Op zijn Rotterdams

Er zit een heel bot iemand in mij, die eruit wil. Hoe ouder ik word, hoe meer mijn ware persoonlijkheid tot uitdrukking komt. Het is gewoon te vermoeiend om altijd maar je meest zonnige gezicht te laten zien.
Dus tegenwoordig trap ik mensen op tenen, vraag ik kort en zakelijk naar diepste gevoelens en geef ik op ’zijn Rotterdams’ mijn mening of oordeel (‘op zijn Rotterdams’ betekent: ook als niemand er op zit te wachten, begrijp je wel..?!).

Ik moet zeggen, het bevalt me best. Het bespaart me een hoop energie. Toegegeven, energie die ik voor een deel weer kan inzetten om tenen te kussen, mijn excuses aan te bieden, uit te leggen dat ik het zo bot niet bedoelde. Dit kost me wel wat tijd. Maar als ik het tegen elkaar wegstreep, kom ik toch uit op winst. De opluchting die ik er voor terugkrijg, de bevrijding die ik voel, mijn ingehouden agressie die moeiteloos een uitweg vindt: ik voel me als herboren.

Om mezelf scherp te houden, beoefen ik van tijd tot tijd deze kunst van directheid en botte duidelijkheid, zodat ik niet teveel terugval op mijn attente, aardige ik. Hiervoor kies ik dan het liefst iemand uit die me zeer dierbaar is, van wie ik weet dat ik er wel een potje bij kan breken. Mijn moeder bijvoorbeeld. Ik wil hier niet teveel prijsgeven over ons gesprek, maar het had te maken met haar lichtblauwe jas. Waarover ik haar kordaat, rap en ongevraagd mijn mening gaf. Ik zei iets als: lichtblauw is niet jouw kleur, je bent grijs, je bent ouder,die zou ik maar heel gauw in de zak van Max doen als ik jou was’. Mijn moeder waardeerde dit zeer en omarmde mij liefdevol.

De waarheid is dat ik van nature bot en direct ben, geboren en getogen onder de rook van Rotterdam, hoe kan het dan anders. Er zijn echter jaren en jaren van beschaving overheen gegaan door studies communicatie, empathisch omgaan met mensen. Niemand kon meer aan mij zien of merken, waar ik vandaan kom. Missie geslaagd, heb ik lange tijd gedacht. Mensen vinden mij aardig en attent, voelen zich bij mij op hun gemak. Ik geloofde er zelf ook in. Totdat er langzamerhand heel kleine barstjes ontstonden in het glazuur van mijn ideale ik.

Nu zag ik onlangs een aflevering van ‘De Prooi’ met Pierre Bokma in de rol van Rijkman Groenink. Wat ben ik onder de indruk geraakt van Rijkman. Deze man heeft het tot kunst verheven om alsmaar bot en direct om te gaan met zijn omgeving! Hij heeft nooit een enkele poging gedaan om maar iets van empathisch vermogen bij zichzelf aan te boren. Hij is altijd zichzelf gebleven. Wat een authentieke persoonlijkheid. Om zo op tenen te kunnen trappen en hierdoor een ravage aan te richten, zonder dat hij ook maar een eigen aandeel zag. Klasse.

Schrijver: Mohair
Inzender: monique louis, 3 november 2013