Inloggen
voeg je column toe

Columns

Snotteren

Nu zat ik toch potdomme ook alweer te snotteren bij de laatste aflevering van 'Moeder ik wil bij de revue' . Die prachtig verstild gespeelde scène waarin Huub Stapel als norse vader volschiet als zijn zoon op het toneel speciaal voor hem 'Het dorp' zingt. Mooi serie trouwens, met veel liefde gemaakt en schitterende decors uit de jaren '50.
Maar ja, dat gejank hè. Ik mijd 'Het kleine huis op de prairie', te heavy qua
plot. Mensen die plotseling genezen, hun huis verkopen, een verbouwing cadeau krijgen, op Schiphol een geliefde in de armen sluiten, - hoe houdt die Joris Linzen het trouwens droog, dat moet wel een keiharde zijn-memories najagen, spoorloos zijn en gevonden worden, het wordt me keer op keer teveel.
Naarmate de jaren verstrijken vallen er steeds meer gaten in mijn afweer.Waar ik vroeger met een cynische snier alle sentiment uit mijn leven joeg, schiet ik nu al vol als Astrid Kersenboom me welterusten wink winkt.. Ja, nu nog even gezellig doen naar de mensen, denk ik dan, maar straks moet ze in haar eentje bij nacht en ontij naar een donker huis en dan ook nog voor de kaptafel al dat pleisterwerk van die bolle wangetjes schrapen.
En niet alleen de traanklieren maken overuren, ook voel ik het in mijn stuit en al mijn botten als het halve peloton een bocht mist of tijdens de volle sprint onderuit gaat en gehavend in een mêlee van verwrongen staal tussen de hekken belandt.
En dan muziek, niet doen. Bach; 'Erbarme dich', levensgevaarlijk, Chet Baker met My funny valentine, gegarandeerd prijs.

Een gedicht voor de verjaardag van Mevr. T. en dat leest ze dan om 12 uur, ik zie een zachte trek over haar lippen glijden , haar ogen sluieren en hup daar ga ik weer.
De man die ik oorspronkelijk voor ogen had, knoestige bonk met een teflonlaag, bestand tegen alle listen en lagen van het leven, rots in de branding, zelfverzekerd, succesvol en handig, versplintert zienderogen.
Wat overblijft breekt om de haverklap, drijft weg en zwelgt in herfsttinten.

Het is de voortjagende tijd die me parten speelt. De dagen vliegen,
het lot bepaalt, en alles is eindig en weerloos, net als ik. En eigenlijk vind ik dat zo langzaamaan wel best.

Schrijver: trawant, 28 november 2012


Geplaatst in de categorie: emoties

4.3 met 7 stemmen 203



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Mohair
Datum:
30 november 2012
Email:
louismonique4gmail.com
Spreekt me aan die mengeling van zelfspot en oprechte melancholie. De laatste alinea is prachtig. Graag gelezen.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
28 november 2012
Email:
ag.schulztiscali.nl
De door jou geschetste toestanden plagen ook mij om de haverklap, ook al is het geheel bewust een beetje aangedikt. 't Zal wel deels aan de leeftijd liggen, maat een beetje compassie of medeleven misstaat niemand in een zich toch steeds meer en meer verhardende samenleving. Met instemming maar ook lichtelijk geamuseerd gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)