De vrolijke weduwe
Natuurlijk barst het in dit land van vrouwen die in hun hart opgelucht zijn van hun wederhelft verlost te zijn. In bed presteerde hij al geruime tijd niets meer, nou ja hij snurkte zo hard als een zaagmachine die een eeuwenoude boom om zaagt.
Hij bracht een mooi salaris binnen en bepaalde verder alles. Na de dood van de uiteraard diep betreurde geliefde, ontvangen zij, ondanks diefstal en daardoor jarenlange bevriezing van de uitkering, een riant pensioen. Van een andere vent willen ze niets meer weten. Als ze zin hebben kopen ze een forse vibrator. Zoeken een stel vriendinnen op en gaan leuke dingen doen.
Natuurlijk ontmoet ik, met mijn gevoelige ziel, een vrouw die haar man twaalf jaar geleden verloor aan longkanker. Zij treurt nog steeds om haar verloren liefde. Een zoon is haar gegeven, die heeft samen met zijn vriendin besloten om hun vrijheid niet door kinderen te laten beknotten. Samen hebben zij een riant inkomen, dat praktisch helemaal verbrast wordt. Gekookt wordt er nooit. Ze halen wel wat. Een enkele keer rollen ze even bij de eenzame moeder binnen. Om te laten zien dat het een kort bezoek wordt, houdt het wijf haar jas aan en de zoon vertelt dat er toch niemand zo'n lieve moeder heeft als hij. Vervolgens verdwijnen zij naar de een of andere festiviteit.
Moeder heeft door oncologische behandelingen beschadigde zenuwbanen in haar benen. Ze loopt moeilijk, maar gaat op haar scooter toch weg, alleen wat boodschappen doen. Alles wat geld kost en niet strikt noodzakelijk is, kan niet.
Haar Algemeen nabestaanden pensioen en een kleine voorziening van € 65 brengen net geen 1000,-euro per maand op. De vrouw is 64 jaar en verlangt er naar om 65 jaar te worden. De AOW is om de een of andere reden iets hoger dan het riante inkomen van de weduwe jonger dan 65 jaar.
Voor de goede orde: de scooter heeft deze dame niet van haar inkomen betaald.
Haar man stierf in 1999. In 2009 kwam een verzekering er achter dat de ouders van haar man een verzekering hadden afgesloten. Datzelfde jaar kreeg de vrouw een eenmalige uitkering. Aan rente betalen over die extra tien jaar dacht niemand. De fiscus wel en eist van de vrouw in 2012 belasting plus heffingsrente over de uitkering. Voor deze vrouw natuurlijk een 'kleinigheid'. Weer vertelde niemand haar dat zij kon vragen om de uitkering over drie jaar te verdelen, waardoor de belasting veel lager was geworden dan € 449 of geheel niet meer betaald hoefde te worden.
Niemand vraagt zich af hoe de stakker dit betalen moet. Gelukkig kwam onze weduwe een ei tegen die de last overnam. Wie het was zal ik maar niet vertellen.
Die persoon zou zo vaak te horen krijgen dat hij gek is dat opname in een gesticht zeker noodzakelijk zou worden.
Nog een van de vele gebeurtenissen in het leven van deze vrouw wil ik mijn lezers niet onthouden. Hoewel de meesten nu al morren dat Eelt veel leuker hoort te zijn. Wat hebben zij nou met zo'n armoedzaaier te maken.
Op een stuk straat van ca. 10 meter waar niet gereden mag worden rijdt de vrouw gedwongen door haar pijnlijke benen met een vaart van 10 km door.
Ogenblikkelijk duikt er een snotneus in een politie-uniform op die haar staande houdt. Op barse toon verkondigt hij dat mevrouw een overtreding begaat die hij moet afstraffen met een bekeuring. Haar argumenten dat er vlak voor haar drie volwassen jongemannen op de fiets doorreden en er op dat moment nog twee andere op een meter afstand voorbij flitsten, worden weggevaagd, hij heeft daar niets mee te maken, als ambtenaar in functie moet hij zich met haar bezig houden.
Kortom mevrouw krijgt een bekeuring van tachtig euro. Juist in tijd dat de politie actie voerde en niemand op de bon slingerde. In een andere gemeente deelde de politie die dag kindertekeningen uit i.p.v. bekeuringen.
Een brief naar de Officier van Justitie had geen resultaat. Er is nu een brief naar diezelfde functionaris geschreven met de vraag of deze dame niet een paar dagen mag gaan 'zitten.' Het mens weet niet waar ze die tachtig euro vandaan moet halen. Van de 'grote' hoeveelheid vakantiegeld moet ze kleren kopen en diverse noodzakelijke apparaten zijn versleten.
Dit is de verzorgingsstaat Nederland. In haar kamer pronkt een wortelnoten kast, aangeschaft in betere tijden. Twee jaar geleden ging een ruit kapot. Die kan ook dit jaar niet vervangen worden.
Door haar pijnlijke benen kan ze niet zwart gaan schoonmaken. Aan niemand vraagt ze of die wil zeggen dat hij de ruit gebroken heeft en zijn aansprakelijkheidsverzekering aanspreken. Een arm mens moet eerlijk blijven, als je geen fatsoen meer hebt, bezit je echt niets meer, vindt zij.
Als haar benen ooit genezen zal ze haar bijverdienste dus ook wel aan de hebberige belasting doorgeven.
Wat mij het meest dwars zit is dat niemand aan die getraumatiseerde agent denkt. Hij zit volkomen stuk thuis. De stakker moest dat oude rot wijf een bekeuring geven. Drie psychologen zijn er al op stuk gelopen. Hij zal eindelijk arbeidsongeschikt worden verklaard.
In een van de zeldzame tv-fragmenten die ik opvang hoorde ik zo'n knaap in uniform vertellen dat een agent slechts 1300 euro per maand verdient. De meesten zijn het per jaar nog niet waard!
simpc.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: maatschappij
politie
129
Geef je reactie op deze inzending:
Je boek is een schelmenroman. Heel geestig! Je bent natuurlijk van mening dat de politie meer dan 60 jaar geleden uitsluitend uit echte kerels bestond. Een agent was toen nog iemand om ontzag voor te hebben. Helaas, voor een deel heb je gelijk.