Benno Barnard: Foto met mij

Foto met mij

Zo zat je vaak. Je hand knijpt in de leuning
tot het bot, alsof je zoekt naar het gevoel
dat in je eigen arm ontstaat. Je grondvesten
een stoel, die jou natuurlijk niet begrijpt.

Ik til een glas tot halverwege, dat ik al
was het leeg niet eens kon legen. Een paradox
weegt in mijn lijf, zodat ik niets meer goed kan
maken en niet praten en maar zitten blijf.

Je kijkt verwoed naar voren. Het is blind
in je ogen, het is de zon die verkeerd staat.
Naar binnen toe ben je bang. Voorgevoel. Vrouw
naast man. Stoel naast stoel. Je lacht te laat.

Ik droom ervan. Een hand waarin je hart slaat
houdt me tegen. Blijf, blijf. Pulseren wordt
mijn enige bewegen. Je blijft doordat je gaat.


Benno Barnard is geboren in 1954 te Amsterdam.
Hij is de zoon van Willem Barnard oftewel Guillaume van der Graft, die dominee en dichter was, maar helaas ook veel vrome rijmelarij publiceerde. Benno groeide op in oostelijk Amsterdam. Als kleine jongen zag hij zijn vader Suske en Wiske's lezen, wat hij toen ook zelf is gaan doen en vanaf die tijd stamt zijn enorme liefde voor België als tegenpool voor het stijve, saaie Nederland.
Ik neem aan dat hij een hoge opleiding heeft genoten, gezien de aard van zijn werk en de manier waarop hij spreekt.
Hij woonde van 1961 tot 1971 te Rozendaal; toen verhuisden ze naar Ellecom.
In 1976 nam hij het besluit om (voorgoed?) naar België te verhuizen, wat best een stap is voor iemand van 22 jaar, al zat hij natuurlijk wel midden in de experimentele jaren, kenmerkend voor de adolescentie.
Hij woonde van 1976 tot 1987 in Brussel en volgens mij woont hij nu in Antwerpen. Hij houdt zoveel van die liederlijke cafésferen, die in België veel gemoedelijker zijn dan in het kritische Holland, waar de argusogen de huid van je lijf schroeien. Hij is een ware romanticus, die in het Belgische schimmige veel beter gedijt. Hij haat Nederland, de arrogante betweterigheid, de verafgoding van de politiek, de simpele zoethoudertjes van de slinkse overheid en de gestolen macht van onbelangrijke ambtenaren. Eveneens haat hij die Hollandse bekrompenheid in zichzelf.

Verder lijdt hij naar eigen zeggen aan het 'syndroom van Slauerhoff', hij voelt zich nooit ergens echt thuis. Hij verbleef een tijd in Amerika, maar daar zal hij zich al helemaal niet op zijn gemak hebben gevoeld. Ik denk dat hij zichzelf als kind al niet thuisgevoeld heeft, dat die zelfvervreemding er al in zat. Dat gebeurt wel meer bij grote geesten.

In 1981 debuteerde hij met de dichtbundel 'Een engel van Rossetti', waar ik een eerste druk-exemplaar van heb en dat niet alleen, zijn handtekening staat er voorin.

Naast dichter is Benno prozaïst, essayist, vertaler en toneelschrijver. Ook is hij inmiddels een groot kenner van de Vlaamse literatuur.
Hij was eindredacteur van 'Humo', redacteur bij uitgeverij 'Manteau', en redacteur bij het 'Nieuw Vlaamstijdschrift'.

'De kern van poëtische gevoeligheid zit in iedereen!', zegt hij, 'maar de scholen stimuleren de ontvankelijkheid niet!'.
Dan scheert hij wel alle scholen over één kam, want de Vrije Scholen bijvoorbeeld doen dat juist expliciet.

De zoektocht naar de Europese identiteit van na de oorlog is de ronkende motor van zijn schrijverschap.

Hij vertaalde poëzie van Verhaeren, Auden en Celan.
Hij herdichtte 'All for love' van John Dryden in 'Liefdeswoede'.

Prijzen: Van der Hoogtprijs, Geertjan Lubberhuizenprijs (voor zijn autobiografie 'Uitgesteld paradijs'), Busken Huetprijs en Frans Kellendonkprijs.

In 2010 was hij in het nieuws vanwege een ordeverstoring door extremistische moslims. Dit gebeurde in de Universiteit van Antwerpen, waar hij wilde spreken over het thema 'Leve God, weg met Allah!'. Door de brutale, ondemocratische, verblinde oproerkraaiers ging dit niet door.

Benno vindt dat het christendom en het jodendom de oneindig superieure bron is van onder meer de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die inderdaad heel mooi en souverein is. Volgens de Talmoed ligt het geheim van de verlossing in de herinnering.
Maar ik ben van mening dat hij zichzelf niet moet blindstaren op die twee stromingen, want er is meer goeds in de wereld (o.a. het boeddhisme) en het christendom en het jodendom zijn niet altijd lievertjes geweest, komaan zeg, inquisitie, Katharenvervolging, heksenvervolging, de kruistochten. Benno heeft nooit begrepen hoe mensen ooit tot de jodenvervolging overgingen en ieder welvoelend mens deelt die mening. Misschien is het humanisme wel de beste stroming van alle, de rest valt elkaar alsmaar in de haren en erger.

Als intellectuele dichter heeft hij reeds de literaire geschiedenis betreden en houdt hij stand.

Benno Barnard Foto c Foto christendom

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 3 stemmen 231