Versoepeling maatregelen

Ik ga voor het eerst weer naar de kapper. Mondkapje mee, waterfles mee. Wat nog meer? Voor de zekerheid maar eigen lectuur mee. Voel me warempel een beetje gespannen. Ik stap binnen, was mijn handen direct met gel. Daarna ga ik los. Ik vergeet de anderhalve meter afstand. Mijn favoriete kapster lacht me toe, zij draagt geen mondkapje. Niemand draagt een mondkapje. Ik hoor mezelf zeggen: ‘welnee, ik doe hem niet op, veel te benauwd. Ik heb geen klachten, jij ook niet, neem ik aan?’ Ze schudt haar hoofd. Terwijl ze mijn plukjes haar insmeert en er folie omheen doet, klets ik tegen haar, en zij praat terug. Op minder dan een halve meter afstand.

Een oude dame lacht voluit naar de jonge kapster die even haar schouder aanraakt. Er komt nog een dame binnen. Met rollator. Ze wordt hartelijk welkom geheten, op nog geen zestig centimeter. Wat gebeurt hier? Als ik met mijn hoofd achterover in de wasbak lig, zie ik de airco tegen het plafond. Design vorige eeuw. Wat was daar ook weer over gezegd, peins ik, terwijl mijn hoofd intens gemasseerd wordt.

Verdwaasd wandel ik naar huis. Over versoepeling gesproken, ik kan er wat van. Ben ik onder de mensen vergeet ik per direct afstand te houden. Wat zegt dit over mij? Al mijn collega’s zijn al op de werkplek geweest (behalve die ene met corona), ik werk nog vanuit huis. Voorzichtig, voorzichtig. Ik ga naar de supermarkt, zie verder geen mens, alleen digitaal. Behalve mijn broer, toen we samen ons ouderlijke huis schoonmaakten. Maar verder?

In de verte komt zoon aan fietsen, zes halve lesuren achter de rug. ‘Waar kom jij vandaan?’ roept hij, gebaart naar mijn haar. ‘Geverfd, maar had geen zin in getut en geföhn’. ‘Het is mislukt’, constateert hij met de stelligheid van een manager die direct het slechte nieuws op tafel legt.

In de keuken komen we elkaar weer tegen. Onder het handen wassen danst en zingt hij hard, met soul, zijn zelfbedachte liedje van schuttingwoorden. Pesterig haalt hij nog een keer flink uit. Draait om zijn as. ‘Ssst, papa is aan het beeldbellen met zijn collega’s’ fluister ik. Zoon bevriest, haalt daarna zijn schouders op.

In de badkamer kijk ik in de spiegel. Natte slierten omlijsten mijn gezicht. De uitgebeten blonde plukjes zijn weggepoetst, alsof ik met mijn hoofd in een doos met donkerbruine schoensmeer heb gehangen.

versoepeling maatregelen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 199