Loslaten

Mijn zoon, 8, fietst voortaan alleen naar school. Ik leg uitvoerig uit hoe hij de verkeersweg moet oversteken: kortste route, juiste bocht, veiligste strook.
“Mama, ik ben zo’n gast met een pokerface. Maar ik snap je al na een minuut.”
Ik kijk hem verbluft aan.

“Als je zo uitdrukkingsloos kijkt, denkt iedereen dat je het niet begrijpt. Misschien moet je je pokerface eens aanpassen. Als je dit op school…”
“Daar ga je weer, mama.”
Even zakt er iets in me, een mengeling van trots en paniek.
Loslaten, denk ik. Ik pak mijn rugzak en vertrek.

Na een half uur in de tram sprint ik naar de bus. Hijgend blijf ik voor de deur staan.
“Rijd je nog mee?” vraagt de chauffeur droog.

Zijn oorringetje licht fel op in een zonnestraal die door de groezelige ramen valt. Ik wurm me door de mensenmassa, haak mijn hand in een lus. Na een kwartier kan ik zitten, kijk naar buiten, maar zie niets.

Op goed geluk druk ik op de knop, grijp naar mijn tas, maar die werkt niet mee. Uit alle macht trek ik aan het riempje van mijn rugzak, dat klemvast zit tussen twee stoelen.

“Jezus,” laat ik me ontvallen.

In paniek ruk ik als een bezetene aan het riempje. Achter me hoor ik het sissende geluid van deuren die openen.
“Chauffeur, ik wil uitstappen, maar mijn rugzak zit vast!”

Het meisje op de stoel achter me doet een oortje uit. “Rustig blijven en naar rechts trekken.”

De chauffeur brengt de bus tot stilstand en loopt naar me toe. Behulpzaam sjort hij aan mijn tas.
“Zo, dat zit knap vast.” Ook hij krijgt het niet voor elkaar.

Ik merk de ongeduldige blikken van passagiers en kijk weer naar de rug van de chauffeur.
Plotseling schiet het riempje tussen de stoelen vandaan. De buschauffeur verliest bijna zijn evenwicht. Snel neem ik mijn rugzak van hem over.

“Excuses voor deze idiote actie!” roep ik dwaas.
Twee pubers wisselen een spottende blik uit. Ik zie het nog net voordat ik de bus uitspring.

’s Avonds, als ik thuiskom, draait mijn zoon zich van zijn scherm.
“Hee, mama.”
Hij steekt zijn vuisten in de lucht en sluit zijn ogen, alsof er een doelpunt is gescoord. Daarna kijkt hij me lachend aan.
Hij is verder dan ik dacht.

fiets bus loslaten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 378