Lies van Gasse: De linkse is de droefste.

De linkse is de droefste. Ze vertelt over liefde
die eens door wolken en bladeren scheurde
maar op een dag voor een minuut of tien vergeten werd.
Tranen alom, de derde gedachte kent dat gevoel, bij haar
is het soms alsof er een rivier ontspringt in haar buikholte.
De ogen half gesloten laat zij zich zakken
in haar zetel waar nummer vijf haar handen likt.
'Ik', zegt zij, 'word altijd vergeten. Ik ben de gedachte
die je 's nachts wakker houdt en die je onbewust soms
zwaar beklemt.'

De anderen knikken instemmend. Niets is erger dan een
vergeten gedachte. Behalve dan de stilte. Behalve dan.
'Waaraan denk je nu?'
'Ik weet het niet.'
Ergens in een hoekje zit zij, mijn lievelingsgedachte.
Over alleen zijn in de stad op zondagmorgen en
verdrinken tussen kopjes thee.


Lies van Gasse is geboren in 1983 te Sint-Niklaas. Ze schreef al poëzie toen ze zes jaar was.
Ze is stil en gevoelig.
Haar ouders waren germanisten en zeer belezen, vandaar dat ze de taal met de paplepel ingegoten kreeg.
Ze is o.a. beïnvloed door Kopland, Grunberg, Nietzsche, Kant en Benjamin. De laatste drie vanwege een half jaar filosofiestudie.
Ze studeerde Illustratieve Vormgeving aan de Karel de Grote-hogeschool te Antwerpen. Ze richtte zich met name op de schilderkunst.
Daarvoor verbleef ze een half jaar in de Accademia di Brera te Milaan. Ze werd Meesteres in de Beeldende Kunst, dus naast dichteres is ze ook beeldend kunstenares. In Italië worden kunst en taal veel meer gewaardeerd/geëerd. Ze schreef ook in haar middelbare schoolperiode.

Ze publiceerde o.a. in: Revolver, Ons Erfdeel, De Brakke Hond, de Poëziekrant, Het Liegend Konijn, Vlaanderen, EnErIs en Deus Ex Machina, waar ze redactielid van is geworden. Dat zegt wel wat over de status van haar literaire kunnen.
Ze trad veel op in België en Nederland.
Ze was literatuurrecensente en ze dicht ook in het Italiaans.

Haar dichtbundeldebuut heet 'Hetzelfde gedicht steeds weer' en het verscheen bij uitgeverij Wereldbibliotheek. Het werk is sterk geïnspireerd door Nina Simone, Hadewijch en Sei Shonagon, een Japanse dichteres. Een vreemde combinatie, maar vooruit.

In 2005 won ze de Literaire prijs van Harelbeke.

Ze geeft les plastische opvoeding aan de Landbouwschool en tekenles in Sint-Niklaas, aan de Academie voor Schone Kunsten.
Ze houdt van jazz en ze speelde klarinet, terwijl haar vriend Stijn een begaafd organist/pianist is.

In 2010 verscheen haar bundel 'Sylvia' (Wereldbibliotheek), gevuld met spookachtige illustraties, beeldpoëzie van haar hand natuurlijk. Dat kan ze als geen ander.
In datzelfde jaar verscheen haar dichtbundel 'Brak de waterdrager', over persoonlijk verlies en een nieuw begin. Zou het uit zijn met Stijn? Nou, heren,... ze heeft een fruitige, vrolijke, zeer sympathieke, typisch-zacht-Belgische stem, ze is kortom een uiterst lieve, gewoongebleven vrouw, die gelukkig nog lang niet is uitgeschreven of uitgestreden.

'Snikken na het tanden poetsen en in de kast een luide lepel rapen. Zien hoe zelfs de honing huilt.'

Lies van Gasse De li De linkse is de droe

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.4 met 7 stemmen 239