Een ordinaire voyeur
‘Dit is juist wie je bent Yvonne’, zeg ik hardop tegen het televisiescherm.
Yvonne, de naamgenote van de presentatrice van ‘Boer zoekt vrouw’, kan zichzelf niet laten zien, zegt ze. ‘Ik kan wel spontaan zijn, maar het lukt me nu niet’.
Boer Gijsbert vindt dat als ze een kans krijgt, ze die wel moet grijpen’.
‘Flap er eens wat uit, weet ik veel’, probeert hij haar te motiveren. Ze grijpt haar kansen niet en ze wordt dezelfde dag nog gedumpt. Ze gaat net zo aarzelend weg als ze gekomen is, en dat is prima. Want zo is Yvonne. Je kunt wel hopen dat je spontaan bent, maar het zit er kennelijk niet in. En wij begrijpen haar. Wij, dat zijn alle vrouwen die nog steeds niet zijn afgehaakt bij de soap over het authentieke boerenleven.
Wie ongeremd zichzelf is, met al die camera’s om zich heen, voor het eerst trekkend aan de uiers van een koe, de man van je dromen in de buurt en twee concurrerende prachtvrouwen als gezelschap, die verdient wat mij betreft een medaille.
Yvonne, meid, ga op zoek naar een leuke man zonder dat er voortdurend iemand over je schouder meekijkt.
Tweede scene: op de boerderij bij boerin Annemarie. Annemarie praat zo Rotterdams, dat ze bijna een karikatuur van zichzelf wordt. De woordstoppers, nietszeggende ijsbrekers en praten-om-het- praten, volgen elkaar in snel tempo op. Er is een boer die naadloos bij haar aansluit. Denk ik. Maar ik kan me vergissen.
De meest bedachtzame, vriendelijke boer van de drie, laat voor de camera weten toch te hopen op wat meer diepgang en interesse van Annemaries kant. En vandaag laat ook de andere weten dat contact krijgen met deze boerin nauwelijks lukt. Elkaar een beetje in de ogen kijken is er niet bij, zegt hij teleurgesteld.
Annemarie is een doener. Ze doet allemaal dingen waar ik jaloers van word. Ze weet van aanpakken, heeft lef en is perfectionistisch. Wat ze doet, doet ze goed. Ze is heel sportief, goedlachs en heeft een mooi figuurtje, zoals een van de uitverkorenen al terecht opmerkte. En dan heeft ze ook nog smaak. Haar huis is modern ingericht en ze ziet er vlot gekleed uit. Je moet haar alleen niet horen praten. Maar hé, lekker belangrijk.
Volgende scene: boer Frank staat geleund tegen de muur van de stal waarin zijn geitjes ronddartelen. Zijn handen nonchalant in de zakken van zijn overal.
Het is de dag van de keuze: hij moet een vrouw verzoeken zijn boerderij te verlaten. ’Het is gewoon supergezellig met zijn allen’, zegt hij met zijn Limburgse tongval en lacht zijn charmante lach. Maar zijn ogen staan kwetsbaar en hij ziet wat witjes. Ook host Yvonne valt het op.’ Maar je bent ook wat teleurgesteld of nie…?’ ze pakt het moment om ons te laten weten waar haar wortels liggen en om boer Frank op zijn gemak te stellen. Al die hunkerende en kritische dames om je heen, dat moet niet meevallen, maar van Yvonne heeft hij niets te vrezen.
Even later zit hij met zijn harem aan tafel en spreekt hij zijn keuze uit: ‘Berber’. Door niemand zo fascinerend uitgesproken als door boer Frank. Haar naam klonk nog nooit zo inheems. Ademloos kijk ik hoe Berber de boerderij verlaat.
Mij maak je niets wijs. Dit was zijn favoriete vrouw. Uit al die postpakketten met honderden fanmail koos hij haar als eerste uit. Berber. Een sprankelende, intelligente blondine met principes haaks op die van boer Frank.
Hier waren we vorige week getuige van. Boer Frank liet zich van zijn meest menselijke kant zien. Stellig, drammerig en tamelijk onuitstaanbaar. Weer een illusie minder, mompelde ik voor me uit. Deze Berber kan als eerste gaan. Het moet hem ongelooflijk hebben teleurgesteld. Zijn verwachtingen waren hooggespannen. De vrouw van zijn dromen. Hij zag hen al iedere dag samen tussen de geitjes.
’s Avonds lekker eten, een groot stuk suddervlees op het bord. Kaarsjes erbij. Maar nee. Berber blijkt een heel andere levensvisie te hebben, die niet aansluit bij de zijne. En hij vond dit aanvankelijk zo leuk aan haar. Een eigengereide blondine die ook wat te melden heeft. Helaas. ‘Rot dan ook maar meteen als eerste op’ moet hij gedacht hebben.
Vierde scene: drie bezeten vrouwen hangen aan de lippen van hun favoriete boer. ‘Oh Marcel, dit is geweldig’ kirt de oudste van het stel: Ze kijken verbijsterd maar ook verlekkerd naar de fantastisch luxueuze badkamer die boer Marcel nog maar net heeft aangeschaft. En dat op een boerderij.
Marcel, mijn type is het niet, maar hij is tot nu toe wel degene die zijn aandacht keurig lijkt te verdelen tussen de dames en in ieder camerashot tot nu toe, zie ik hem aandachtig luisteren, zorgvuldig zijn empathische antwoorden formulerend. Poeh. Boer Marcel is iemand die lijkt te floreren voor het oog van de camera… Als dit maar goed afloopt.
Dan volgt ook voor boer Marcel het moment waarop hij de naam uitspreekt van de vrouw die kan gaan. Laat dit nu net de dame zijn die hem diezelfde middag, samen op de trekker, zichzelf midden in zijn schoot wierp met de legendarische woorden: ‘ik ben heel verliefd op je’.
Sonja had Yvonne toevertrouwd dat ze het liefst vandaag nog met haar beide kinderen bij hem in wilde trekken. Ik moest daar een beetje van huiveren en boer Marcel werd er duidelijk ook minder opgewonden van.
Een beetje veroveren mag er toch wel zijn en iemand die zich zo rücksichtslos overgeeft, jaagt ook angst aan en dat is weinig aantrekkelijk.
Ze werd er verdrietig van en ook boos. Een zeer herkenbare emotie. Voor de camera en door een heel gezelschap omringd, dodelijk. Exit Sonja.
Ik zet de televisie uit, sta op van de bank en loop nog nagenietend van alle perikelen, de keuken in. Heerlijk.
Ik ben een ordinaire voyeur, het zij zo.
Inzender: Monique Louis, 19 januari 2011
planet.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
boer
594
Geef je reactie op deze inzending: