De lezer als haar therapeut

Na het lezen van 'Het wordt (nooit) beter' uit 2024 van Griet Op de Beeck behoud ik gemengde gevoelens over het feit, dat zij inmiddels ook als therapeute aan de slag is gegaan. Zij mag dan een indrukwekkende waslijst aan afgeronde therapieën en therapie-opleidingen hebben gedaan, het lijkt mij allemaal een beetje teveel van het goede, alsof zij zichzelf en anderen wil bewijzen, dat zij nu echt tot de diepste diepten is gegaan en al haar trauma's effectief heeft verwerkt, sterker nog, haar genezingsproces heeft ertoe geleid, dat zij nu zelf als therapeute voor de dag kan komen. De talloze beschrijvingen van haar doorstane therapievormen dient ter bewijs van haar ervaringsdeskundigheid. Toegegeven, Griet gaat in alles tot het gaatje en zij heeft een respectabele schat aan therapiekennis opgebouwd. Bijna iedere vorm van therapie komt voorbij en Griet lijkt het allemaal onder de knie te hebben. Terwijl zij haar schone romans in elkaar borduurde, ging zij ondertussen naar de meest elitaire plekken op aarde om met de meest gezaghebbende therapeuten in contact te treden. Ze staat er zelf van te kijken hoe zij bijvoorbeeld een individuele sessie van de IFS-uitvinder/trainer Richard Schwartz krijgt. Het is mooi om te lezen hoe Griet na een jarenlange verbinding met een kwakzalverige therapeute, Lotte genoemd, uiteindelijk de negatieve knoop doorhakt. Na duizenden euro's armer te zijn. Een zeurderige relatie met een ver weg wonende man, Max genoemd, stopt ze ook. Die Max was ook in therapie bij Lotte en Lotte hamerde er maar steeds op, dat Griet en Max zo goed bij elkaar zouden passen. Lotte bleek zelf een wankel geval, die bij Griet te rade ging.

Griet vond haar nieuwe familie bij de therapeutenkliek op met name Costa Rica. Ze steekt haar euforie niet onder stoelen of banken en dat werkt bij mij als lezer nogal wat weerzin en irritatie op. Al die therapeuten, die zij benoemd, zijn volgens haar stuk voor stuk de beste heelmeesters/heelmeesteressen op aarde. Zij geeft een hele mooie beschrijving van haar paardentherapie. Nadat Griet bij Matthijs van Nieuwkerk in DWDD vertelde, dat zij een zwaar incestslachtoffer is, kreeg zij ook vele, negatieve reacties van mensen, die haar niet geloofden. Zij zou het zichzelf allemaal ingebeeld hebben. Het realistische, autobiografische boekwerk 'Het wordt (nooit) beter' kan als een uitgebreid antwoord op deze sceptische criticasters gezien worden, als een bewijs van echtheid gezien haar seksuele misbruik door haar vader en haar diepgewortelde traumata. Zie het zo: Griet is wel degelijk van haar vijfde tot haar negende door haar vader seksueel misbruikt en haar herinneringsvermogen is via therapievormen geactiveerd. Een normaal mens zou niet zoveel de wereld rondreizen om aan de meest actuele traumaverwerkingstherapieën mee te doen, maar zij heeft dat inderdaad gedaan en zij zegt, dat zij daarvoor rijkelijk is beloond. Griet is wild genoeg om al die avonturen aan te gaan, ook al moest zij daarvoor geregeld persoonlijke obstakels overwinnen. Zij heeft haar boek in de roes van de overwinning geschreven, waardoor het als lezer soms happen naar adem is, daar zij wel heel erg hemelhoog juichend tekeer gaat. Zij onderging ook ketamine-ervaringen, met sterke herbelevingen als gevolg. Volgens haar werkt ketamine veel sneller dan psychofarmaca, wat bij suïcidaliteit belangrijk is.

Over haar suïcidale neigingen gesproken, die komen geregeld in haar boek terug. Als 9-jarige was zij al suïcidaal. Heeft wilde Griet haar suïcidaliteit nu overwonnen? Daar ben ik niet helemaal van overtuigd. Zij is nu nog te hyperenthousiast. Al die mooie ervaringen moeten eerst maar eens flink bezinken. Zij loopt inderdaad te hard van stapel. Ik zet echt mijn oprechte vraagtekens bij haar prille carrière als gewonde heelmeesteres. Ik denk dat haar diepe wonden gaandeweg weer gaan openbreken en dat er dan geen redden meer aan is of het moet in een psychiatrische kliniek zijn. Zij wilde eens, op haar 26-ste, van een hoge brug springen, 'zodat het eindelijk allemaal eens een keer voorbij zou zijn', ze wilde naar 'waar alles stil zou zijn'. Zij schrijft: 'Ik was inmiddels in de veertig en definitief uit dit leven stappen werd een alsmaar reëlere optie'. Haar moeder zei zo nu en dan dat ze zelfdoding zou plegen en Griet was bang dat ze dat zou doen. Griet was narcistisch bezet door haar. Ze schrijft: 'Cognitieve gedragstherapie vermijdt niet dat je bij een nieuwe zware tegenslag alsnog zelfdoding wil plegen', 'Die arme schat moest mij meemaken in de ergste tijd van mijn leven, terwijl ik actief overwoog deze onverdraaglijke horror zelf te beëindigen.' en 'en overdacht voor de elfendertigste keer het scenario over hoe ik uit het leven zou stappen', 'Ik bleef denken aan zelfdoding' en 'Ik stootte op een middel, online te bestellen voor een overzichtelijk bedrag en geleverd in een anoniem doosje, dat voor een gewisse dood zou zorgen binnen het halfuur.'. Kortom, somberheid alom.

Haar psychologische boek is een gids voor traumaverwerking, maar de spiritualiteit ontbreekt totaal en juist dat maakt het geheel heel onaf, beperkt en leeg. Met haar boek bewierookt zij grotendeels haar therapeuten. Na een relatie met een 18 jaar oudere kunstenaar trouwde Griet met een man, die twee kinderen heeft. Dat leidde al na enkele jaren tot een scheiding. Haar intellectuele boek moet als hét doorbraakboek naar menselijk geluk gelden, maar wat dat betreft overschreeuwt zij zichzelf en schermt zij met psychologische terminologieën, die voor velen al in de vorige eeuw bekend en doorleefd waren. Er is niets nieuws onder de zon. Helemaal achter in haar boek staan de Nederlandse en Belgische telefoonnummers, die iemand met zelfdodingsgedachten kan bellen. Misschien houdt Griet toch onbewust rekening met een terugval. Dat lijkt me verstandig in haar geval.

Griet Op de Beeck Het wordt (nooit) beter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 115