Hans Warren: Nabil en Takis
Nabil en Takis
Vanmiddag, lezend in Kavafis' verzen,
herlezend, proevend, vloeit geluk
overdadig binnen met de herfstzon.
Ik ben gezalfd en warm, er klinkt
arabische muziek, griekse muziek,
en in de tuin, stralend in jeugd en schoonheid
oogsten Nabil en Takis henneptoppen.
Ik heb geurige koffie klaar staan in
doorzichtig porselein, maar roep nog niet,
volg Takis' halslijn in het open shirt,
zie Nabil bukkende zijn billen spannen
en ruik opeens door de wijdopen tuindeur
de overweldigende harsgeur van de hasj.
'Tracht ze te bewaren, dichter.
De droombeelden van je liefde.'
Johannes Adrianus Menne Warren oftewel Hans Warren werd geboren in 1921 te Borssele. Hij was enig kind van Albertina Femmetje Mennes en Pieter Warren.
Zijn vader was ingenieur voor water- en wegenbouw.
Op de openbare lagere school was hij een buitenstaander en hij maakte weinig contact met leeftijdgenoten. De hoofdmeester wees hem op de natuurliefde.
In 1935 kwam hij op het Lyceum te Goes, waar zijn leraar E. Jacobi (de latere directeur van Artis) hem ook al op de natuurliefde wees. In 1941 deed hij eindexamen, vervolgens woonde hij kort te Amsterdam, deed vrijwilligerswerk en begon te publiceren in diverse natuurtijdschriften, die hij illustreerde met eigenhandige tekeningen van vogels.
In 1946 verscheen zijn poëziedebuut 'Archipel'. In 1949 werd hij ambtenaar van de burgerlijke stand te Borssele. Hij ontmoette in dat jaar Mabel MacLaurin, een Engelse jongedame, die 7 jaar jonger was. Ze had Frans in Oxford gestudeerd. Ze scharrelden met elkaar en er was zelfs een concurrent bij betrokken. Na enkele maanden schreef ze Hans af, maar in 1951 laaide het passievuur weer hoog op en in 1952 vertoefde Hans bij Mabel te Bournemouth. Ze raakte zwanger, ze pleegden abortus, ze trouwden. Later kregen ze drie kinderen; Amanda in 1954, Beryl in 1956 en Gideon in 1958. Ze woonden van 1953 tot 1957 in Parijs, zij als lerares, ook in Orsay. Hij begon vanaf die tijd voor de Provinciale Zeeuwse Courant te schrijven, waarmee hij bijna de rest van zijn leven doorging, ook literaire recensies.
Rondom de Place Pigalle ontmoette hij Arabische jongens en dook ermee de donkere straten en bosjes in. Twee keer hadden Mabel en hij een ménage-a-trois met een Arabische jongeman en in 1954 vluchtte hij alleen terug naar Borssele, bang om vermoord te worden, het ging er blijkbaar heftig aan toe.
In 1955 verhuisden ze naar een prachtige bosvilla te Lozere-sur-Yvette. In 1957 gingen ze naar Zeeland om te gaan wonen aan het Pijkeswegje te Kloetinge. Zij werd lerares Frans op een school te Goes.
In 1959 overleed zijn vader.
De zestiger jaren verliepen stroef en ingezakt voor hem, totdat Bert Bakker hem in 1968 stimuleerde tot meer poëzie schrijven; een jaar later inspireerde Gerrit Komrij hem. Gerrit Komrij en Alfred Hofman werden dikke huisvrienden van hem, ze hebben heel wat afgefeest in het nachtleven van Amsterdam en bij hen thuis. Daardoor werd Hans weer wat losser, ontmoette zijn geliefden T. Willemsen en G. Nurchi, met wie hij een tijd samenwoonde. Ook kreeg hij een intense vriendschap met Mensje van Keulen.
De zeventiger jaren waren uiterst productief, mede door zijn feestvierende, literaire vrienden, die hem uit het slijk getrokken hebben. Elk jaar verscheen er een nieuwe dichtbundel! Hij schreef ook proza en niet te vergeten zijn beroemde dagboekenreeks, waarin hij uiterst openhartig is, een must voor iedere literatuurliefhebber.
In 1978 ontmoette hij de eveneens literair begaafde Mario Molegraaf, die weliswaar 40 jaar jonger was dan hij, maar wat wel een langdurige, heftige relatie opleverde. Samen werkten ze met name aan de vertalingen van Kavafis' gedichten.
In 2001 stierf deze dichter pur sang aan leverkwalen te Goes.
Met zijn subtiele, originele, gepassioneerde schrijven heeft hij het tegendeel bewezen van de zogenaamde Zeeuwse zuinigheid.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Nabil en Takis
286
Geef je reactie op deze inzending: