Een hedendaagse grootmeester in de letterkunde

(voor Philippe Besson)

"In feite schrijf ik slechts om het mooie gevoel terug te vinden van de zon die schittert tussen de schouderbladen van een jongen die eind augustus met zijn buik en zijn gezicht naar het zand toe ligt uitgestrekt." (uit 'Zijn broer')

Jij bent geboren op 29 januari 1967 in Barbezieux-Saint-Hilaire, Charente, waar het Château de Barbezieux staat, rond 1460 gebouwd in opdracht van Marguerite de La Rochefoucauld (1530 - 1615). De schrijver Jacques Chardonne is ook in Charente geboren. Jij bent in het dorpje Charente opgegroeid. Jouw vader was een schooldirecteur/onderwijzer en jouw moeder was een notarisklerk. Op jouw 10-de begon jij verhalen te schrijven. Jij bent door jouw moeder en oma opgevoed. In 1984 ging jij naar het Lycée Montaigne in Bordeaux. In 1985 ging jij naar de École supérieure de commerce in Campus de Rouen 1, in Mont-Saint-Aignan. De schrijver/regisseur Yann José Roger Moix ging ook naar die school, maar dan in Reims. In juni 1988 behaalde jij een licentiaat in sociaal recht. Vanaf september 1989 woonde jij in Parijs en werkte jij daar als jurist en hoogleraar sociaal arbeidsrecht. Jij behaalde aan de Sorbonne een DEA in de Franse literatuur. Jij werkte bij de uitgeverijen Julliard, Grasset en Flammarion.

Jij groeide op met jouw oudere broer in het appartement met uitzicht op de speelplaats van de school, waar jullie vader les gaf. Jij werd vaak bespot door jouw klasgenoten vanwege jouw uiterlijk, kleding en manieren. In die tijd raakte jij bewust van jouw homoseksualiteit. In jouw laatste jaar in Charente werd jij verliefd op een boerenzoon in Charente. Jullie werden gedwongen om de liefdesrelatie te verbergen. De boerenzoon op wie jij verliefd was, was Thomas Andrieu (1966 - 2016), waar jij in o.a. 'Stop met je leugens', 'Besluit om afscheid te nemen' en 'Mijn broer' over schrijft. Jij bent qua schrijfstijl door Marguerite Duras, Françoise Sagan en Albert Camus beïnvloed.

In Parijs was jij 5 jaar de rechterhand van de zakenman Laurence Parisot, als Chief Human Resources. Jij was secretaris-generaal van het Franse Instituut voor de Publieke Opinie en daarna HR-directeur van Club Internet. In 1999 begon jij jouw eerste roman 'Bij afwezigheid van mannen' te schrijven, die in 2001 bij Éditions Julliard verscheen en die in juni 2001 de Emmanuel-Roblès-prijs van de Académie Goncourt ontving. In deze liefdesroman komt het personage Marcel Proust voor. Deze roman betwijfelt de noodzaak van schrijven en overdracht door middel van schrijven. In 2001 verscheen ook 'Zijn broer', dat door Patrice Chéreau (1944 - 2013) werd verfilmd en op het filmfestival van Berlijn een Zilveren Beer won. Met in de hoofdrollen Bruno Todeschini, Éric Caravaca, Nathalie Boutefeu en Maurice Garrel. In 2002 verscheen 'Nazomer', in 2003 'Een jongen uit Italië' en in 2004 'Breekbare dagen', over de laatste dagen van Arthur Rimbaud, geschreven vanuit het dagboek van Arthur's zus Isabelle.

"Opeens barst hij in lachen uit. Hij zegt dat het eigenlijk nergens voor nodig was al die moeite te doen om zo ontregeld te raken. Met mijn opiumhoudende planten en de morfine die ik hem toedien 'bereik je precies hetzelfde resultaat'. Daarna valt hij bijna onmiddellijk terug in een onvoorspelbare neerslachtigheid. Ik wis zijn natbezwete voorhoofd af." (uit 'Breekbare dagen')

In 2005 verscheen 'Een onbewaakt ogenblik', in 2006 'Oktoberkind', in 2007 verschenen 'Besluit om afscheid te nemen' en 'Een toevallige man', in 2009 verscheen 'Het verraad van Thomas Spencer' en in 2011 'Een goede reden om zelfdoding te plegen'. De terugkerende thema's in jouw boeken zijn de dood, de afwezigheid van een geliefde en homoseksualiteit en discriminatie. Naast schrijver ben jij ook dramaturg, literatuurcriticus en tv-animator. Jij was literair criticus op de zender Paris Première. Van 2010 tot 2013 animeerde jij de uitzending 'Paris Dernière'. In 2014 verscheen jouw documentaire 'Homos, la haine' op France 2. Vanaf oktober 2016 animeerden de journaliste/tv-presentatrice Elizabeth Tchoungui en jij de politieke uitzending 'Menu Président' op Numéro 23. Je schreef ook o.a. scenario's, poëzie, in 2018 verscheen 'Het lichaam van mannen', en het libretto voor de opera 'Marie-Antoinette'.

In 2007 steunde jij de oproep om bij de presidentsverkiezingen voor Marie-Ségolène Royal te stemmen. Nicolas Sarkozy won. In 2011 steunde jij de vereniging Isota voor het homo-huwelijk en adoptie van kinderen door homoseksuelen. In 2012 was jij jurylid van het LGBT-festival Chéries-Chéris op het Forum des Images. In 2013 verscheen 'Vanaf hier kun je de zee zien', in 2014 verschenen 'Het Atlantische Huis' en 'Een tango aan zee', in 2015 verscheen 'Snel leven', opgedragen aan James Dean, in 2016 'De voorbijgangers van Lissabon' en in 2017 verschenen 'Stop met je leugens', jouw autobiografische roman deel 1, en 'Een romanpersonage', waarin jij Emmanuel Macron tijdens zijn campagne prees, waardoor jij bijna consul-generaal van Frankrijk in Los Angeles werd. Jij steunde Macron en jij deed mee met de verkiezingsvergaderingen. Op 19 december 2018 was jij 1 van de 70 beroemdheden, die zich met het nummer 'De l'amour' voor de vereniging Urgence Homophobie hebben ingezet.

In 2019 verschenen 'Een zekere Paul Darrigrand', jouw autobiografische roman deel 2 en 'Diner in Montréal', deel 3. In 2021 verscheen 'Het laatste kind', over het verdriet van een moeder, die haar laatste zoon het ouderlijk huis ziet verlaten. In 2022 verscheen 'Parijs-Briançon', in 2023 'Dit is geen nieuwsbericht', in 2024 'Een zomeravond' en in 2025 'Ik praat met jou over mijn zoon'. In februari 2023 bekritiseerde jij op France 2 de extreemrechtse IDL-politica Marion Maréchal-Le Pen. In 2023 is 'Stop met je leugens' (Arrête avec tes mensonges) door Olivier Peyon verfilmd, met in de hoofdrollen Guillaume de Tonquédec, Victor Belmondo, de zoon van Jean-Paul, en Guilaine Londez.

Philippe Besson

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 6 stemmen 99