Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Over 'De tijd staat open' van Gerrit Kouwenaar

Deze matte/sombere/sobere dichtbundel is verdeeld in vier thema's, is dus keurig of wreed gevierendeeld en of er sprake is van een eenheid, men moet bij gelegenheid de besnorde dichter er maar op aanspreken, in ieder geval zie ik een kosmische ruimte voor me, waar de woorden als gevallen sterren in verschijnen, als regendruppels en windvlagen uit het niets opkomend. De woorden zijn met een vroom monnikengeduld geschreven met het principe 'schrijven is schrappen', sterk afgewogen, en ze verraden een behoorlijke dosis levenswijsheid, diep en raadselachtig gemaakt en waarom ook niet, zo van kijk maar hoe onverstaanbaar eenzaam een dichter kan zijn. De dichter heet Gerrit, vertoevend in een even geïsoleerd, planetair zielsniveau als de andere Gerrit, die van de sinistere familie Achterberg. 'Kijk, het heeft gewaaid', zei Remco Campert en Kouwenaar keek en Kouwenaar ging voortborduren en hij voltooide zowaar een gedicht. Prachtige samenwerking! Zeer alert van Kouwenaar om zo'n typische opmerking aan de alledaagsheid te ontroven om het een ereplek te geven binnen zijn dichtwerk, zoals Prometheus het vuur uit de hemel stal. Er is veel afbraak en bezonnenheid, trieste vergezichten zonder troostvol uitzicht, bijna macaber, als een spookhuis waar woorden mij doen schrikken en waar de desillusie loert en einddoel is, waar zelfs de rit in het felgekleurde wagentje een zielloos gebeuren lijkt, want groots ontdaan van alle mâya, benaderbaar dit laatste. En soms, al is het nog zo uitgezuiverd, zijn er nog teveel woorden die er niet hoeven te staan. Dat is het vaak met G.K., teveel oase en te weinig woestijn, maar absoluut een topatleet met woorden, een Olympische discuswerper, 'en wees onverdicht', ach, beste Gerrit, doe dat toch maar niet, nooit van je leven! Tover maar raak en raak maar de tover, ijzig helder en surrealistisch zoals je bent. Kom terug uit het Niets, misschien is je pen gewoon leeg... wij aanbidden jouw diepgang!, 'deze vanzelfsprekende geboorte van as'. Wees opnieuw een Phoenix. De Titatovenaar der Vijftigers kan zichzelf beter uit zijn stilstand klappen!

Schrijver: Joanan Rutgers, 20 september 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.0 met 3 stemmen 271



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)