Geloof - Beeldspraak uit een forum
In een forum over een boek van Marinus Knoope volgde ik onlangs een discussie over geloven en overtuigen. Ik schreef een reactie en er ontstond een mooie beeldspraak. Te waardevol om te laten verdwijnen in een forum dat na verloop van tijd onbereikbaar wordt, dacht ik bij mezelf. Hopelijk krijgt het hier wel een plek en wellicht zelfs wat ‘media exposure’.
De geparafraseerde begintekst uit het forum:
Hoe vertaal je filosofisch geloven naar praktisch geloven? Welke grenzen zijn er aan het durven en kunnen geloven, zodat je geloofwaardig blijft? Hoe laat je het geloof groeien en hoe blijf je daarbij realistisch?
Ik schreef het volgende:
Ik merk dat ik bij het woord 'overtuigen' veel meer de associatie krijg van iets hards, betweterigs en dat 'geloven' me veel milder in de oren klinkt. Hieronder ben ik gaan associëren met dit gevoel en kwam (uiteindelijk) op een beeldspraak uit, die ik hier helemaal uitbouw. ;)
Iemand die heel erg in zijn eigen gelijk gelooft, is overtuigd van zichzelf.
Iemand die heel erg gelooft, kan doorslaan tot een extreme overtuiging, maar in hoeverre is dat nog een geloof?
Heel erg geloven kan ook diepgelovig zijn in rust en stilte. Hoe hectisch de omgeving ook is, deze diepe kern blijft intact en is onaantastbaar. Ik weet niet…overtuigingen komen bij mij opdringerig over. Al schrijvend mijmer ik nog even verder. Bij een overtuiging is je referentiekader in een bepaalde richting vastgezet en dat geeft houvast. Bij geloven kan dat ook zo zijn, maar geloven kan juist ook heel transparant en open zijn; er is ruimte voor andere meningen, geloven en overtuigingen. Hoe meer wirwar hoe beter, zou ik haast zeggen.
In beeldspraak zou ik het vervolgens willen vertalen naar dieper geloven is dieper voeding krijgen met het geloof in jezelf, als wortels die steeds dieper water zoeken en vinden (geen enkele richting is een verkeerde kant op). Meer overtuigen en het zoeken naar bevestiging hierin lijkt meer op het ommuren van je overtuiging, zodat deze sterker overeind blijft staan, bestand tegen de buitenwereld. Is daarmee het persoonlijke geloven eerder naar binnen gericht en het persoonlijke overtuigen eerder naar buiten gericht?
Nog meer beeldspraak -en nu wordt het plaatje compleet voor mij -
Geloven zie ik als de wortels van een boom die steeds dieper en fijner in de grond hun weg zoeken en water vinden en daarmee de boom voeden.
Overtuigen/Overtuigingen zie ik als de stam van de boom die elk jaar een laag erbij krijgt en zichzelf deelt en vermeerderd (cambium). Daarmee groeit de stam en biedt deze, samen met de bast, bescherming aan de boom. Hoe ouder de boom, hoe meer en groter wordt de stam (overtuiging). En soms ook hoe ouder de boom, des te minder flexibel deze is (vastgeroeste overtuiging).
En zelfs als de boom is omgehakt (iemand al zijn overtuigingen kwijt is) door welke ramp dan ook, kan er door de wortels nog steeds een stuwende kracht stromen, die een nieuwe loot ergens doet gaan groeien.
Maar is een boom volledig ontworteld (er is geen enkel geloof meer) dan heeft de stam (de overtuiging) zijn functie verloren en is de boom ten dode opgeschreven.
Zowel overtuigingen als geloof zijn belangrijk en beiden hebben elkaar nodig. De wortels (geloof) laat water stromen door de stam (overtuiging) en het water komt uit bij het meest wezenlijke van de boom; de bladeren. Het hele systeem staat in interactie met de omgeving en vormt een cyclus binnen andere cycli. Het voedt zichzelf en dient de omgeving, reguleert en houdt balans. En dat is de realiteit.
gmail.comGeplaatst in de categorie: filosofie
geloof
295
Geef je reactie op deze inzending: