Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

DON QUICHOT IS TERUG.

Ik kan niet beoordelen of het verstandig is of oerdom wat ik doe. Het is mij overkomen, net zoals jouw wellicht ook van alles overkomt. Mijn hele leven heb ik netjes tussen de voorgeschreven krijtlijntjes gelopen. Maar die voorzichtige zekerheid ben ik kwijtgeraakt.

Ik ben voor een jonge Roemeense vrouw gaan zorgen. Zij is ziek en heeft de intensieve zorg van een specialist in het ziekenhuis nodig. Maar als je in dit land niet de Nederlandse nationaliteit hebt en moet bedelen om in je bestaan te kunnen voorzien, berg je dan maar. Geen hond die zich om je bekommert. Inmiddels ben ik, in haar ogen, haar beschermengel geworden en zij is voor mij het liefste meisje van de wereld. Ja, ook dat nog. Dus vecht ik mij dood voor haar. Om alles en tegen alles en iedereen. Tegen beter weten in. Een dwaze idealist, die zich nooit gerealiseerd heeft hoe hard dit land in nog geen vijftien jaar tijd is geworden. Voor haar eigen inwoners en voor haar ongenode gasten.

Als de mensen in de gaten krijgen wat ik aan het uitspoken ben ontstaat er een tweedeling. De ene helft looft mijn bestaan. Roemt mijn inspanning en uithoudingsvermogen. Moedigt mij aan de zorg voor Mariuta te continueren. Gaat een standbeeld voor mij oprichten en vraagt een lintje voor mij aan bij Hare Majesteit. Dit alles onder de voorwaarde dat het hun geen cent mag kosten. Logisch.

De andere helft heeft zich bewapend. Zij willen mij onderuit schoffelen. Zagen de poten onder mijn stoel vandaan. Schroeven mijn kop langzaam maar zeker los. Zij weten precies wat wel en niet mag in Nederland en brengen mij daar middels dikke brieven van op de hoogte. Joost mag weten hoe ze aan mijn banknummer zijn gekomen, maar ik word finaal kaalgeplukt. Met een éénmalige machtiging, dat dan nog wel. Achter mijn rug om gaan zij over mij klagen bij de witte boorden mannen. Vertellen onzin en leugens over mij in de hoop, dat ik mij daartegen moet verdedigen en niet meer toe kom aan mijn hoofdtaak: de zorg voor Mariuta.

Ik ben de Don Quichot van de eenentwintigste eeuw geworden. Met dit verschil: Don Quichot zag de windmolens in het Spaanse landschap staan. Ik ken mijn windmolens niet. Weet ook niet waar ze staan. Onder de grond waarschijnlijk. Ik vrees, dat ik daar uiteindelijk ook zal eindigen. Want je redt het niet meer in dit land. Nooit.

Schrijver: Ad Kop, 26 juli 2009


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.3 met 9 stemmen aantal keer bekeken 525

Er is 1 reactie op deze inzending:

Hendrik Klaassens, 15 jaar geleden
Jij volgt tenminste je hart, ongeacht de consequenties en ongeacht de weerstanden die je daardoor ondervindt. Dat vind ik respectabel, want dat kunnen maar weinig mensen van zichzelf zeggen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)