Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

DE SLAGERSVROUW

Het is altijd wennen wanneer je uit het gehaaste en drukke Nederland komt en een franse dorpswinkel binnen stapt.

In Frankrijk bestaat nog de merkwaardige gewoonte met een cheque te betalen. Je moet er niet gek van opkijken als dit betaalmiddel voor het kopen van een enkel brood wordt gebruikt. Dit zorgt vaak voor veel oponthoud. Cheque uit de tas, pen zoeken, leesbril zoeken, de cheque invullen die daarna door een apparaat wordt gedraaid, waarna vaak blijkt dat de cheque niet getekend is. De cheque alsnog tekenen, weer door het apparaat enz. Daarbij wordt elke handeling op zijn beurt weer onderbroken door een opmerking, die betrekking heeft op de betreffende handeling en een kleine opmerking kan al weer gauw aanleiding zijn tot een uitgebreid gesprek.

Zoveel haast als de Fransen op de weg hebben, zoveel tijd hebben ze in de winkel. Zelf heb ik wel eens meegemaakt, dat een Fransman me op een smal bospad door een nogal opdringerig gedrag te kennen gaf, dat hij me toch wel erg graag wilde passeren. Toen ik hem daartoe de gelegenheid had gegeven, trof ik hem een klein stukje verderop handenschuddend met een paar bosarbeiders aan. Even later deed zich dezelfde situatie voor en kleefde hij weer aan mijn bumper; kennelijk ten prooi aan vreselijke haast.

In de winkels echter gaat het er allemaal heel anders aan toe. De gesprekken slepen zich voort en niemand trekt zich er wat van aan of er nog iemand staat te wachten. Als je opgelucht denkt dat je voorganger het gesprek beëindigd heeft en al bij de deur staat, kan het zo maar gebeuren dat ze weer terug keren en een geheel nieuw onderwerp aanboren.

Eerst dacht ik dat het er mee te maken had dat ik een buitenlander was en toch wel alle tijd zou hebben, omdat ik met vakantie zou zijn, maar toen ik bij de slagerij in ons dorp voorzichtig informeerde naar de gezondheid van de slagersvrouw werd ik even zo uitgebreid bijgepraat alsof ik een ingezetene was,
Nee, het ging allemaal niet zo goed. Reuma hè. Ja, dat komt natuurlijk van de hele dag werken met dat koude vlees dat door je handen gaat. Koelcel in, koelcel uit. Wat dat betreft was ze blij dat ze binnenkort met pensioen kon gaan; dan zou ze ook wat meer tijd aan de kleinkinderen kunnen besteden.
Gelukkig ging ze nu één keer per week naar een kuuroord. Daar kreeg ze warmwaterbaden en een massage. Heerlijk was dat. Ja, daar kwam je echt ontspannen vandaan. De laatste keer was ze in slaap gevallen. De tijd was al lang om, maar ze hadden d’r maar laten liggen.
Voor de rest was er weinig tijd voor ontspanning. Eigenlijk was ze nog nooit ver buiten het dorp geweest; ook nog nooit op vakantie. Tot het afgelopen jaar. Ze hadden er lang over nagedacht en toen, na veel wikken en wegen, toch de winkel maar voor een week gesloten.
Met haar man, zuster en zwager waren ze naar de Middellandse zee gereden. De zee had ze in haar hele leven nog nooit gezien. Het was een prachtige rit er naar toe. De tocht voerde dwars door Frankrijk. Ze had haar ogen uitgekeken. Wat woonde ze toch in een prachtig land. Maar het hoogtepunt moest natuurlijk nog komen. De zee!
Het leek haar zo fantastisch. Natuurlijk had ze hem wel eens op de televisie gezien en op ansichtkaarten maar nog nooit echt. Toen ze er bijna waren, is ze van de zenuwen op haar bril gaan zitten. Helemaal stuk, dus van de zee heeft ze niets gezien, maar het was wel fijn hoor, die zon en zo, en ze was nog tussen haar man en zwager een stukje het water in gelopen.
Al met al was het toch een heerlijke vakantie geweest..............

Toen ik voorzichtig even omkeek, bleek dat het inmiddels aardig druk geworden was in de winkel en heb ik maar gauw afgerekend.

Schrijver: frans brugman, 10 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: woonoord

2.2 met 6 stemmen 3.202



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)