Lithium
Er zijn van die dagen, dat je sommige mensen toch eens echt de waarheid zou willen zeggen. Maar de etiquette, en de schaamte ook om iets verkeerd te zeggen, verbiedt het je dan. Neen, je houdt je dan maar weer in en slikt het hoge woord terug van waar het kwam.
Hoe begint frustratie? Soms door een kleinigheid : de persoon tegenover je heeft constant domme opmerkingen... Je denkt nog 'ach, hij/zij weet niet beter'. Maar na een paar maal vraag je je af, of ze toch niet 'blond' zijn (ook al is hun haarkleur dat echt niet). En je schaamt je weer voor je eigen gedachtegang.
En ze weten het steeds beter, ook al is dat totaal niet zo. Van alles weten ze alles, en eigenlijk ook helemaal niets. Bemoeien doen ze zich, met alle kleine en grote dingen, die je best zelf kan, maar niet mag. Want dat weten zij beter, kunnen zij beter, hebben zij al gedaan (waarschijnlijk niet, maar dat kan je niet bewijzen)...
Je zou ze kunnen wurgen, maar dat doe je niet. Voor de lieve vrede.
Dan word je constant lastig gevallen : 'kan je even dit? kan je even dat? kan je zus even nakijken? kan je zo even doen?' En niet alleen bij jou, maar bij iedereen rondom je, doen ze dit. Na een paar maal, helpt het alleen nog om dopjes in je oren te stoppen. Ook al dringt na een tijdje, ook daar het schelle geroep door heen.
Alsof het nog niet genoeg is, word je constant per mail, per SMS lastig gevallen, met futiliteiten, prullaria, waar je je absoluut niet mee wil bezighouden, omdat je beters te doen hebt, maar dat blijkbaar voor 'de ongevoelige, nepblonde schellebel' een halszaak is.
Een mens zou voor minder uit zijn vel springen... maar nog hou je je in. Je loopt op de toppen van je tenen, vermijdt afgronden - waarin je zou kunnen vallen - en kijkt de andere kant op.
En neen, nog steeds durf je niets te zeggen. Inwendig ontplof je, nog erger dan Parijs in oorlog. Het lijkt of een hele leger tak IS strijders zich opmaakt naar je hoofd, en je brein aan flarden schiet. Een andere tak gaat richting je hart en plaatst daarin een bom. Gelijk raakt je gevoel uitgeschakeld. En je reageert een paar maal met een boos antwoord!
En dán komt het : weer een SMS, telefoontje met verwijten, de hel over je afgeroepen, omdat je het vuil van de straat bent blijkbaar. Hoe je het waagt om je frustratie te uiten?! Alles dat je deed, was niet goed genoeg... geen geld dat je gaf, geen hulp die je bood, geen dingen die je moest verzwijgen, geen bescherming die je gaf. Neen, je zou nog de politie op je dak gestuurd krijgen, omdat je eindelijk eens blijk gaf van je frustratie.
Gelukkig ben je nuchter genoeg om je weer te aarden. Dat ze het tegen je willen gebruiken, interesseert je niet meer. Je weet dat je gelijk hebt, en dat de 'schreeuwerige diva's' je niet meer kunnen lastig vallen. Tenminste voor even... want morgen is weer een dag en begint het weer van voor af aan.
Alleen lithium zou nog helpen...
Geplaatst in de categorie: pesten
Lithium
150
Geef je reactie op deze inzending: