Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Het échte voetbal

Ik ben al een tijdje vaste keus in het straatelftal. Linksbuiten speel ik. Van nature ben ik rechts, maar juist daardoor maak ik verrassende passeerbewegingen naar binnen en bedien ik de grotere jongens van pasklare voorzetten bij het doel. Ik ben snel, en vermaard om mijn verraderlijke tempowisselingen.

Terwijl de zon nooit onder gaat spelen we eindeloze wedstrijden met maar één dwingende spelregel; 'drie corners is penantie'. En als we met te weinig zijn is er eentje vliegende kiep. We hebben nog nauwelijks last van de enkele passerende auto en gebruiken de stoepranden aan weerszijden van de straat als kaats om de tegenstander in de luren te leggen. Als er geen partijtje is, oefen ik op de blinde muur naast ons portiek en mik op de hoeken van het doel dat in ruwe streken met stoepkrijt op het oranje baksteen is gekalkt. Tot diep in de herfst in korte broek, en op volleybalschoenen van de Bata dender ik 's middags over de trap van ons huis op de tweede verdieping naar beneden.

Naar buiten, gilt het in me, naar buiten. Zo gauw mogelijk naar de vrijheid van de straat.

Maar het échte voetbal speelt zich af in het park, bij de club.
En na lang soebatten mag ik.
De geur van nieuwe voetbalschoenen als het vloeipapier in de zwarte doos wordt opengevouwen. Het glanzende stugge leer, het straktrekken van de spierwitte veters, de eerste keer dat ik tijdens het passen de vloer van de winkel onder de noppen voel. Rood en zwart zijn de kleuren van mijn club en dus is mijn voetbalbroek zwart, het shirtje rood met zwarte bies en hebben mijn sokken, waarin -op aanraden van 'de leider'- stevige scheendekkers worden geschoven, afwisselend rood/zwarte banen. De leider is een avond op bezoek geweest om mijn ouders voor te lichten over de regels van de club en mijn motivatie te testen. Ik kom erdoor.

Op donderdagavond wordt voor het eerst het gestencilde clubblad in de bus gedaan. Het kost even tijd om de codes te ontcijferen, maar ik begrijp dat VVP pupillen E7- dat ben ik - zaterdagochtend om kwart over tien thuis speelt. Tegen RAVA B6. Als goalgetter van de straatcompetitie stel ik me veel voor van mijn debuut op het heilige gras.
In mijn verbeelding zie ik me man na man passeren en met verwoestende afstandsschoten en kunstzinnige hakjes de meest onwaarschijnlijke doelpunten maken. Daarna wordt er vanaf de kant geklapt en gefloten en hangen medespelers juichend om me heen.

Het eerste wat me opvalt is de stank in de kleedkamer van het thuishonk. Een melange van zweet, te lang gedragen sokken, oud vocht en winderigheid.
De jongens gillen en schelden, slaan elkaar met tassen en handdoeken. Voetbalschoenen met harde modderplakken en oud gras onder de zolen vliegen door de ruimte, er wordt hoog en schel gelachen, totdat de leider met barse stem de orde herstelt.

Hoewel nog pupil zijn de jongens van RAVA B6 twee jaar ouder en groter dan wij. Ik zorg dat ik op links voortdurend aanspeelbaar ben, maar mijn teamgenoten ziet me niet staan en schoppen de bal telkens naar vriendjes in kansloze posities. Dan krijg ik een bal die van de voet van een tegenstander is gesprongen. In de vlucht neem ik hem met de binnenkant van mijn voet mee en ijl op topsnelheid langs de lijn richting goal. Het veld ligt open, dit wordt 'm.

Plotseling slaan mijn benen onder me weg en land ik met een doffe klap op het harde droge gras. Ik schuif een meter door, en weet even niet wat me overkomen is. Ik ben getackeld. Met geschramde knieën, een zeer hoofd en een omgeklapte duim mag ik van de leider naar de kant. Ik kan niet verder spelen. Maar er is meer dan de fysieke pijn, ik heb een gevoel dat ik nog niet ken maar dat ik veel later weet te benoemen als ontluistering. Vernederd en wraakzuchtig ben ik, maar uitgeschakeld.

Na een mislukt kopduel in een uitwedstrijd, waar ik een lichte hersenschudding aan overhoud, een enkelblessure als gevolg van natrappen en een venijnige elleboogstoot in mijn ribben tijdens een jubileumtoernooi, staan mijn voetbalspullen een paar maanden later bij de zoekertjes in het clubblad.
Ik ben niet gemaakt voor het échte voetbal.

Schrijver: trawant, 27 februari 2010


Geplaatst in de categorie: sport

4.2 met 6 stemmen 1.132



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)