Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Mooie woorden

Op iemands uitvaart is een grafrede gebruikelijk. Lovende woorden rollen uit de monden van de nabestaanden en vrienden over wijlen Jan of Marie. Erg jammer dat de opgebaarde die woorden niet kan horen, denk je dan.
Het zit diep in onze cultuur. Waardering spreken we niet uit want dat spreekt vanzelf. Kritiek mag wel, maar een complimentje ho maar. Als iemand dood is, gelden er andere wetten. Vrienden van de overledene zijn er als de kippen bij om de genodigden op de uitvaart te vertellen hoe geweldig hij of zij was. Dat hij zo mooi kon zingen, of dat zij zo veel heeft betekend voor de kinderen, of dat hij de pijler was onder de club. Allemaal mooi en van harte gegund, maar waarom staan we niet stil bij iemands kwaliteiten als die persoon nog leeft? Het omgekeerde komt gek genoeg ook voor. Bij leven vond men de overledene een hufter. Orerend bij de kist echter blijkt men de dode hoog te achten. ‘Over de doden niets dan goeds’ is kennelijk een ijzeren regel.

Hoeveel verbitterde mensen heb je niet die nooit een complimentje krijgen? En hoeveel ervan die het nooit kregen liggen onder de zoden?
Je zou iedereen toewensen om bij de eigen uitvaart te zijn. Gewoon bij leven en welzijn stiekem in de kist laten kruipen. En dan iedereen laten komen op die begrafenis. Kan ‘de overledene’ zelf eens horen hoe positief de achterblijvenden over hem of haar denken.

Laten we één ding afspreken. Kijk goed om je heen. Weet je iemand in je omgeving die je erg waardeert, maar aan wie je dat nog nooit hebt gezegd? Wacht niet totdat die persoon doodgaat. Geen tijd te verliezen. Stap op die persoon af en zeg dat je hem om die of die reden uniek en geweldig vindt. Het zal die persoon goed doen het van je te horen.
En wie weet verleng je zijn of haar leven er wel mee.


Zie ook: http://www.gmuitgevers.nl

Schrijver: George Knottnerus, 15 oktober 2008


Geplaatst in de categorie: emoties

4.1 met 10 stemmen 895



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Lucy Boogaard
Datum:
11 september 2009
Beste Meneer G. Knottnerus,

Hoe herkenbaar en treffend geschetst! Ik sta soms zelf ook met verbazing naar de zogeheten rouwadvertenties te kijken, en constateer dan dat de zogenaamde 'hufters' de hemel -hoe ironisch- worden ingeprezen. Bij mij gaat helaas de vlieger 'Over de doden niets dan goeds' niet op. Verguizen hoeft natuurlijk ook weer niet tijdens de grafrede. Maar dat even terzijde. Als men inderdaad bij leven de mensen die waardering verdienen eens vaker een schouderklopje geeft en de 'hufters', -die toch al tussen zes planken liggen en er geen flauw benul van hebben- niet de hemel inprijst, dan zijn we al een heel stuk op de goede weg. Een vriendelijk gebaar, een bemoedigend woord kan voor een ander zo veel meer betekenen dan lovende woorden aan een graf of in een rouwadvertentie waarvan de nabestaanden weten dat ieder woord gelogen is. Ik weiger aan die ijzeren regel vast te houden, en zwijg liever in zeven talen dan met een uitgestreken gezicht mee te huichelen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)