Beschamende beschaving
Een geharnaste Spaanse officier vroeg niet netjes om goud, maar ging veelal voor de snelle oplossing. Met een lachend gezicht boorde hij zijn glanzende sabel in een mals en gewillig Incalijfje.
Hollandse piraten, op hun beurt, pakte brutaal het goud en zilver van de Spanjaarden af. Daarbij waren ze niet te beroerd tijdens het overladen van pronkstukken tussen neus en lippen door, wat buitgemaakte negerinnenslaven emotieloos te verkrachten in het donkere ruim.
Ooit zijn er tijden geweest dat er geleefd werd. Wroeging en het gewetensbezwaar stonden nog niet in de Dikke van Dale. Rechtvaardigheid was een individuele keuze. De mens was zichzelf en het was fijn om gewoon mens te mogen zijn.
Tegenwoordig sluit het gepolijste (Westerse) mensenras zich met weemoed op in de geschiedenisboeken. Stilletjes mijmerend met vochtige ogen, kijkend naar de prachtige overgeleverde herinneringen van onze trotse voorouders. Maar er is ook de woede: zij hadden alles en wij hebben niets. Ze hebben systematisch alle krenten uit de pap gevist. Niet alleen zijn bijna alle oorlogen al gevoerd en zijn alle volkeren al onderdrukt, ze hebben er ook nog eens voor gezorgd dat het nageslacht is gedoemd tot een impotent en inspiratieloos verblijf in de 21e eeuw. Zo moeten wij ons bijvoorbeeld beperken tot de lauwe wapeninspecties en genante vredesmissies.
Bloeddorstige ogen, scherpe hoektanden besmeurd met vochtig speeksel: het zijn gewoon de natuurlijke onderdelen van ons gezicht. Het is eten of gegeten worden, we kunnen eten maar we mogen niet van onszelf. We zijn gefrustreerde hongerige terriërs die zichzelf hebben aangelijnd aan een boom in het bos, om vervolgens schijnheilig te gaan janken.
Een logische vraag dient zich aan: Waar is het toch in hemelsnaam fout gegaan met ons?
We hebben gezien dat ons prachtige unieke bewustzijn de hele wereld aan onze voeten heeft gelegd. Het heeft ons het genot geschonken om ongegeneerd op grote schaal, met uiterste precisie, te moorden, te verkrachten en te manipuleren. Heel menselijk allemaal. Als we in de gelegenheid waren aan Franscisco Pizarro of Piet Heyn te vragen waarom? zullen de antwoorden nog enigszins eerlijk en oprecht zijn geweest.
In de geest van: - voor het vaderland-, - voor het geld - of simpelweg - daarom -. Tegenwoordig lijkt het alsof we in een fuik zwemmen die uitkomt bij een doelbewuste collectieve zelfmoord. Omdat we onszelf niet mogen zijn stoppen we er maar mee.
De wortel van de problemen is mijn inziens eenduidig en gemakkelijk te herkennen. Nog makkelijker is de oplossing. Het is allemaal begonnen met een opgedrongen misverstand. Die schrijnende illusie kan worden samengevat met: solidariteit. Omdat we af en toe bevangen worden door een onbenoembare en onverklaarbare drift tot het accepteren of zelfs tot helpen van de medemens, betekent dat nog niet dat we ons er gewillig aan over moeten geven. Laten we ons verzetten en gewoon aan de andere driften toegeven, dat levert nog wat concreets op zonder de vooruitgang te blokkeren.
Bestaan er dan tegenwoordig geen Napoleons meer? Of andere helden die tot volledige zelfverwerkelijking kunnen komen? Die gewoon zichzelf kunnen zijn. Die geen leugens in poetische klanken hoeven te verwoorden.
Die gewoon kunnen poepen en gelijk doortrekken, zonder de noodzaak alles uit te leggen: wat ze gepoept hebben, waarom ze gepoept hebben en of er geen alternatief voor het poepen is.
Als we niet oppassen is straks onze wonderschone endeldarm hetzelfde lot beschoren als onze bloeddorstige kaken.
Jawel, de Napoleons bestaan nog.
STEM LPF.
18 december 2002
yahoo.comGeplaatst in de categorie: politiek
LPF
2.284
Geef je reactie op deze inzending:
Eerst spreekt hij over moord en verkrachting in vroeger tijden. Vervolgens schrijft hij hierover onder meer: ‘de mens was zichzelf en het was fijn gewoon mens te mogen zijn.’
Het lijkt er wel op of de schrijver het maar jammer vindt, dat hij er niet onbelemmerd op los kan moorden en verkrachten (jammer dat hij niet in Joegoslavië of Afrika woont.)
Dat een mens ook medegevoel zou kunnen hebben voor andere mensen en daarom zulke dingen nalaat, dat vindt de schrijver allemaal maar leugenachtig en schijnheilig. Of zie ik het verkeerd?