Loes Vlaming: Die andere
Die andere
en dan een jij daar op dat andere perron
die andere straat dat andere zelf
wie ben jij dat je voelt en hoe
die zelfs misschien eens lachte
neukte een berg beklom
en tussendoor misschien een vrouw
iets echts te zeggen had
de wereld grijpt en vloekt en schreeuwt
en ik en jij maar doodgezwegen
naar ook een onbevredigend einde
van straks nooit meer mij
nooit jou
want glijdt de grond in gladde sporen voorbij dan
ontkom je aan mijn herinnering met achteloos vergeten
dan weet ik nooit waar jij
daar op dat andere perron
die andere straat dat andere zelf
Loes Vlaming is geboren in 1949 te Yerseke, tussen de mosselvissers in een protestants-bekrompen gemeenschap, waar ze naar de lagere school ging. Ik schrijf wel 'ze', maar fysiek was ze eerst een vrouw in een mannenlichaam. Na haar lagere schooltijd verhuisde ze naar Vlissingen, waar ze in de jaren zestig studeerde aan de hogere zeevaartschool, ze deed daar de opleiding tot scheepswerktuigkundige. Na het succesvol afronden van haar studie werd ze machinist op de schepen van de KNSM en ook bij de Duitse Na-Ost Linie.
In 1981 verruilde ze haar varend bestaan voor een baan op het vasteland, vooral vanwege sociale omstandigheden. Schrijven was vooreerst een bijzaak voor haar, een leuke hobby, ze publiceerde grappige verhaaltjes in scheepskrantjes en ze schreef voor de lol gedichten voor vrienden of voor zichzelf. Er belandden ook proza-stukjes in het specifieke blad 'Transformatie', een uitgave van de Landelijke Contactgroep voor Travestie en Transseksualiteit. Ineens ging ze serieuzer met haar taalwerk om, ze begon ook enkele schrijfopleidingen te volgen, waardoor ze meer en meer wortelde in de literatuurverslaving. Omdat ze haar ei niet meer goed kwijt kon in de eilandverhaaltjes, begon ze een roman te schrijven, wat resulteerde in 'Leven tussenin', dat in mei 2006 verscheen bij uitgeverij Filatop, in 2009 opgeheven. Ze schrijft daarin over de gevoelens van een transseksueel, maar met een geheel eigenzinnige aanpak om een breder publiek te bereiken. Het werd niet louter een biografie, ze verwerkte transseksuele informatie binnen de verhaallijn.
'Transseksualiteit', zegt Loes, 'komt voort uit een diep, welhaast onbewust beleven van de eigen persoonlijkheid.' Ze schrijft over de onzekerheden en de frustraties van een leven in de verkeerde sekse en het kortzichtige onbegrip van veel mensen. Ze schreef ook over de tweede puberteit, die door de nieuwe hormonen ontstaat. Ze probeert een grotere acceptatie te bewerkstelligen, ook via lezingen en interviews.
Loes is verzot op de schilderkunst van Harry van der Klooster, die ze in 2007 ontdekte.
Ze was de mede-oprichtster van het Goes' Literair Open Podium 'Le Clochard', dat helaas de deuren moest sluiten vanwege onvoldoende belangstelling.
Haar tweede roman 'Zo'n lieve jongen' is in aantocht. En ze zit inmiddels op de Schrijversvakschool in Amsterdam. Ze koos voor de poëzie als hoofdvak, maar er wordt ook gewerkt aan proza, essay, scenario en toneeltekst.
Ze woont en werkt in Zeeland, in Leeuwendorp, tussen Goes en Middelburg. In 2009 won ze de nationale vrouwenslam in Amersfoort.
Haar stem klinkt geëmotioneerd, betrokken, melancholiek, strijdbaar en subtiel hartverwarmend.
Ook omdat ze poëzie als hoofdvak heeft gekozen, valt het te hopen voor haar, dat ze binnen afzienbare tijd haar eerste dichtbundel kan laten uitgeven.
'Als je tweede zelf je na rent en ze verblekend ijl haar lijf oplost in mij en verstolt tot lucht, dan huil ik en verlang naar jouw vrede'
Geplaatst in de categorie: literatuur
Loes Vlaming
252
Geef je reactie op deze inzending: