Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Hella S. Haasse: Geen winterakker

Geen winterakker hard en zwart
geen stroom, die tot kristal verstard
groenglanzend in zijn bedding sliep,
zo grondeloos, zo eeuwig diep
zo diep bevroren als mijn hart.

Geen zilverpalmen op het glas
o grillig als het wild gewas
- varens, lianen, vlijmspits riet -
bloemarabesk van kil verdriet
die in mijn leven staat gekrast.

Decemberhart, mijn bloedrobijn,
er is geen uitkomst voor die pijn
Wie 's winters bloeit betaalt een prijs:
in alle knoppen bijt het ijs.

Hélène Serafia Haasse werd geboren in 1918 te Batavia.
Haar moeder heette Katherina Diehm-Winzenhöhler, zij was pianiste en ze had haar opleiding aan het Amsterdamse conservatorium gedaan.
Haar vader heette Willem Hendrik Haasse en hij was inspecteur van financiën te Nederlands-Indië. Hier doorliep Hella de lagere school en het gymnasium. Opvallend is dat vele topschrijvers een gymnasiumdiploma hebben.
Van 1924 tot 1928 verbleef Hella met haar broertje bij hun opa en oma in Nederland. Dat was zo omdat hun moeder moest kuren in Davos.
Eenmaal terug in Indië stortte ze zich volledig op lezen en toneelspelen. Uit haar vaders bibliotheek graaide ze de ene historische roman na de andere, een onstuitbare leeshonger, o.a. Van Lennep en Hugo.
In 1930 verhuizen ze van Bandoeng naar Buitenzorg, waar het echte Indonesische leven plaatsvond. Ze schreef op haar elfde al een eerste historische roman. Over genialiteit gesproken. Op het gymnasium groeide haar voorliefde voor de poëzie en de literatuur plus mythen en sagen.
Je ziet veel schrijvers eerst beginnen met een poëzieperiode. Zo ook ooit bij de schone Hella, zowel van binnen als van buiten. Edel, liefdevol en rein.
In 1938 studeerde zij 1 jaar Scandinavische en Germaanse heldensagen, waar zij mee stopte toen ze ontdekte hoe de Duitse soldaten deze materie misbruikten.
In 1940 ging ze naar de Amsterdamse Toneelschool om drie jaar later af te studeren. Haar acteertalent was een opzet voor haar schrijftalent, ze begon romans te schrijven.
Haar moeder zat in die oorlogsjaren nog in een jappenkamp.
In 1944 trouwde zij met Jan van Lelyveld, die zij in 1939 ontmoette bij de redactie van 'Propria Cures'.

In 1945 verscheen haar poëziedebuut 'Stroomversnelling'. 'Oeroeg' betekende haar prozadoorbraak, dat verfilmd werd, evenals 'Charlotte Sophie Bentink'.

In 1981 ontving zij de Constantijn Huygensprijs en zoals verwacht in 1984 de P.C. Hoogtprijs.

Zij verhuisden in 1981 naar St. Witz, boven Parijs. Daar bleven ze bijna 10 jaar.
Zij kreeg vele eretitels aan universiteiten en academies. In 2000 werd zij zelfs benoemd tot Officier dans l'Ordre de la legion honneur, wat zeer zeldzaam is.
Internationaal is zij ook flink doorgebroken met roemrijke successen.
In 1988 had ze het beroemde interview met koningin Beatrix.
In 1990 kwamen ze weer in Amsterdam te wonen.

Ze is nu 92 jaar, maar zoals ze zelf zegt, haar absolute leeftijd is 12 jaar, dus de term 'bejaard meisje' vindt zij zeer terecht. Want toen zij 12 was gingen haar ogen en zintuigen volledig open voor de wereld om haar heen en in zichzelf, vol dynamiek en altijd nieuwsgierig op glorierijke ontdekkingstocht. Gezien ook haar buitenlandse roem zou de Nobelprijs voor de Literatuur best eens naar haar kunnen gaan, vind ik, liever dan naar Harry Mulisch, die er al zolang op zit te azen.
Nee, geef mij dan maar de liefelijke bescheidenheid van Hella Haasse!

Schrijver: Joanan Rutgers, 19 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.3 met 3 stemmen 242



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Fabiola
Datum:
19 oktober 2010
En doe bij je nieuwe roman vooral een boekje met jouw bijzonder onderhoudende beschouwingen over Nederlandse dichters. Misschien moet je ook wel een literaire radio- of televisie/internet rubriek beginnen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)