Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen

Gerbrand A. Bredero: Sonnet

Sonnet

Vroeg in de dageraad: de schone gaat ontbinden
de gouden, blonde wrong, als een citroen van kleur.
Vrij in de buitenlucht zit zij bij d'achterdeur
waar 't groene wijngaardloof de luwte-muur beminde.

Dan beven amoureus de liefelijkste winden
in 't zijig gele haar en groeten met een geur
haar goddelijk gezicht: zij stelt ze niet teleur
en laat zich dagelijks daar door de winden vinden.

Gelukkig is de kam, verguld en van ivoor
die deze vlechten streelt, waardig alleen hiervoor.
Gelukkiger het snoer dat om haar zware vlechten
mijn meegevlochten ziel straks rond haar hoofd zal hechten.
Maar 't liefst zie ik heur haar wildgolvend, zwierig, puur:
geen kunstwerk haalt het ooit bij 't schoonste der natuur.

Gerbrand Adriaensz. Bredero werd geboren in 1585 te Amsterdam.
Hij was het derde kind van twaalf kinderen, van wie er veel jong stierven. Zijn vader heette Adriaen Cornelisz. Bredero en zijn moeder heette Marry Gerbrandsdr. Ze woonden aan de Nes in een huis genaamd 'Gansoort'.
Zijn vader was schoenmaker voor de rijke mensen, kapitein van de schutterij, belastingpachter en makelaar. Van het extra geld bouwde hij een kunstverzameling op.

Bredero genoot goed onderwijs in de Groot-school der oude Zijde, waar hij ook Frans, Engels en Latijn leerde. Daarna ging hij in de leer bij de kunstschilder Francesco Badens. Er zijn van beiden geen schilderijen bekend. Bredero schilderde bijbelse taferelen zoals 'David en Bathseba', dat weten we, maar bewijs is er niet.
Rond 1605 kwam hij in contact met de rederijkers van 'd'Eglantier', die hun ontmoetingsruimte naast zijn geboortehuis hadden.
Vanaf 1610 publiceerde hij sonnetten en een jaar later was hij al een gevierd toneelschrijver.
In 1616 had hij contact met andere grootheden: Hugo de Groot, P.C. Hooft en Vondel. Ze raakten bevriend en ze ontmoetten elkaar vaak op het Muiderslot, trés chic! Onder zijn Dali-snor zal hij menig glas achterover hebben geslagen. Hij was een zeer geleerde dronkelap, die altijd bewust vrijgezel bleef, daar hij een verbeten rokkenjager was. Hij woonde in het hart van wat nu (nog) de Rosse Buurt is. Hij was vaandrig (vaandeldrager) van de schutterij, in die tijd een hele eer. Hij woonde zijn hele leven bij zijn vader in huis en hij had vele scharrels in het Amsterdam, dat hij op zijn duimpje kende, want vooral 's nachts dook hij de herbergen in, waar het bier vloeide en de halfblote vrouwen als opgewonden zotten dansten, tuk op buit, net als hij.
Zo had hij een erotische affaire met de dichteres Maria Tesselschade Visscher en met de 19-jarige Magdalena Stockmans, die inderdaad een knappe jongedame was, maar ze verruilde hem wel voor de 20 jaar oudere koopman uit Napels, met wie ze trouwde. Bredero stuurde nog liefdesgedichten naar Italië, maar dat mocht niet baten, hij kon qua vermogen niet tippen aan haar echtgenoot. Wel wreed en niet iemand die de gepassioneerde liefde nastreefde.

In 1617 zakte hij met zijn slee door het ijs, waardoor hij erg ziek werd, maar hij herstelde, gezien zijn enorme productiviteit in 1618, al zegt dat niet alles.
Zijn schrijfstijl is begrijpelijk voor het gewone volk en zijn thema's zijn meestal de liefde en de religie.
Hij overleed onverwacht op 23 augustus 1618. Waaraan blijft gissen, hij leek toch een sterke kerel in de bloei van zijn dichterlijke leven, was het liefdesverdriet om Magdalena? Heeft hij het zelf gedaan of was het zijn hart? zijn lever? zijn longen?
De reden maakt niet echt uit, feit is wel dat Holland veel te vroeg een groot dichter moest missen, die veel in zijn mars had, die qua leef- en schrijfstijl zelfs modern overkomt.

Als romanticus zou ik willen stellen dat hij is gestorven aan een gebroken hart en aan hartverscheurende eenzaamheid, want de vrouwen op wie hij verliefd werd, wilden hem niet vanwege zijn lage komaf en geringe welstand, in de ogen van hun hoogmoed dan, in wezen stonden ze natuurlijk niet op het hoge niveau van zijn liefdesgloed.
Ik hoop dat hij dat wel beseft heeft. Tja, het kan verkeren, zoals hij altijd zelf troostend zei.

Schrijver: Joanan Rutgers, 12 november 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.6 met 5 stemmen 376



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)