De stijl van een belofte.

De sneeuw lag niet als een deken, maar als een luidruchtige stilte over Crans Montana. Zij dempte ieder geluid, tot het kraken onder onze schoenen aan toe en wierp ons terug op onszelf. En daar, in die geïsoleerde witheid, liepen wij hand in hand als twee silhouetten tegen de achtergrond van het onwaarschijnlijke. Mijn hand, die haar gelukzalig vasthield, was niet zomaar een ledemaat, nee het was een verbindingsstuk, een brug van warmte tussen twee eilanden van jeugdige overmoed.
Aan mijn zijde liep de latere Raclette, haar blonde wezen uitgebeeld als een levend schilderij van dat subtiele moment. De damp van het zwembad in haar haar had zich overgegeven aan de alchemie van de vrieslucht en was getransformeerd tot een kroon van ijskristallen. Elke lok in haar verkilde kapsel was een bevroren rivier, een miniatuur universum waarin het licht van de ondergaande zon over de bergen vervaagde en zich mengde met de schaarse gloed van de lantaarn verlichting. In die ijspegeltjes, die rinkelden als verre sterren, las ik niet de koude, maar de tijd zelf. Een tijd die even stil moest blijven staan, gevangen in de ultieme perfectie van dat gevoel op dat speciale moment. Mijn eigen geest was een caleidoscoop van aanraking en door fantasie gedirigeerde hartstocht. Verliefdheid was geen emotie, het was een zintuig geworden. Het kleurde de wereld in tinten van onwaarschijnlijke mogelijkheden. De gedachten aan vrijen en gezelligheid waren geen platte begeerten, maar waren de rituele dansen van een ziel die haar spiegelbeeld had gevonden. Samen dromen over een spannende toekomst was nog geen plan maken. Het was het gezamenlijk scheppen van een mythe, een episch verhaal waarvan wijzelf de helden, zowel de vertellers waren. De weg van het zwembad naar het gehuurde appartement was geen pad, maar een processie. Elke stap een gelofte, elke blik een contract, getekend in de stille, onwrikbare taal van het nu.
En nu, bijna een mensenleven later, besef ik dat de ware schat niet lag in de toekomst die wij droomden, maar in die ene, bevroren wandeling. In de onschuld van een verlangen dat nog puur was, nog niet getekend door de erosie der dagen. Het was de stijl van een belofte, geschreven niet in steen, maar in ijs en ademdamp, voor altijd bewaard in het museum van mijn geheugen. En wat begon als een aarzelende belofte geschreven in ijs, heb jij Racletje, moeder van vijf hoogtepunten in ons bestaan, laten uitgroeien tot een epos in bloed, liefde en warmte. Jij bent de dauw als jeugdige liefde die de belofte van de ochtend dronk en schonk mij in haar worden een zee van morgen.

... De stijl van een belofte, betekent voor mij, de onuitgesproken, vergankelijke en zintuiglijke manier waarop de toezegging van een gedeelde toekomst werd vastgelegd, niet in woorden of daden, maar in de pure, esthetische perfectie van een enkel, tijdloos moment. Het is de erkenning dat de meest diepgaande contracten van het hart vaak de stilste zijn en dat de kracht van een belofte niet schuilt in haar duurzaamheid, maar in de onvergetelijke schoonheid van haar oorsprong. De kracht en die schoonheid schuilen juist in die tijdelijke, ongerepte staat, voordat de belofte is ingelost, getest en bevochten wordt in de ruwe werkelijkheid van het leven. Liefde blijft altijd zegevieren, maar soms moet je de bron weer wat water geven voordat hij definitief opdroogt. ...

Zie ook: http://spirituelefilosofie.blogspot.com

Schrijver: J.J.v.Verre
26 november 2025

jjvverrelive.nl

filosofie spiritualiteit

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 12