De vermiste knip en orientatie
Ik ben een van die mensen, die nooit weet, welke kant er gegaan moet worden, welke kant we op moeten en erger nog, waarheen we lopen, als we de goede richting willen gaan…ik ben een van die mensen, die nooit een richtingsgevoel heeft gehad en dan bedoel ik buiten, want binnen, tja dat is een heel ander verhaal. Maar buiten, raak ik de weg nog kwijt als ik bij wijze van spreken de hond uitlaat.
Ik speel nog net niet voor Klein Duimpje, want de vogels vreten die kruimels toch op, vooraleer ik aan de terugweg begin. Ik ben altijd de weg kwijt. Kom in een winkel, waar ik normaal niet mijn gezicht laat zien en moet me prompt trachten te oriënteren om te weten bij welke schap ik ook alweer binnenkwam. Heel lastig.
Verdwalen doe ik nog net niet in mijn eigen huis, maar warempel dat scheelt dan ook erg weinig. Wanneer we boodschappen gaan doen, weet ik nooit, waar de uitgang zit, terwijl die nou juist zo belangrijk is, maar ja ik let er niet op en als ik er wel op zou letten, dan vergeet ik wat ik in gedachten een aantal malen heb gerepeteerd, net als een boodschappenbriefje, waar ik die voor maak, Joost mag het weten, want steevast ligt dat ding op tafel thuis in plaats van, mijn zak of waar dan ook.
Geef daarbij de optie van nooit de weg meer kunnen vinden en her scenario is compleet. Een regelrechte soap. Moet ik bijvoorbeeld in een ziekenhuis op een afspraak komen, lees ik de borden, maar halverwege de weg naar de poli weet ik al niet meer waar ik zijn moet. Natuurlijk zijn er mensen zat, aan wie je de weg kunt vragen, maar als ik me dat voorneem, tref ik met regelmaat mensen aan die nog niet hebben meegegaan aan die cursus voor Nederlands, oftewel, een inburgeringscursus, dat is dus ook al geen optie.
Kijk, laat me los in een onbekende stad, dorp of wat dan ook en ik hal geheid de voorpagina want vanaf dat moment wordt ik “vermist’, kom in de krant, kom op tv, misschien op de radio, maar niet thuis, want ik weet de weg niet! Ge des oriënteert, lastig wel en eigenlijk niet eens alleen hiermee, maar ook bijvoorbeeld met opruimen, dat kan ik wel zo goed, laat mij los als je iets opgeruimd wilt hebben, alles behalve familieleden dan, want daar begin ik niet aan, maar als je iets opgeruimd wilt hebben, dan ben ik de juiste persoon, je vindt het nooit meer terug, je bent er voor altijd vanaf, dus vertrouw me dan niet iets toe, wat van waarde is, want ook dat ben je geheid kwijt met hoofdletters.
Dat lukt me ook met mijn eigen portemonnee, natuurlijk neem je die mee als je boodschappen gaat doen, reken je af, gaat ook nog prima, heb je hem bij je, allemaal goed, maar dan, komt er een moment dat je het ding nodig hebt, en hij ligt niet op zijn vaste plek, want dat heb ik dus wel, een vaste plek voor in elk geval mijn knip.
Maar daar lag ie dus niet, stad en land afgezocht, zonder resultaat en vervolgens voor de rest van de week maar een aanslag gedaan op de spaarpot, jawel die heb ik ook, is ingesteld sinds de komst van de euro en komt ook al in deze toestanden zeer goed van pas.
Het wordt een penibele kwestie als we richting het weekend gaan want tja poffen bij Appie lukt natuurlijk nooit! Ondanks het feit dat ik het boodschappenbriefje altijd vergeet mee te nemen, ik vergeet niet om het te maken, want het zou natuurlijk zomaar kunnen dat ik er wel aan denk, en dan ligt het in elk geval klaar…ik gluur in de vriezer, of er genoeg brood is, en wat denk je?
Jawel nooit meer raden, mijn knip ligt te klappertanden in de vriesla. Tussen de broodjes en andere zaken. ’t Was anders best een voordelige week, maar ik ga nu stoppen, want de boodschappen moeten worden gedaan. Doei!
casema.nlGeplaatst in de categorie: geld
Knip
161
Geef je reactie op deze inzending: