volgende dag zei hij, dat ik wat hem betreft gewoon weer 's avonds/'s nachts mag gaan zwemmen. Hij zou wel een oogje dichtknijpen. Het was echt een lieve man en niet zo'n nazi-achtige standaard-idioot.
In de bus zaten een paar mopperpotten, maar gelukkig was de ex-slager uit Rotterdam er ook, die steeds zeer gevat en humoristisch de lucht wist te klaren. Dan was er de al te wakkere, nogal kritische ex-kleuterjuf en haar man Albert uit Haarlem, die werktuigbouwkundige was en veel van de wereld gezien heeft. Door een beroerte zijn er delen uitgeschakeld, maar zeker niet zijn gevoel voor humor. Ik begon al wat te aarden in Diano Marina en er was een leuk supermarktje voor wat aanvullingen. Ik bezocht het kerkhof, waar een schuwe kerkhofpoes de trapjes op en af liep. Ik zag de afbeeldingen van 3 vroeg overleden schoonheden, één heette meen ik Stefania. Over poesen gesproken, bij Monaco zagen wij het riante, witte torenhuis van Karl Lagerfeld, die al zijn bezittingen en geld aan zijn poes Choupette heeft nagelaten. Aan wie die poes het later nalaat is de vraag. Op de vrije dag ging ik met de taxi en de trein naar Genua. Dat duurde ongeveer een uur heen en een uur terug. Ik werd meteen gegrepen door de oudheid van de stad, dit in tegenstelling tot de moderne steden van eerder. Ik liep bijna automatisch de hoogte in, wat best een zware bezigheid is en wat de hoeveelheid scooters daar verklaard. Ik zag een kasteel in de hoogte, maar door mijn instinct zakte ik weer naar beneden af en belandde ik in een luxe eettent met een zeer hartelijke baas. Naast mij zat een erudiete, slanke, vrouwelijke, artistieke man in perfecte kledij. Ik had hem al eens ergens anders zien lopen. De carpaccio met kruidige saus en de ijs was ongekend lekker. Voorts bezocht ik drie gigantische paleizen, die boordevol schilderijen en andere kunstwerken stonden. Het ging om Palazzo Rosso, Bianco en Doria-Tursi. Dit was wel één van de hoogtepunten. Zo zag ik twee violen, die van Nicolò Paganini zijn geweest. Ik was geruime tijd alleen met de violen. Schilderijen met de blote borsten van Maria Magdalena hebben mijn voorkeur en ik zag een standbeeld, waar uit de rechterborst een straal water spuit. Werkelijk een overdosis aan schitterende kunst, die eindigde met het beeld 'Boeteling Magdalena' van Antonio Canova. Terug in de trein zei een Italiaan: 'Italy is very beautiful, but that's it!'. Hij noemde Italië het Noord-Afrika van Europa en hij had jaren in Londen gewoond. Hij kneep mij heel hard in mijn hand, toen hij uitstapte.
Voordat de brug in Genua instortte, zat Genua bij de reis inbegrepen. De rasbuschauffeur Alard vertelde, dat hij de dag voor de instorting nog over de brug had gereden. Ik ben mijn collega-schrijver Ilja Leonard Pfeijffer niet tegengekomen. Hij kleedt zich als Zucchero, maar in zijn beginjaren had hij qua kledingstijl al koningsallures. Hij woont ergens met zijn Italiaanse vrouw Stella Seitun (1978, Genua) in een centrum-huis. Stella studeerde kunstgeschiedenis in Genua, Sevilla, Parijs en Florence. Zij promoveerde op het werk van Francesco Fanelli. In een tv-uitzending zag ik Ilja door de straatjes aan de havenkant lopen en klaagde hij over de buitenlanders, die er de authentieke, Italiaanse winkeliers verjagen met hun prullaria-winkels. Ik heb het met eigen ogen aanschouwd en het is inderdaad walgelijk, al die kitsch-rommel. Aan de kade trommelen de Afrikanen en kun je gekleurde dreadlocks laten maken. Iets voor Ilja. De sfeer is er ronduit dreigend, unheimisch en vervreemdend. In de kitschwinkelstraatjes verwacht je ieder moment te worden overvallen, bestolen of neergestoken, zo'n lugubere sfeer. Het is een cultuurloze leegte met slechts gestoorde overlevingsmechanismen. Ik was dolblij weer op de Strada Nuova te zijn. De laatste excursietocht