Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Terug van `weggeweest´

The stars aren’t diamonds and the moon’s not blue
There’s no gold at the end of the rainbow
There’s no dream to hold on to, without you
The only thing that’s real
Is this lonely road tonight... (Steven Allen Davis)




KRIJGSMACHT; datum als postmerk...

Aan soldaat milicien Eric Vandenwyngaerden, las hij die ochtend in de zomer van ‘78.
Het was dan eindelijk zover. De instelling die van jongens mannen maakt, meldde hem per dienstpostkaart in de gebruikelijke saaie bewoordingen: ”U zal onder de wapens geroepen worden om uw werkelijke diensttermijn te vervullen op één september van het jaar negentienhonderd achtenzeventig.........een oproepingsorder zal U later toekomen.”
Na een maand ‘opleiding’ in Gent zou hij als ambulancier in het militaire hospitaal van Soest gekazerneerd worden, stond er verder nog...


Maar soldaat was hij nooit écht geweest... Ook in Duitsland had hij zich handig verscholen achter zijn ernstig uiterlijk en kreeg de leiding over een nieuwe leerschool: de bar van de onderofficieren en andere tijdelijke zakkenwassers die in de waan gelaten werden de scepter te mogen zwaaien, terwijl ze in wezen nog kinderen waren.

“De barman heeft altijd gelijk,” zei zijn chef hem tijdens hun eerste gesprek en dat was eigenlijk de belangrijkste les die hij in het Belgische Leger leren zou. En hij trok af en toe vreemde ogen als hij zag hoe het er aan toeging, daar in Soest.
Zo werden er blijkbaar voortdurend disputen gehouden over het al dan niet verwarmen van de gangen van het hospitaal; waarschijnlijk eeuwigdurende onderhandelingen want in april, toen hij afzwaaide, stonden de ramen nog steeds wijd open de buitenlucht te verwarmen. Ja, het werd tijd dat de Belgische troepen uit Duitsland vertrokken, want ze maakten het daar maar al te gortig. En hij kon het weten.

Op de snelweg, voor de laatste keer onderweg naar huis, trachtte hij deze en andere herinneringen van zich af te zetten en zich op het wegdek te concentreren. Maar zijn ogen, die een mikpunt in de verte zochten, strandden plots op een ondoordringbare muur van mist. Instinctief matigde hij zijn snelheid, zich wel bewust van het feit dat hij de rest van de reis extra voorzichtig zou moeten zijn. “Nu geen domme dingen doen jongen,” dacht hij. “Laat de verloren tijd het pleit niet winnen.”
In de gegeven omstandigheden was dagdromen zeker de boodschap niet, maar toch doemden telkens weer beelden op... ze lieten hem niet los.
‘s Avonds kreeg hij immers telkens weer een overvolle bar wereldverbeteraars, meedrinkers en eindeloze schuldenmakers over de vloer, want het ‘vocht’ was er zo goed als gratis en dat leidde niet zelden tot overmaatse braspartijen. Geen wonder dus dat de periodieke drankzucht hoogtij vierde in deze geïsoleerde gemeenschap van Belgen in het buitenland. Maar zoals gezegd had hij als barman steeds het laatste woord en nooit had hij iemand horen knorren als hij kordaat een drankje weigerde of besliste de tent te sluiten. Neen, hém konden ze niet deren, de sterren en de strepen...

En elke streep, die nu langs zijn wagen voorbijgleed, bracht hem dichter bij zijn lief en er verscheen een vage glimlach rond zijn lippen als hij dacht aan de woorden die hij haar had geschreven in zijn laatste brief:
Windkracht negen, nu ik je lang niet meer kuste...

Nee, de verloren tijd was zeker niet tevergeefs geweest. De bar, de strepen en de drinkebroers; hij had ze allen overleefd!
Nu eindelijk - nog “nul en enkele uren” - en hij was terug van 'weggeweest'!

Schrijver: Eric Vandenwyngaerden, 26 september 2008


Geplaatst in de categorie: emoties

3.4 met 5 stemmen 318



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Eric
Datum:
30 september 2008
Email:
eric_vdwgdpandora.be
Inderdaad... zelfspot en humor... 'voorgoed weggeweest? Vergeet het maar en wees gerust... ik duik regelmatig hier en daar weer op:
users.telenet.be/eric_vdwgd./publi_gie rik_3.htm
Bedankt voor je reactie!
Naam:
Iris
Datum:
29 september 2008
Email:
iris.aguirretigo.com.py
Jij, Eric, ooit tussen wereldverbeteraars, meedrinkers en eindeloze schuldenmakers? Zo kan ik je mij niet voorstellen: jij de ernstige leraar maar met toch altijd weer dat tikkeltje zelfspot en humor. En nu niet voorgoed 'weggeweest' blijven hoor.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)