Beschouwingen

Vergankelijkheid

Ik leg mijn koude handen tegen mijn wangen en kijk mezelf aan. In mijn ogen probeer ik te lezen hoe ik mij voel. Mijn buik rommelt wat als ik mijn bekken kantel. Mijn schouders trek ik naar achter, dat ziet er al minder zielig uit vind ik. Ik tover de mist weg met mijn elleboog, ik wil dat deze troostende handen mij niet loslaten.

Ik tuf in de wastafel en leg mijn tanden bloot. Het lijkt bijna op een grijns. Het wondje op mijn onderlip is weer open. Mijn gezicht is hetzelfde gebleven, maar voor het eerst word ik me bewust van de tekeningen, elk jaar meer, elk jaar mooier. De jaarkringen op mijn handen verraden wanneer mijn moeder mij ter wereld bracht en mijn huid heeft zijn kleur verloren. Sneeuwwitje dringt zich aan mij op, achtergelaten in het bos waar ze de weg niet kent met de goodwil van de jager in haar beursje. Beter vanzelf sterven dan moord op mijn geweten moet hij gedacht hebben.

Ik maak oren met mijn handen, knijp mijn ogen samen en ik kijk boos. Darwin had gelijk, en Andries Knevel vind ik ook een stuk aardiger sinds afgelopen week. En toch gaan onze voorouders nog steeds met de billen bloot in de dierentuin. Een onvergankelijk ras zijn we dus. Als we elkaar uitmoorden zijn er nog voldoende apen om opnieuw te evolueren. Geruststellend.

Schrijver: Christina Kremer, 9 februari 2009