ging naar het middeleeuwse Dolceacqua. Daar waan je jezelf inderdaad in de middeleeuwen en de 13-de eeuwse Ponte Vecchio over de rivier Nervia is echt een beauty. Boven op de rotsen staat het Castello dei Doria, wat ik schitterend vond. Van daaruit gingen de roofridders op pad en ontvoerden zij mensen, die zij daar gevangen zetten. Ik zat aan een steen en ineens liet een deel ervan los. Dat stukje ligt hier nu voor mij. Het is grijs en glinstert een beetje. Het dorpje onder het kasteel is het oudste gedeelte en herbergt pittoreske uitzichten. De Ponte Vecchio en het kasteel zijn in 1884 twee keer door Oscar-Claude Monet geschilderd. Één keer was Auguste Renoir bij hem. Dat maakt de grond extra heilig. Toch spreken de ridders en de hofdames meer tot de verbeelding. Alard besloot de excursiereis met een glaasje limoncello voor iedereen en jus d'orange voor de non-alcoholici. Terug in Golfo e Palme was er een feestelijke afsluiting van de hoofdober, die met ijs en vuur op een wagentje rondreed en 'Max Verstappen!' scandeerde. Ober Lurch groette mij met zijn hoofd en ogen als een echte gentleman. De busreis terug was weer afzien en voor de zoveelste keer weerklonken de jaren 70/80 songs, die sommigen met hartelust meezongen of meefloten. 'De ander is de hel', leerde Sartre mij gelukkig.
Voordat wij naar ons tussenstophotel 'Roi Soleil' gingen, aten wij nog bij 'Buffalo Grill', wat werkelijk een ordinaire klotentent is. De onbeschofte bediendes schreeuwden kei en de keihard en van de weeromstuit ging iedereen keihard schreeuwen. Je kreeg een lap vlees met wat friet en dat was het. Linda, die vegetarisch is, kreeg niet eens een behoorlijke vervanging, nee, zij kreeg slechts een bakje friet en dat was het. Ik heb nog nooit in zo'n ordinaire vreettent gezeten of het moet 's ochtends in een cafetaria in Londen geweest zijn, maar dat had nog iets van authentieke charme. Dit vreethuis krijgt een dikke 0 van mij. In Hôtel Roi Soleil in Kingersheim maande een bitse tante ons rond 10 uur 's avonds om stil te zijn. Terug in Zeeland, waar alle Bolderman-busjes zich weer verzamelen en na de geraffineerde zakkenvullerij van Alard, stond er een heerlijk, gevarieerd diner voor ons klaar. Ik zat voor de laatste keer met Jolanda aan tafel. Zij zat weer recht tegenover mij, zodat ik haar nogmaals aandachtig kon bewonderen. Haar glimlach zal ik mij nog lang heugen, meestal in combinatie met een speelse, charmante verlegenheid, die ik niet heb zien verdwijnen en wat mij juist zo gevoelig voor haar maakte. Zij is Hoofdcoördinatie Verpleegkunde bij het Leger des Heils en zij woont in Amsterdam Slotervaart. Linda heeft ons nog als een verliefd stelletje op de Ponte Vecchio gefotografeerd. Jolanda was mijn vriendinnetje en na een wederzijdse luchtkus verdwenen wij voor elkaar uit beeld. Mogelijk werkt zij in De Kandelaar aan de Johan Herman Doornstraat 1. Zij moet weten dat ik haar een bijzonder lieve vrouw vind. Het is niet voor niets, dat anderen haar ook vaak een engel noemen. Een echte oervrouw en superwijze Godin. Terug in de bus naar Gouda bij een overspannen chauffeur pinkte ik wat tranen weg, omdat ik Jolanda mis. Tja, het leven kan op veel manieren unfair zijn. Hopelijk heeft zij niet op de koop toe corona gekregen, want die domper was er voor mij wel. Het was voor het eerst na lange tijd, dat ik weer een vrouw zo spontaan heb aangeraakt en God nog aan toe, wat heb ik dat gemist! Wederkerige aanraakbehoefte. Het torpederen van de overbodige, gedoemde, wurgende eenzaamheid, wat een spiritueel herstelbaar kenmerk van Nieuwetijdsmensen is. Verder is er in de spirituele wereld gelukkig nooit afstand en zijn wij elkaar daar voor eeuwig nabij.
18 juni 2022
telfort.nlGeplaatst in de categorie: reizen
Diano
357
Geef je reactie op deze inzending: